Mommy

Μία γυναίκα στον Καναδά συμβιώνει με τον έφηβο γιο της, ο οποίος είναι ευαίσθητος, αλλά ταυτόχρονα υπερκινητικός και συχνά βίαιος. Και ενώ η ζωή δεν είναι εύκολη, οι δυο τους προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα όπως μπορούν. Θα έχουν τη βοήθεια μιας νέας γειτόνισσας και οι τρεις τους θα προσπαθήσουν παρά τις αντιξοότητες να βρουν την ευτυχία.

Σεναριακά, η νέα ταινία του Ξαβιέ Ντολάν δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Ο νεαρός σκηνοθέτης παίρνει μια απλή ιστορία και βάζει ξανά στο επίκεντρο μιας ταινίας τη σχέση μητέρας – γιου (έχει άλλωστε δηλώσει ότι αυτή είναι η σχέση που τον ενδιαφέρει). Στο επίκεντρο της ιστορίας μπαίνει μια συνθήκη που μας παρουσιάζεται από την αρχή, μία επιλογή που η μητέρα προσπαθεί να αποφύγει να κάνει. Μία πυρκαγιά που βάζει ο νεαρός αποτελεί την αφορμή για μπελάδες που η μητέρα καλείται να λύσει.

Για άλλη μία φορά, ο νεότατος Ξαβιέ Ντολάν (ο σκηνοθέτης είναι μόλις 25 ετών και υπογράφει την πέμπτη του ταινία) και μιλά ξανά για τη μητρότητα (όπως κάνει λίγο-πολύ από την πρώτη του ταινία, το Σκότωσα τη Μητέρα μου). Μιλά, όμως, διαισθητικά, όχι σε βάθος, αλλά με μία αφέλεια και μία αποσπασματικότητα που ταιριάζει μάλλον στην ηλικία του. Αν εξαιρέσω αυτή την αφέλεια, δεν υπάρχουν πολλά ακόμα αρνητικά στοιχεία που μπορώ να δω στην ταινία του Ντολάν.

Σκηνοθετικά είναι ένα κομψοτέχνημα. Επιλέγοντας το τετράγωνο κάδρο για το σύνολο σχεδόν της ταινίας, ο Ντολάν ξεφορτώνεται οτιδήποτε περιττό στο κάδρο του. Τα πρόσωπα, τα χέρια, οι εκφράσεις, οι κινήσεις είναι αυτά που μένουν. Το τετράγωνο κάδρο κλείνει ασφυκτικά γύρω από τους ήρωές του, δεν τους αφήνει περιθώρια διαφυγής -όπως ασφυκτικά πιεστική είναι και η πραγματικότητα της ζωής του. Ξεφεύγουμε από το τετράγωνο πλάνο μόνο όταν οι τρεις ήρωες είναι απόλυτα ευτυχισμένοι, όταν μπορούν να ατενίζουν το μέλλον τους με αισιοδοξία. Τότε μόνο ο Ντολάν τους προσφέρει την απόδραση στο κανονικό κάδρο.

Και παράλληλα, ο σκηνοθέτης φτιάχνει μια ταινία γεμάτη χρώμα και μουσική. Μία ταινία που παρά το δύσκολο θέμα της πάλλεται από ζωντάνια και διαθέτει εξαιρετική φωτογραφία. Και που σε ταξιδεύει στον κόσμο της.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να αφήσει κανείς απ’ έξω τις τρεις κεντρικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της: της Αν Ντορβάλ που ξεχωρίζει στον ρόλο της μητέρας, του γιου Αντουάν Ολιβιέ Πιγιόν και της Κάιλα, της γειτόνισσας (την ερμηνεύει η Σουζάν Κλεμάντ).

Τελικά να τη δω;

Είτε συμπαθούμε τον Ξαβιέ Ντολάν, είτε όχι δείχνει ένα πολλά υποσχόμενο ταλέντο. Και το Mommy αποτελεί την απόδειξη.