Μαγεία στο σεληνόφως
Ο Στάνλεϊ είναι ένας ταχυδακτυλουργός που πιστεύει στην απόλυτη λογική του κόσμου. Η Σοφί είναι μία Αμερικανίδα πνευματίστρια, την οποία ο Στάνλεϊ θα αναλάβει να ξεσκεπάσει. Θα ταξιδέψει μέχρι τη νότια Γαλλία, ελπίζοντας ότι θα βρει δείγματα της εξαπάτησής της. Ωστόσο, όσο ο καιρός περνά, διαπιστώνει ότι τέτοια δείγματα δεν μπορούν να βρεθούν. Η σύγκρουση των δύο κοσμοθεωριών θα είναι αναπόφευκτη, αλλά μέσα από τη σύγκρουση θα έρθει και η έλξη.
Είναι συχνό φαινόμενο μετά από κάποιο πιο «βαριά» ταινία του, ο Γούντι Άλεν να γυρίζει μια πιο χαριτωμένη. Το έκανε με το Scoop μετά το Match Point, το κάνει τώρα και με τη Μαγεία στο Σεληνόφως μετά τη Θλιμμένη Τζάσμιν.
Η Μαγεία είναι μία χαριτωμένη κομεντί, όχι τόσο μαγική όσο το Μεσάνυχτα στο Παρίσι, αλλά με μία γοητευτική επιχειρηματολογία: Υπάρχει στη ζωή κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπουμε; Ένας αθέατος κόσμος που μπορεί να μας δώσει ελπίδα για αυτό που βιώνουμε; Ή αυτό που βλέπουμε είναι ο κόσμος μας; «What we see is what we get»;
Αυτή η σύγκρουση βρίσκεται στην «καρδιά» της νέας ταινίας του Γούντι Άλεν και τη λύση συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο η θεία του Στάνλεϊ: Είτε υπάρχει είτε όχι κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπουμε, ο κόσμος μας δεν στερείται μαγείας.
Ο κόσμος της μαγείας προσελκύει συχνά τον Γούντι Άλεν: είτε πρόκειται για την Κατάρα του Πράσινου Σκορπιού, είτε για το Scoop, είναι μία αφορμή για τον σεναριογράφο – σκηνοθέτη να αναρωτηθεί για πράγματα πάνω στα οποία δεν διαθέτουμε κανέναν έλεγχο.
Οπτικά η ταινία είναι από μόνη της ένα μικρό θαύμα. Τα κοστούμια, τα σκηνικά, η αναβίωση της εποχής μεταφέρουν τον θεατή στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και ειδικά στη σκηνή του πάρτι αναρωτήθηκα πώς θα ήταν εάν ο Γούντι Άλεν αποφάσιζε να γυρίσει εκείνος τον Υπέροχο Γκάτσμπι (μάλλον θα ήταν ένας Γκάτσμπι τίγκα στις εμμονές και στα σύνδρομα).
Η ταινία διαθέτει έξυπνες ατάκες -ο Γούντι Άλεν είναι μάστορας στα σενάρια- και δύο χαρισματικούς πρωταγωνιστές. Ο Κόλιν Φερθ είναι υπέροχος, αν και ο ρόλος του θυμίζει υπερβολικά εκείνον του κυρίου Ντάρσι. Μπορεί να τον έχουμε ξαναδεί να κάνει τον γκρινιάρη κυνικό, αλλά είναι ένας ρόλος που γνωρίζει πώς να προσεγγίσει και προκαλεί χαμόγελα στον θεατή. Μικρότερος ο ρόλος της Σοφί, η οποία εδώ μου έφερε στο νου την Μία Φάροου στα νιάτα της.
Δεν είναι η καλύτερη ταινία του Γούντι Άλεν. Το τέλος είναι προβλέψιμο -έως και άνευρο-, ενώ υπάρχουν στιγμές που τραβούν σε μάκρος και θα μπορούσαν να είναι μικρότερες.
Την πολυπόθητη χημεία που τόσο ευαγγελίζονται οι δύο πρωταγωνιστές δεν την διαθέτουν, ανατρέποντας το επιχείρημα του Γούντι Άλεν, αλλά δεν πειράζει και ιδιαίτερα. Η ταινία είναι γεμάτη άλλα θαύματα.
Τελικά να τη δω;
Διαθέτει γοητευτική επιχειρηματολογία, δύο χαρισματικούς πρωταγωνιστές, ενώ ταξιδεύει τον θεατή στη νότια Γαλλία στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία του Γούντι Άλεν, είναι όμως χαριτωμένη και ό,τι πρέπει για ένα θερινό σινεμαδάκι λίγο πριν αρχίσει η νέα σεζόν.
