Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής
30 χρόνια μετά το τρίτο Mad Max, o Τζωρτζ Μίλερ επιστρέφει με μια τέταρτη συνέχεια με τον ήρωα στο μετααποκαλυπτικό περιβάλλον που δημιούργησε. Στον Δρόμο της Οργής ο Max πιάνεται αιχμάλωτος από την φυλή που ηγείται ο Πολέμαρχος Ιμόρταν Τζο, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί σαν αιμόσακος (χορήγηση αίματος) σε κάποιον από τους μαχητές του – τα Παιδιά του Πολέμου. Έτσι θα βρεθεί κατά λάθος σε μια καταδίωξη της Αυτοκράτειρας Φιουριόσα, που προδίδοντας τον τύραννο θα προσπαθήσει να σώσει τις 5 γυναίκες που ονομάζει Συζύγους και χρησιμοποιεί για αναπαραγωγή.
Η γη δεν θυμίζει σε τίποτα όπως την ξέρουμε.. άμμος παντού, ξηρασία και λειψανδρία είναι τα νέα χαρακτηριστικά των οικοσυστημάτων χωρίς την ύπαρξη υγιών οργανισμών, παρά μόνο ξεραμένων δένδρων και μεταλλαγμένων ζώων. Οι θησαυροί που εκμεταλλεύονται οι εναπομείναντες άνθρωποι περιορίζονται στο νερό, την βενζίνη και τα πυρομαχικά. Η απόλυτη εξαθλίωση επικρατεί στον λαό, ενώ οι ηγετικές μορφές χαρακτηρίζονται από δυσμορφίες και ασθένειες. Ο Mad Max, έχοντας χάσει την γυναίκα του και τον γιό του, από την βαρβαρότητα μιας συμμορίας στην πρώτη ταινία του 1979, αποφασίζει να επιβιώνει μόνος, χωρίς δεσμεύσεις στην ανθρώπινη φύση, έχοντας σα συντροφιά τις τύψεις για όποιον δεν κατάφερε τελικά να σώσει και κυρίως για ένα παιδί. Η μοναξιά αυτή έχει και το τίμημα της, το να είναι ευάλωτος και τελικά να αιχμαλωτίζεται στο Οχυρό του Ιμόρταν Τζο.
Σ’ αυτό το Οχυρό οι υγιείς και όμορφες γυναίκες (και ελάχιστα ντυμένες!) έχουν ένα και μόνο ρόλο: να αποτελούν το χαρέμι του τυράννου και να προσφέρουν το κορμί τους σαν μηχανή αναπαραγωγής. Θέλοντας η Φιουριόσα να τις απελευθερώσει από την καταδίκη τους να τις χρησιμοποιούν ως αντικείμενα, θα ρισκάρει την ίδια της την ζωή. Στο κυνήγι για την σταματήσουν συμμετέχουν μια πληθώρα madmaxικών οχημάτων με οδηγούς τα Παιδιά του Πολέμου, όπως ο Νουξ ο οποίος για να διατηρηθεί στη ζωή και να είναι ικανός να συμμετάσχει πρέπει να έχει μαζί και αιμοσακό του, τον Max. Κατά την εξέλιξη των γεγονότων της καταδίωξης οι ρόλοι θα αλλάξουν, και πλέον ο Νουξ με τον Μαξ θα μετατραπούν σε βοηθοί της Φιουριόσα.
Τα ζητήματα που θέλει να διαπραγματευτεί ο Μίλερ στην τέταρτη ταινία του μοιάζουν περισσότερα σύγχρονα παρά μετααποκαλυπτικά. Άνθρωποι που πιστεύουν τυφλά σ΄έναν άρχοντα, τύπου θεό, και είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για να αποκτήσουν την εύνοια του και την είσοδο τους στο παράδεισο της Βαλχάλα ( ο Νουξ συνεχώς επαναλαμβάνει «ζήσε- πέθανε- ξαναζήσε»), η πατριαρχική κοινωνία που αντιμετωπίσει τις γυναίκες σαν υποχείρια, και οι γυναίκες που αντιστέκονται έχοντας πλήρη επίγνωση της σπουδαιότητας τους για την συνέχιση της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα την ανάγκη για την προσωπική ελευθερία επιλογών αλλά και ζητήματα δουλείας και υποταγής του λαού σ’ ένα δικτατορικό καθεστώς. Σαφώς δεν αφήνει εκτός και όλα εκείνα τα ζητούμενα οικολογικής καταστροφής και χειραγώγησης του μυαλού των ανθρώπων. Ο Νουξ δεν ξέρει τι είναι ένα δένδρο, μια από τις γηραιές κυρίες της Πράσινης Γης έχει φυλάξει στην τσάντα της σπόρους από τότε που στη Γη υπήρχε βλάστηση, και ο Ιμόρταν Τζο χαρίζει στον λαό του λίγες στιγμές καθαρού νερού (με την καπιταλιστική ονομασία Άκουα Κόλα) προειδοποιώντας τους ότι υπάρχει κίνδυνος να εθιστούν σ’ αυτό. «Η ελπίδα είναι ψέμα» και τελικά οι ήρωες θα καταλάβουν ότι το να τρέχεις μακριά από το πρόβλημα δεν είναι η λύση αλλά το να το αντιμετωπίσεις.
