Μάνα
Στον Νέο Βουτζά Αττικής λειτουργεί το Λύρειο Παιδικό Χωριό για παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά. Κρυφές ηρωίδες πίσω από αυτό είναι τέσσερις μοναχές. Οι ίδιες μοναχές που το 1962, ως ανήλικα κορίτσια είχαν γίνει πρωτοσέλιδο, όταν το έσκασαν από τα σπίτια τους για να γίνουν μοναχές και οι οικογένειες τους τις έσυραν πίσω με το ζόρι. Το πείσμα και η θέληση τους, τις βοήθησε να τα καταφέρουν στην τρίτη τους απόπειρα. Σήμερα, παρά τα χρόνια τους, δουλεύουν ακατάπαυστα στο Λύρειο και βοηθούν όσο μπορούν, ίσως κι ακόμα περισσότερο.
Τέσσερις γυναίκες, που δεν επέλεξαν το μοναστήρι ως ενα εισιτήριο για να βγουν από την κοινωνία, αλλά ως ένα τρόπο για να προσφέρουν σε αυτήν.
Παρακολουθούμε λοιπόν τις καλοκάγαθες αυτές «γιαγιάδες» μέσα από την καθημερινότητα τους, την ακατάπαυστη προσπάθεια να βοηθήσουν όσο μπορούν, να συμβουλέψουν, να προσφέρουν. Ακόμα και το ρόλο του κριτικού, στο να κρίνουν αν ο Πινόκιο έχει νοήματα καλά για τα παιδιά, όπου μια εξ’αυτές θα πάρει το αυτοκίνητο της να κατέβει στην πόλη να την παρακολουθήσει, για να αποφανθούν αν θα την προτείνουν ή όχι.
Θα γνωρίζετε ίσως ότι οι περισσότερες μοναχές είναι ολιγομίλητες, αναζητούν την απομόνωση και αποφεύγουν ακόμα και να φωτογραφηθούν. Όχι αυτές οι μοναχές. Αυτές οι μοναχές έχουν άποψη πάνω σε όλα τα θέματα, ακόμα και σε πολιτική ή οικονομία, τραβάνε φωτογραφίες από το κινητό τους και διαθέτουν άπλετο χιούμορ. Μας κάνουν να δουμε το πρόσωπο που πραγματικά θα έπρεπε να έχει η εκκλησία, να είναι μέσα στην κοινωνία και για την κοινωνία. Πολύ όμορφα μια από αυτές μας αφηγείται τι απάντησε όταν τις είπαν οι δικοί της ότι στεναχωρήθηκαν που δεν θα έκανε παιδιά, «τώρα έχω πολλά περισσότερα παιδιά».
Το ντοκιμαντέρ είναι γυρισμένο ρεαλιστικά. Η σκηνοθέτης, Βαλερύ Κοντάκου, επιλέγει μια παρουσίαση που συχνά θα μας θυμίσει οικογενειακά βίντεο, στοιχείο που του δίνει ζεστασιά και μας κάνει να αισθανθούμε οικειότητα. Αυτό το θετικό του στοιχείο, είναι ταυτόχρονα και αρνητικό, μιας που σε σημεία σίγουρα καταντά κουραστικό για τον θεατή. Παρακολουθεί όμως σε μεγάλη διάρκεια χρόνου -πάνω από τρία χρόνια- τους προστατευόμενους πρωταγωνιστές, που μεγαλώνουν, πάνε σχολείο, πάνε στρατό, παντρεύονται, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι ο «ρόλος της μάνας δεν σταματά ποτέ». Η σκηνοθέτης με βλέμμα ανθρωπολόγου, αλλά χωρίς να παρεμβαίνει, προσπαθεί να αποτυπώσει στοιχεία εθίμων ενώ παράλληλα επιχείρησε να αναδείξει τη δουλειά που γίνεται, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κράτος ή την εκκλησία.
Τελικά να τη δω;
Το θέμα του έχει ενδιαφέρον, επίπονο εγχείρημα, αλλά η παρουσίαση αν και ρεαλιστική σε σημεία κουράζει. Μοιάζει περισσότερο προσανατολισμένο για τηλεοπτικούς δέκτες παρά για κινηματογραφικές αίθουσες, χωρίς αυτό να υποβαθμίζει την αξία του.
