Δεσποινίς Τζούλια (Miss Julie)
Ιρλανδία 1880. Εποχή των καταπιεσμένων αισθημάτων και της ανάγκης τήρησης των καθώς πρέπει ρόλων. Σε μια βραδιά γλεντιού, το φλερτ μεταξύ της δεσποινίδος Τζούλια και του υπηρέτη του πατέρα της, Τζον, εκτραχύνεται. Εκείνη είναι υπεροπτική αρχικά και στη συνέχεια ευαίσθητη, δεσποτική, αλλά και αδύναμη. Είναι ένα παιχνίδι έρωτα και εξουσίας με άγνωστο αποτέλεσμα.
Το κλασικό θεατρικό του Αυγούστου Στρίντμπεργκ μεταφέρεται για ακόμα μία φορά στη μεγάλη οθόνη, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστές τους Τζέσικα Τσαστέιν και Κόλιν Φάρελ. Η γνωστή ηθοποιός Λιβ Ούλμαν έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία και προσπαθεί να διατηρήσει την ασφυκτική ατμόσφαιρα του θεατρικού. Κλειστοφοβικά δωμάτια, υποφωτισμένα, μια μόνιμη απειλή ότι κάποιος μπορεί να μας δει, αλλά κάποιος που δεν βλέπουμε ποτέ -εκτός από τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες και την υπηρέτρια. Την ίδια στιγμή, η Λιβ Ούλμαν προσπαθεί να δώσει στο δάσος που επισκέπτονται ο Τζον και η Τζούλια έναν παραμυθένιο και σχεδόν μυθικό χαρακτήρα. Είναι το καταφύγιο, είναι τόπος αποπλάνησης και ταυτόχρονα είναι και η τελική λύση.
Παρ’ όλα αυτά, η προσέγγιση της Ούλμαν είναι υπερβολικά κλασική και θεατρική. Το θεατρικό δεν καταφέρνει να χάσει την υπόστασή του, να μετατραπεί σε σινεμά. Μένει εγκλωβισμένο στις καταβολές του, αφαιρώντας από τον θεατή την δυνατότητα να χαθεί πλήρως μέσα του. Επειδή τα ταξικά τουλάχιστον διλήμματα που παρουσιάζει -αλλά και τα ηθικά- μοιάζουν παρωχημένα σήμερα, η ταινία θα μπορούσε να ευνοηθεί από μία πιο σύγχρονη ματιά.
Οπτικά είναι όμορφη. Τα σκηνικά, τα υποφωτισμένα δωμάτια, το καταπράσινο δάσος. Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στη φωτογραφία, ειδικά στον τρόπο που αλλάζει αυτή καθώς αλλάζουν τα χρώματα της ημέρας και της νύχτας.
Η Τζέσικα Τσαστέιν είναι εξαιρετική ως Τζούλια. Κινείται ανάμεσα στο υπεροπτικό και στην ταπείνωση με εξαιρετική ευκολία, δείχνοντας την τεράστια γκάμα που διαθέτει ως ηθοποιός. Πότε με μια δόση εγωισμού, πότε με μια δόση τρέλας, η Τζούλια της είναι ένα πλάσμα εγκλωβισμένο στις συνθήκες και τις συμβάσεις της εποχής και του τρόπου ζωής της.
Δεν έχω να πω τα ίδια καλά λόγια για τον Κόλιν Φάρελ. Μου φάνηκε και εδώ υπερβολικός, μια ενοχλητική παρουσία, όχι λόγω χαρακτήρα, αλλά λόγω ερμηνείας περισσότερο. Και αντίστοιχα, η δική του μετάλλαξη δεν είναι τόσο θεαματική όσο της Τσαστέιν. Εδώ αξίζει να γίνει αναφορά και στην Σαμάνθα Μόρτον, η οποία στον σχετικά μικρό ρόλο που διαθέτει είναι και αυτή πολύ καλή.
Τελικά να τη δω;
Υπερβολικά κλασική προσέγγιση, με εμφανείς τις θεατρικές της καταβολές, αλλά με μία εξαιρετική Τζέσικα Τσαστέιν.