Ο Τομ Χάρντι έρχεται να πάρει την σκυτάλη από τον Μελ Γκίμπσον στην ερμηνεία του Max και διατηρεί ακριβώς το ίδιο μοτίβο: λιγομίλητος, φαινομενικά σκληρός και αδιάφορος αλλά υποστηρικτής του δίκαιου, μαχητής ακόμα και συναισθηματικός (με μόνη διαφορά ίσως τα λιγότερα μαύρα δερμάτινα!). Η Σαρλίζ Θερόν αναδεικνύεται σε διαμάντι της ταινίας, όχι μόνο για τα στοιχεία του χαρακτήρα που ερμηνεύει αλλά και για την εκθαμβωτική της παρουσία. Ο Νίκολας Χουλκ (ο Beast από τους X-men) κερδίζει την συμπάθεια ερμηνεύοντας τον γλυκό νεαρό που ναι μεν έχει δολοφονικά ένστικτα, τα οποία όμως του έχουν καλλιεργήσει από παιδί, αλλά όλα θα αλλάξουν όταν θα γνωρίσει την γυναικεία αγάπη. Ο Ιμόρταν Τζο ερμηνεύεται από τον Χιου Κέις Μπερν, και μας θυμίζει κάτι από τα παλιά καθώς στο πρώτο Mad Max ερμήνευσε τον Toecutter, αρχηγό της συμμορίας που σκότωσε την γυναίκα και το παιδί του Max.
Αν και το όνομα του Τζωρτζ Μίλερ έχει συνδεθεί με την δημιουργία των πρώτων ταινιών φαντασίας μετααποκαλυπτικού χαρακτήρα, στο σπίτι του έχει Όσκαρ για το Happy Feet και στο βιογραφικό του ταινίες όπως το Μπέιμπ το γουρουνάκι και το Happy Feet 2. Στον Δρόμο της Οργής δεν θα λοξοδρομήσει από την πεπατημένη που ακολούθησε σεναριακά για τα τρία πρώτα Mad Max (και κυρίως για το δεύτερο), ο μοναχικός ήρωας που θέλει να μείνει αποκομμένος από οποιαδήποτε διαμάχη αλλά τελικά θα καταλήξει να βοηθήσει εκείνους που θεωρεί αδύναμους ενώ ταυτόχρονα τους κυνηγάνε ένα σωρό εξοργισμένοι, αδίστακτοι, τρομακτικοί και φορτωμένοι με όπλα αντίπαλοι. Η σκηνοθετική του δεξιοτεχνία απογειώνεται στις στιγμές δράσης καθώς στήνεται μια καταδίωξη που γεμίζει αγωνία τον θεατή για την κατάληξη, συναίσθημα που δύσκολα κερδίζεται πλέον καθώς οι περισσότερες ταινίες δράσης βασίζονται στον εντυπωσιασμό.
Σαφώς σε επίπεδο φωτογραφίας (διευθυντής φωτογραφίας ο βραβευμένος με Όσκαρ Τζον Σιλ –Άγγλος Ασθενής) και τελικής σύνθεσης, τον βοηθάει πλέον η ύπαρξη των ψηφιακών εφέ, που έρχονται να προσθέσουν στο περιβάλλον της ερειπωμένης γης (έρημος Ναμίμπ της Αυστραλίας) εντυπωσιακές σκηνές αμμοθύελλων και εκρήξεων, αλλά και της δόμησης του Οχυρού του Ιμόρταν Τζο, όπως η αρχική σκηνή απελευθέρωσης του νερού στον λαό και η χρήση ανθρώπων σα κινητήριος μοχλός στο άνοιγμα των πυλών και την μετακίνηση των δαπέδων. Έντονα και αψεγάδιαστα κίτρινα και μπλε χρώματα για να υποδηλώσουν την εναλλαγής της μέρας-νύχτας και κοντινά, απόλυτα sharp, πλάνα μοιάζουν να ικανοποιούν «παιδικά» απωθημένα του Μίλερ, εργαλεία που του έλειπαν κατά την δημιουργία των τριών πρώτων ταινιών. Ευφάνταστα ευρήματα που ταιριάζουν στο παράλογο του σύμπαντος του Mad Max, υβριδικά οχήματα εξαιρετικής έμπνευσης (150 συνολικά αυτοκίνητα, φορτηγά και μοτοσυκλέτες συναρμολογήθηκαν με το χέρι για τις ανάγκες της ταινίας), αιωρούμενοι – ακροβάτες πολεμιστές και ένας κιθαρίστας που παίζει την ώρα της μάχης μέταλ-ροκ ήχους με την λογική του εμβατηρίου και της ψυχικής ενδυνάμωσης κάνοντας ταυτόχρονα την μουσική practical μέρος της σκηνής.
Αν έχεις δει τα προηγούμενα Mad Max και καθόλου δεν ήταν του γούστου σου, δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς περαιτέρω με τον Δρόμο της Οργής , το πιο πιθανό είναι να σου δημιουργηθεί πονοκέφαλος παρακολουθώντας το. Αν τώρα σ’ άρεσαν έστω και λίγο τότε σίγουρα θα απολαύσεις ένα εξελιγμένο Mad Max με εξαιρετικούς πρωταγωνιστές, αστείρευτη δράση, και συμβολικό σενάριο. Αν είσαι φαν, ελπίζω να το διαβάζεις εφ’ όσον την έχεις δει, γιατί αλλιώς τι περιμένεις; Όσο για σένα που δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάω τόση ώρα…ήρθε η ώρα να πας σινεμά!
