Κυρίαρχος του Κόσμου (Master of the Universe)
Η ταινία που πολλοί παρομοίωσαν με ένα ντοκιμαντέρ για έναν πρόσφατο «Λύκο της Γουόλ Στριτ», μόνο που αυτή τη φορά δίνονται πράγματι εξηγήσεις για το πως δουλεύουν τράπεζες και χρηματιστήρια!
Αν είστε εξοικειωμένοι με οικονομικούς όρους μπορείτε να την παρακολουθήσετε με σχετική ευκολία, αλλιώς απλά απολαύστε την καταπληκτική φωτογραφία της. Εξάλλου, πέραν των άδειων κτιρίων και των πανοραμικών πλάνων, δεν θα δείτε κάτι άλλο εκτός από τον μεσήλικα Γερμανό που μιλάει!
Ο σκηνοθέτης επέλεξε το απόλυτο σκηνικό και το κινηματογράφησε τέλεια. Σε ένα σχεδόν φουτουριστικό περιβάλλον που συντελούν εγκαταλελειμμένοι ουρανοξύστες, πρώην κτίρια τραπεζών και χρηματιστηριακών κολοσσών, ή αλλιώς η απόλυτη «ύβρις του κεφαλαίου», εκεί ξεδιπλώνεται σε όλο του το μεγαλείο η ζωή ενός τυπικά χαρακτηριστικού μεγαλοστελέχους, από golden boy μέχρι την πρόσφατη απόλυση του (από όσα δήλωσε –ή παραίτηση αν δείτε τα γράμματα στο τέλος).
Με θάρρος ή και θράσος δίνει μερικές από τις πιο ειλικρινείς απαντήσεις σε καυτά θέματα, που φυσικά όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε, αλλά τα ακούμε αυτή τη φορά εκ των έσω. Οικονομικοί δολοφόνοι, χρηματιστηριακές απάτες, τραπεζικοί εκβιασμοί στις κυβερνήσεις. Γιατί οι τράπεζες δεν πρέπει να φοβούνται για το ρίσκο ενός νέου προϊόντος: γιατί ακόμα κι αν έχουν ζημιές το κράτος πρώτα θα στηρίξει τις τράπεζες φυσικά εις βάρος των φορολογούμενων. Ενδεικτικό το παράδειγμα ότι όταν μια κυβέρνηση χρειαστεί να θεσπίσει κονδύλια για κάποιον τομέα –την υγεία για παράδειγμα, μπορεί να χρειαστεί να περάσουν ακόμα και χρόνια, ενώ για τη βοήθεια σε τράπεζες για το ίδιο ποσό σε 2 μέρες το ζήτημα της στήριξης έχει τακτοποιηθεί.
Από την άλλη, βλέπουμε την θεοποίηση των μεγαλοστελεχών. Παίρνοντας μισθούς εξωπραγματικούς, μετατρέπονται σε ένα άλλο είδος ανθρώπου, μιας ανώτερης κάστας που ζει αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Βλέπουμε τις επιπτώσεις που έχει στην οικογενειακή τους ζωή, αλλά και την λανθασμένη νοοτροπία με την οποία την αντιμετωπίζουν.
Υπό άλλες συνθήκες κάποιος θα διερωτόταν αν αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να φοβάται με αυτά που αποκαλύπτει να μην καταλήξει σε κάποιο χαντάκι. Το ότι δεν έχει κανέναν δισταγμό είναι περισσότερο απογοητευτικό, δείχνοντας ότι το σύστημα αυτό δεν φοβάται τίποτα, ούτε πιστεύει ότι μπορεί κανείς να το σταματήσει. Απλά ανεβάζοντας τους στόχους κάθε χρόνο 10% παραπάνω (όπως αναφέρει ως παράδειγμα) χωρίς να νοιάζεται για τη ρεαλιστικότητα των στόχων. Όλα είναι απλά νούμερα μοιάζοντας με ένα άρρωστο αέναο παιχνίδι, όπως ωραία είχε παρουσιάσει ο Γαβράς στο περσινό Le Capital.
Φυσικά ο ομιλητής αναφέρεται και στην Ελλάδα και για το μέλλον προβλέπει Γαλλία! Υπάρχουν μια-δυο στιγμές που δεν δέχεται να απαντήσει μπροστά στην κάμερα, απογοητεύοντας. Η υπέρτατη ειρωνεία έρχεται στο τέλος να επιβραβεύσει όσους το παρακολούθησαν προσεκτικά, δείχνοντας ότι ούτε ο ομιλών τελικά θα βάλει ποτέ μυαλό! Η όποια ρομαντικότητα έχει αφήσει να φανεί κρύβει το φοβισμένο μυαλό μιας δολοφονικής, ψυχρής, υπολογιστικής μηχανής που δεν σταματά λεπτό να κάνει πράξεις. Το απόλυτο ψυχογράφημα ενός golden boy.
Τελικά να τη δω; Ένα ντοκιμαντέρ απόλυτο must-see για όσους σχετίζονται με την οικονομική επιστήμη. Ένα ειρωνικό χαμόγελο για την κοινωνική καταξίωση και απαξίωση των golden boys κι ένα όμορφο οπτικό τριαντάφυλλο γεμάτο αγκάθια, για όλους τους υπόλοιπους.
