Λούσι (Lucy)
Το Lucy είναι η νέα ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Λυκ Μπεσόν με τη Σκάρλετ Γιόχανσον να ενσαρκώνει μια γυναίκα που αποκτά άθελα της περισσότερη πρόσβαση στον εγκέφαλό της χρησιμοποιώντας περισσότερο από το 10% που χρησιμοποιεί ο μέσος άνθρωπος. Από την αρχή μας προβλημάτισε γιατί μια τέτοια ταινία να επιλεγεί να βγει αυγουστιάτικα και δυστυχώς οι φόβοι μας επαληθεύτηκαν.
Από την αρχή της η ταινία παρουσιάζει προβλήματα ρυθμού και ροής, αφήνοντας μεγάλα διαστήματα για να απολαύσουμε την αφήγηση του Μόργκαν Φρίμαν και της άγριας πανίδας. Ενώ εκμεταλλεύεται στο έπακρο τον Φρίμαν στο voice over, κλέβει το ενδιαφέρον του κοινού από την ιστορία της Λούσι που ζει ένα δράμα. Απάνω που συνηθίζουμε τους επιστημονικούς όρους και νιώθουμε ότι παρακολουθούμε πανεπιστημιακή διάλεξη, αρχίζει το υπερφυσικό που αγγίζει τα όρια της υπερβολής και της τερατολογίας για να μας αποτελειώσει.
Έχει βάλει σε ένα καζάνι όλα τα δυνατά χαρτιά του γαλλικού σινεμά, ωραία ζεστά χρώματα, αξεπέραστη κινηματογράφηση εμβόλιμων πλάνων ντοκιμαντέρ, δυνατές εκρήξεις αδρεναλίνης στις σκηνές δράσης, αξιοπρεπές ήχο και soundtrack. Είναι όμως αυτά αρκετά για να δέσει ένα γλυκό; Η απάντηση δυστυχώς είναι όχι. Η κεντρική ηρωίδα που συνεχώς τελειοποιείται αγγίζοντας όλο και περισσότερο το ‘θείο’ μοιάζει να μην έχει αντίπαλο κάτι που μειώνει το σασπένς άρα και το ενδιαφέρον στην παρακολούθηση. Κάθε πλάνο θα μας θυμίζει κάτι ή το περισσότερο συγκροτημένο Limitless (Απόλυτη Ευφυΐα) με τον Μπράντλεϊ Κούπερ ή σκηνές από το Matrix με τον Κιάνου Ριβς, ακόμα και το πρόσφατο Transcendence. Το Lucy δεν καταφέρνει να φτιάξει μια δικιά του ατμόσφαιρα, ένα δικό του σύμπαν, κάτι αξιοπρόσεκτο για να μας μείνει στη μνήμη για πάνω από μια μέρα.
Το ασύνδετο αυτό, όχι ιδιαίτερα διασκεδαστικό, εγχείρημα φαίνεται ότι βαραίνει τον σκηνοθέτη Λυκ Μπεσόν, ο οποίος έχει βαλθεί να απογοητεύει όλο και περισσότερο τους ένθερμους θαυμαστές του όσο μεγαλώνει. Απογοητευτική εξέλιξη από το σκηνοθέτη που ξεκίνησε με ταινίες ποιήματα, όπως το Απέραντο Γαλάζιο, το Λεόν και τη Νικίτα και αξιοπρεπέστατες άλλες αναφορές με μούσα του την Μίλα Γιόβοβιτς, όπως την Ζαν Ντ’ Αρκ και το Πέμπτο Στοιχείο. Τελευταία αρκείται σε αυτόαναφορές και μετριότατες δουλειές, όπως το περσινό Επικίνδυνη Οικογένεια (Malavita) και τώρα με τη Λούσι. O 55χρονος σκηνοθέτης δεν είναι τόσο μεγάλος ηλικιακά ώστε να θεωρηθεί παρωχημένος. Παρόλα αυτά, εμμένει σε «παιδικές εμμονές», δημιουργεί πιο παθιασμένα στην πατρίδα του τη Γαλλία και περιορίζεται όταν προσπαθεί να συμπλεύσει με την εμπορική μηχανή του Χόλιγουντ. Πιο ώριμος προσπαθεί να περάσει μεταφυσικές του ανησυχίες στην ταινία που μοιάζουν αταίριαστες με το ύφος του φιλμ. Τον αναγνωρίζουμε μέσα από τη σκηνή καταδίωξης με τα αυτοκίνητα, φέρνοντας στη μνήμη την επιτυχημένη σειρά Taxi όπου είναι άπιαστος και να μη το ξέρεις ποιος σκηνοθετεί εκεί λες «Ωπ, αυτός είναι Λυκ Μπεσόν». Εμμονή βλέπουμε και στην επιλογή ηρωίδας πρωταγωνίστριας. Αντικατέστησε άραγε η Γιόχανσον την Μίλα Γιόβοβιτς που απλά μεγάλωσε;
Δεύτερη απανωτή κακή επιλογή από τη Σκάρλετ Γιόχανσον, μετά το Under the Skin, που φαίνεται αναποφάσιστη για το αν θα προσπαθήσει να παίξει ποιοτικά ή θα ακολουθήσει action hero ρόλους. Η νεαρή στάρλετ μένει μετέωρη, αναποφάσιστη για το αν θα είναι απλή και γήινη ή αισθησιακή και αέρινη, τελικά μένει ανέκφραστη και εκτός κλίματος. Σίγουρα δεν αποτελεί την ηγετική παρουσία που θα σηκώσει την ταινία στις πλάτες της, ούτε την καλλίγραμμη καλλονή που θα ξεσηκώσει τα ανδρικά πλήθη. Οφείλουμε πάντως να της δώσουμε το ελαφρυντικό ότι το παγωμένο ύφος της φαίνεται να οφείλεται στις σκηνοθετικές εντολές, ενώ και η σκηνοθετική ματιά δεν επικεντρώνεται συχνά στα γατίσια μάτια της να αποτυπώσει το υποτιθέμενο υψηλό IQ.
Τελικά να τι δω; Τι θα γινόταν τελικά αν κάποιος αξιοποιούσε το 100% του εγκεφάλου του; Φυσικά, υπάρχει και η άλλη άποψη ότι δεν είναι όλοι οι εγκέφαλοι ίδιων δυνατοτήτων και μπορεί για παράδειγμα ένας πίθηκος χρησιμοποιώντας το 10% να φέρεται πιο έξυπνα από ένα στρείδι που δουλεύει στο 100%. Η ταινία δεν έχει καταιγιστική δράση για να είναι μια καλή περιπέτεια, ούτε το νοητικό υπόβαθρο να φιλοσοφήσει γύρω από τις έννοιες που αναφέρει. Βλέπεται ευχάριστα μια φορά, αλλά το πεινασμένο κοινό δε χορταίνει.
