Miss Violence: πίσω από τις κλειστές πόρτες…

Ισορροπώντας ανάμεσα στη βία και την μυστικοπάθειά της, η ταινία του Αβρανά διατηρεί την… ψύχραιμη ματιά της. Ένα από τα μεγάλα ατού της ταινίας είναι το σενάριο, το οποίο δεν ξεφεύγει σε υπερβολές ή άνευ λόγου παραδοξότητες. Ένα κορίτσι πηδά από το μπαλκόνι του σπιτιού της στα 11 της. Η οικογένεια προσπαθεί να το ξεχάσει και να συνεχίσει τη ζωή της. Ωστόσο, γρήγορα τα μυστικά που κρύβονται πίσω από τις κλειστές πόρτες θα αρχίσουν να αποκαλύπτονται στον θεατή.

Πολλές από τις ταινίες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά έχουν να κάνουν με καταπιεσμένα συναισθήματα, με τη βία που βράζει και συνήθως εκδηλώνεται ως μία ενστικτώδης αντίδραση απέναντι σε άλλης μορφής βία. Έχει ενδιαφέρον αυτή η προσέγγιση των Ελλήνων δημιουργών και η ταινία του Αβρανά δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς επικεντρώνεται στον πιο σημαντικό ιδιωτικό χώρο: αυτόν της οικογένειας.

Οι ανθρώπινες φιγούρες που κόβονται μπροστά στην κάμερα, η σκοτεινή φωτογραφία, όλα βοηθούν τον σκηνοθέτη να δημιουργήσει μία αίσθηση κλειστοφοβική στην ταινία του, μία αίσθηση που δείχνει ότι ενώ όλα φαίνονται φυσιολογικά, στην πραγματικότητα δεν είναι. Τον βοηθούν οι εξαιρετικές ερμηνείες, φυσικά από τον Θέμη Πάνου (που κέρδισε και βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας -ενώ να θυμίσουμε ότι ο σκηνοθέτης κατέκτισε τον Αργυρό Αλέξανδρο), την Ελένη Ρουσινού, την Ρένη Πιττακή, αλλά και τα παιδιά.

Αν και σε επίπεδο υπόθεσης μοιράζεται κοινά στοιχεία με τον Κυνόδοντα του Λάνθιμου, δεν γίνεται το ίδιο και σε επίπεδο μορφής, αφού ο Αβρανάς επιλέγει τον ρεαλισμό έναντι της αλληγορίας. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για «σινεμά του παράξενου», αλλά μάλλον σινεμά του ξεσπάσματος της βίας.

 Τάιλερ

Η δυνατή ελληνική απάντηση στον ευρωπαϊκό καθωσπρεπισμό. Θα μου πείτε ότι τόσο η οικογένεια όσο και οι υπόλοιποι χαρακτήρες φαντάζουν να έχουν αποποιηθεί πλήρως το ελληνικό τους ταμπεραμέντο. Σε ποια ελληνική οικογένεια αν αργήσει κάποιο μέλος να έρθει στο τραπέζι θα κάθονται όλοι ακίνητοι με τα χέρια κολλημένα στην τάβλα να το περιμένουν: Πιστεύει κανείς όταν τη βλέπει ότι διαδραματίζεται σε κάποια σκανδιναβική χώρα.

Ο Αβρανάς έχει χαλιναγωγίσει τους ηθοποιούς του με μαεστρία βάζοντας τους σε παιχνίδια εξουσίας για να ξεδιπλώσει αριστοτεχνικά την πλοκή του που γίνεται όλο και πιο δραματική, όλο και πιο αρρωστημένη.

Ο τίτλος της ταινίας θα μπορούσε άνετα να είναι ‘Κυνόδοντας 2′ μιας που όλα τα συστατικά του ‘ελληνικού κύματος του παράξενου’ είναι εδώ, στα κοντινά πλάνα που δεν περιλαμβάνει όλο το κεφάλι, στα παγωμένα θεατρικά καρέ. Ίσως οι διάλογοι είναι λίγο πιο χαλαροί και ανάλαφροι σε στιγμές, ίσως για να αντιδιαστείλλουν τη δραματικότητα της υπόθεσης.

 Gimli