Manifesto
Ο γερμανός εικαστικός και σκηνοθέτης Γιούλιαν Ρόζεφελντ γύρισε το Manifesto με την Κέιτ Μπλάνσετ να ενσαρκώνει δεκατρείς διαφορετικές προσωπικότητες της σύγχρονης εποχής, προοριζόμενο για installation, επομένως θα έπρεπε ίσως να το κρίνουμε ως video art και όχι ως ταινία. Από την άλλη, το σύνολο φαίνεται να στέκει και αυτόνομο, ως πειραματικό σινεμά.
Στην ουσία πρόκειται για κείμενο του δημιουργού που μπλέκει ήδη υπάρχουσες θεωρίες με δικές του, αναφερόμενος στο σύγχρονο ρόλο της τέχνης, τις δοξασίες και τους αφορισμούς γύρω από αυτή, το οποίο παρουσιάζει σε επιθετική επί τω πλείστον απαγγελία μέσα από μικρά σκετσάκια.
Το τελικό αποτέλεσμα έχει σίγουρα το ενδιαφέρον του, αν και είναι πολύ φλύαρο, αυτάρεσκο, μηδενιστικό και δυστυχώς δεν αποφεύγει να χαρακτηριστεί λίγο «δήθεν». Λέει πολλά λόγια, ανακατεύει επιτηδευμένες λέξεις με παραδοξολογία, ανάποδη προβολή, ανουσιότητα και ολίγες κοινές παραδοχές.
Διαθέτει σημεία αυτοσαρκασμού και αυτοκριτικής, αλλά εξ’ορισμού δεν παύει να αποτελεί και αυτό μέρος της τέχνης την οποία καλείται να κρίνει. Ο ίδιος του αυτός ο ελιτισμός κοντράρεται υπόγεια από τους καθημερινούς ανθρώπους που ενσαρκώνουν οι διαφορετικές εκφάνσεις της Μπλάνσετ.
Έχει όμως σκηνοθετικό και σκηνογραφικό ενδιαφέρον, ενώ η Μπλάνσετ πετυχαίνει μερικές ωραίες περσόνες, άλλες καθημερινές και κοινότοπες, άλλες πιο τραβηγμένες, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της πάντοτε, δεν καταφέρνει όμως ούτε αυτή να συναρπάσει με τους χαρακτήρες και τις προφορές της.
Για να την απολαύσει κάποιος πρέπει να λατρεύει πολύ την ηθοποιό, αλλιώς κινδυνεύει να πάθει Blanchett-Overdose!
Το κλείσιμο της ταινίας ρίχνει κάπως τους ρυθμούς του, καθώς η Μπλάνσετ μεταμορφώνεται σε δασκάλα που καλείται να διδάξει στα παιδιά θεωρίες του Γκοντάρ, αλλά και τις αρχές του κινηματογραφικού Δόγματος 95, που φυσικά στην πορεία ούτε οι ίδιοι οι εμπνευστές του που το υπέγραψαν δεν το ακολούθησαν.
Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι με πιο αργούς ρυθμούς το νόημα του θα ήταν πιο άμεσο στο διάλογο του με τον θεατή, παρά μια φιγούρα ταχύτητας.
