Το Παιχνίδι του Χρήματος (Money Monster)
Ο Λι Γκέιτς (Τζορτζ Κλούνι), γνωστός τηλεπαρουσιαστής οικονομικο-ψυχαγωγικής εκπομπής στην τηλεόραση και γκουρού της Γουόλ Στριτ βρίσκεται ξαφνικά όμηρος ενός νεαρού, του Κάιλ (Τζακ Ο’ Κόνελ), εξαιτίας μίας οικονομικής συμβουλής που έδωσε ο πρώτος για μία μετοχή-φούσκα. Καθώς ο Λι Γκέιτς και η παραγωγός της εκπομπής Πάτι (Τζούλια Ρόμπερτς) προσπαθούν να ξετυλίξουν το κουβάρι του τι έχει συμβεί, προκειμένου να παραμείνουν ζωντανοί.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι η Τζόντι Φόστερ ως σκηνοθέτης έχει πράγματα να πει. Το ζήτημα είναι το πώς ακριβώς θα τα πει. Γιατί στο «Παιχνίδι του Χρήματος», παρ’ όλο που είναι μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα, επικρατεί μια σύγχυση. Η Τζόντι Φόστερ φαίνεται πως επιθυμεί να αφηγηθεί ταυτόχρονα μια ιστορία ομηρίας, να σχολιάσει το infotainment που κυριαρχεί στην τηλεόραση (λέγεται ότι ο χαρακτήρας του Κλούνι έχει βασιστεί σε πραγματικό παρουσιαστή, τον Τζιμ Κρέιμερ του CNBC), να φτιάξει μια περιπέτεια και να μιλήσει για τις απάτες της Γουόλ Στριτ.
Όλα αυτά έχουν ενδιαφέρον, αλλά το αποτέλεσμα είναι μάλλον αμήχανο -και ελάχιστα αληθοφανές. Κι αυτό γιατί η ταινία βάζει τον χαρακτήρα της Τζούλια Ρόμπερτς να κάνει ερευνητική δημοσιογραφία στα καλά καθούμενα, αποκαλύπτει ότι προφανώς ο νεαρός Κάιλ δεν είναι τόσο κακός, αλλά ούτε και ο μάλλον αχώνευτος χαρακτήρας του Κλούνι (που υποθέτουμε ότι παρ’ όλο που προσφέρει το χειρότερο είδος δημοσιογραφίας στην πραγματικότητα θέλει να είναι Γουίλ ΜακΆβοϊ -ο έγκριτος δημοσιογράφος της σειράς Newsroom.
Στην πραγματικότητα, το σενάριο (γραμμένο από τους Τζέιμι Λίντεν, Άλαν Ντι Φιόρε και Τζιμ Κουφ) ασχολείται επιδερμικά με διάφορα θέματα, όπως το πώς οι πολίτες δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στη Γουόλ Στριτ, καθώς οι εταιρείες χρησιμοποιούν ως δικαιολογία τα πολύπλοκα μαθηματικά και τους αλγόριθμους, ή ακόμα και με τον ξεπεσμό της δημοσιογραφίας. Την Φόστερ δεν την ενδιαφέρει να προκαλέσει ή να ανατρέψει το σύστημα: την ενδιαφέρει να θέσει τα ερωτήματα και ας μην δώσει τις απαντήσεις.
Υπάρχουν ενδιαφέρουσες σκηνές εδώ: Για παράδειγμα η σκηνή όπου ο Λι Γκέιτς ζητά από τον κόσμο να ανατρέψει τα αναμενόμενα, να δώσει αξία σε μια μετοχή που έχει σημειώσει τεράστια πτώση, ή εκείνη κατά την οποία η σύντροφος του Κάιλ καλείται να του μιλήσει. Πρόκειται για δύο παραδείγματα μιας κάπως πιο πρωτότυπης προσέγγισης. Κι ενώ στην αρχή, η παραμονή σε έναν χώρο (στο τηλεοπτικό στούντιο) λειτουργεί αρκετά καλά, στην τρίτη πράξη -όταν η ταινία βγαίνει από το πλατό- το «παιχνίδι» χάνεται.
Όσο για τις ερμηνείες, ο Τζορτζ Κλούνι κάνει τα αναμενόμενα «καραγκιοζιλίκια» του (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τα κάνει καλά), αλλά είναι η Τζόντι Φόστερ αυτή που ξεχωρίζει στον ρόλο της δυναμικής παραγωγού που ξέρει ότι αυτό που συμβαίνει αποτελεί ένα πρώτης τάξεως σόου.
Τελικά να τη δω;
Θα περάσετε καλά, αλλά δεν θα διαφωτιστείτε για μεγαλύτερα ζητήματα που αφορούν την ενημέρωση ως θέαμα ή τον τρόπο λειτουργίας της Γουόλ Στριτ. Είναι μια έντιμη περιπέτεια, αλλά προσωπικά προτιμώ το καλύτερο «Ποιος κλέβει ποιον;» που θα δούμε και αυτό σύντομα στις αίθουσες.
