Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα (Manchester By the Sea)

Ο Λι εργάζεται ως τεχνικός σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων. Μπαίνει στις ζωές των κατοίκων, αλλά δεν εισβάλει. Υπάρχουν στιγμές που μοιάζει να θέλει να περνά απαρατήρητος και άλλες που πετάει τη σκούφια του για καβγά. Επιστρέφει στη γεννέτειρά του όταν μαθαίνει ότι ο αδελφός του βρίσκεται στο νοσοκομείο. Εκεί καλείται να αναλάβει την κηδεμονία του έφηβου ανιψιού του, κάτι που ο ίδιος μοιάζει να μην επιθυμεί. Η επιστροφή όμως στο σπίτι θα φέρει στο φως παλιά τραύματα που δεν έχουν κλείσει ακόμα.

Η ταινία του Κένεθ Λόνεργκαν (You can count on me) λειτουργεί με έναν υπόγειο τρόπο. Μιλά για την απώλεια, αλλά και για όλες τις στιγμές πριν και μετά από αυτήν. Για τις στιγμές που καλούμαστε να συνεχίσουμε, για τις στιγμές που μπορούμε -και θέλουμε- να το κάνουμε και για εκείνες που δεν αντέχουμε. Το Manchester By The Sea είναι μία ταινία με εξαιρετική γραφή και ανάπτυξη χαρακτήρων (μεγάλη σημασία δίνεται όχι μόνο στους πρωταγωνιστικούς, αλλά και στους υποστηρικτικούς ρόλους) που δικαίως συγκέντρωσε έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ.

Τρεις από αυτές είναι για τις ερμηνείες. Ο Κέισι Άφλεκ παραδίδει μια σπουδαία ερμηνεία, φέροντας το βάρος του παρελθόντος στους ώμους του σε κάθε σκηνή της ταινίας, αντέχοντας και χωρίς ξεσπάσματα. Πρόκειται για μια εσωτερική και λιτή ερμηνεία, από αυτές που προσωπικά πολύ αγαπώ, χωρίς να λείπει το απαραίτητο -σπαραχτικό- ξέσπασμα (στη σκηνή στο αστυνομικό τμήμα). Υπέροχη, όμως, και η Μισέλ Γουίλιαμς που μπορεί να μην έχει μεγάλης διάρκειας ρόλο, κάνει όμως θαύματα με τον χρόνο που της δίνεται. Η Γουίλιαμς ερμηνεύει έναν χαρακτήρα που έχει περάσει από διάφορα στάδια εξέλιξης και εξελίσσεται και η ίδια μέσα στον ρόλο.

Ο Λόνεργκαν δεν μας αποκαλύπτει εξ αρχής τι έχει συμβεί. Επιλέγει να σπάσει τον χρόνο και να χρησιμοποιήσει flashback και σκηνές στο σήμερα με τον ίδιο τρόπο -χωρίς δηλαδή να μας κάνει απολύτως ξεκάθαρο τι συμβαίνει στο σήμερα και τι στο χθες. Πρόκειται για μία έξυπνη χρήση του χρόνου που με τον αόρατο τρόπο με τον οποίο έχει μονταριστεί συμβάλει στο να φέρει κοντά παρόν και παρελθόν, λες και ο Λόνεργκαν θέλει να μας θυμίσει ότι τα δύο αυτά δεν απέχουν και πολύ -άποψη που θα επαναφέρει και αργότερα μέσα στην ταινία.

Το Manchester by the Sea είναι μία ταινία που τρυπώνει μέσα στην ψυχή σου με σχεδόν αδιόρατο τρόπο. Και από εκεί γραπώνεται και αρνείται να φύγει, επιστρέφει με τρόπους που δεν είχες φανταστεί. Ακριβώς όπως κάθε σπουδαία ταινία.