Η σκιά του αστεριού

Συνήθως οι εκτός του στενού περιβάλλοντος μιάς διασημότητας, λυσσάνε ν’αποτελέσουν μέλη του, να γίνουν δεκτά σ’ αυτό. Πώς νιώθουν άραγε όσοι είναι ήδη μέσα; οι συγγενείς της διασημότητας ας πούμε; Πώς νιώθουν οι συγγενείς μιάς διασημότητας μ’ εξαρτήσεις;
Η ταινία του Jeff Preiss LOW DOWN (2014) , βασισμένη στο βιβλίο της Amy Albany για τον πατέρα της, με τίτλο LOW DOWN: JUNK, JAZZ AND OTHER FAIRY TALES FRΟM CHILDHOOD , είναι ένα γοητευτικότατο πορτραίτο ενός διάσημου τζαζ πιανίστα , του Τζο ‘Αλμπανυ, ο οποίος ήταν ναρκομανής επί 30 χρόνια. Η ταινία μας δείχνει τη ζωή του ‘Αλμπανυ, κυρίως αυτήν εκτός της μουσικής—αν και η μουσική είναι το μόνιμο «φόντο» της— του ψυχοφθόρου μπες-βγες στα ναρκωτικά, αλλά και τον αντίκτυπο που είχε η ζωή του πάνω στην κόρη του (εν ζωή ακόμη και συγγραφέα, ‘Εϊμυ-Τζο ‘Αλμπανυ). Η γοητεία της ταινίας οφείλεται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό στην εξαίρετη ερμηνεία του John Hawkes, αλλά και στις φοβερές ερμηνείες της τριάδας των Elle Fanning, Glen Close και Lena Headey οι οποίες υποδύονται αντιστοίχως , την κόρη, τη μητέρα του και τη σύζυγό του (ο Άλμπανυ είχε κάνει αρκετούς αποτυχημένους γάμους) .
Ο Hawkes έχει μοναδικό στυλ, αέρα και ένα ακαταμάχητο ύφος ευφυούς σκανταλιάρη, ο οποίος πάντα κάνει τη διαολιά, αλλά πάντα σώζει το τομάρι του, ή τουλάχιστον κατορθώνει να παίρνει με το μέρος του όσους τον αγαπούν, σ’ αυτό το μαρτυρικό ταξίδι στην κόλαση( αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα την ονόμαζα κόλαση αλλά μάλλον κατάσταση «είμαι στην κοσμάρα μου και χαμογελώ»). Ναρκωτικά, σύννεφο καπνού απ ΄τα τσιγάρα και τζαζ. ‘Οχι ακριβώς το καλύτερο περιβάλλον για ένα μικρό παιδί στην εφηβεία του. Και λέω όχι ακριβώς γιατί προφανώς και είναι αξιοζήλευτη η ατμόσφαιρα έμπνευσης που υπάρχει στο σπίτι της ‘Εϊμι ακόμα κι όταν νοθεύεται απ’ την πρέζα. Η ‘Εϊμι (πειστικότατη η κουκλίτσα Fanning) έχει έναν ναρκομανή πατέρα πιανίστα τρανό, που την υπεραγαπά, όπως την υπεραγαπά και η τρομερή γιαγιά της, ο μόνος νηφάλιος άνθρωπος εκεί μέσα (η μητέρα του ‘Αλμπανυ- καταπληκτική η Close), η οποία της δίνει να διαβάσει Ντύλαν Τόμας.

Πείτε μου ποιό παιδί δε θα ένιωθε αργότερα ευγνώμων που η γιαγιά του το μύησε στην ποίηση του Τόμας. Που μεγάλωσε μέσα σ’ ένα περιβάλλον «άτυχων διανοουμένων», με όλες τις αντιφάσεις που συνεπάγεται αυτό.
Η ταινία του Preiss με τη φοβερή παρουσία του Hawkes στον πρωταγωνιστικό ρόλο, και το πανέμορφο, μονίμως σοβαρό προσωπάκι της Fanning μας δίνει άλλη μία ματιά (όπως οι βιογραφικές ταινίες του είδους) στην καθημερινότητα ενός ταλέντου, το οποίο μπορεί τελικά να είναι πάνω ή κάτω απ΄το έργο του, και στην αντίφαση που εμπεριέχει το να ζείς μαζί του : έχεις μπαμπά παινίστα-ταλεντάρα που λείπει μονίμως σε περιοδείες φερειπείν, όλοι σε ζηλεύουν, αλλά εσύ ζηλεύεις τα παιδιά με τους άσημους,ατάλαντους γονείς που τα κρατάνε αγκαλιά κάθε βράδυ.
Το φινάλε της ταινίας σημαδεύεται από μία ερώτηση που θέτει η ‘Εϊμυ∙ εκείνη έδωσε κι εμπράκτως απάντηση. Σε μικρό ρόλο εμφανίζεται και ο Peter Dinklage.