Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας (BFG)
Η Σόφη είναι ένα κορίτσι που ζει σε ορφανοτροφείο της Αγγλίας. Ένα βράδυ αντικρίζει ένα παράξενο πλάσμα και αυτό την παίρνει μαζί του στη χώρα του. Πρόκειται για έναν γίγαντα, αλλά τι γίγαντα: έναν Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα. Η Σόφη θα διαπιστώσει ότι ο νέος της φίλος είναι λιγότερο τρομακτικός από ότι νομίζει, αλλά ζει με μια παρέα άλλους γίγαντες που αυτοί, ναι, είναι αρκετά τρομακτικοί. Όταν οι ανθρωποφάγοι γίγαντες αρχίσουν να απαγάγουν παιδιά στη Βρετανία, η Σόφη θα σκεφτεί ένα σχέδιο και θα ζητήσει τη βοήθεια της βασίλισσας.
Μπορεί ο Στίβεν Σπίλμπεργκ να «ενηλικιώθηκε» (από άποψης κινηματογραφικής θεματικής τουλάχιστον), αλλά παραμένει βαθιά μέσα του ένα παιδί. Και είναι πάντα συναρπαστικό το να περιμένουμε κάθε φορά σαν παιδιά να δούμε τον κόσμο που έχει πλάσει η φαντασία του. Με τον ΜΦΓ, τον Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα, ο Σπίλμπεργκ κάνει μια άκρως παιδική ταινία, μεταφέροντας στο σινεμά το κλασικό βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ. Και καταφέρνει να μεταφέρει ταυτόχρονα όλη την παραξενιά του Ρόαλντ Νταλ, το χιούμορ του, τον φόβο και τα παραμυθένια στοιχεία.
Η ιστορία είναι άκρως βρετανική: Η βασίλισσα της Αγγλίας (η Πενέλοπε Γουίλτον προσφέρει άλλη μία απολαυστική απεικόνιση της βασίλισσας Ελισάβετ -υποθέτουμε), τα βρετανικά ορφανοτροφεία, το Λονδίνο αποτελούν τον ρεαλιστικό κόσμο που διαπλέκεται -και στο έργο του Νταλ και στην ταινία- με τον φανταστικό κόσμο της Γιγαντοχώρας. Στην ταινία ο Σπίλμπεργκ δεν φτιάχνει ένα ενήλικο παραμύθι, έναν Ε.Τ. που θα λατρέψουν γενιές και γενιές μικρών και μεγάλων παιδιών, αλλά ένα παιδικό παραμύθι. Η θεματική είναι η ίδια -άλλωστε το σενάριο και στις δύο ταινίες έχει γράψει η Μελίσα Μάθισον που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Η αναζήτηση οικογένειας, μια παράταιρη φιλία, ένας αποχωρισμός. Θέματα πολύ βασικά για το σινεμά ενός παιδιού που μεγάλωσε, αλλά ξέρει ακόμα να αφουγκράζεται τις επιθυμίες άλλων παιδιών (και αυτών που ποτέ δεν γερνούν).
Με εξαίρεση τον κεντρικό χαρακτήρα, η υπόλοιπη ταινία είναι φαντασμαγορική. Ο Μαρκ Ράιλανς (νέα «μούσα» του Σπίλμπεργκ) δίνει μια εξαιρετική φωνητική ερμηνεία, αλλά δυστυχώς τα υπερβολικά ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά του κάνουν τον ΜΦΓ του να μοιάζει παράταιρος. Ο Σπίλμπεργκ το κλέβει αρκετά, και συνήθως δεν επιλέγει να μας τον δείξει σε κοντινά, ωστόσο η αλήθεια παραμένει ότι μοιάζει με δημιούργημα υπολογιστή. Αντιθέτως οι άλλοι γίγαντες (που φέρνουν περισσότερο σε Ορκ, άρα είναι λιγότερο ανθρώπινοι) είναι πιο επιτυχημένοι σχεδιαστικά, ενώ η υπόλοιπη ταινία είναι ένα ποίημα: η γιγαντοχώρα, η σκηνή του κυνηγιού ονείρων, ένας θρίαμβος των εφέ. Σίγουρα η ταινία θα είναι υποψήφια για αρκετά από τα λεγόμενα «τεχνικά» Όσκαρ (κοστούμια, φωτογραφία, σκηνικά μεταξύ άλλων).
Το σημαντικότερο είναι ότι ο Σπίλμπεργκ έχει κρατήσει το πνεύμα του Νταλ: όλη την ανεμελιά και την ανοησία (με την πιο θετική έννοια του όρου) του συγγραφέα. Νομίζω ότι εάν ήμουν παιδί θα εντυπωσιαζόμουν πολύ από αυτόν τον Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα που μιλά παράξενα αγγλικά και φυλακίζει τα όνειρα.
Ως ενήλικη, βρήκα ότι υπάρχουν σημεία που η ταινία κάνει κοιλιά (μετά την επίσκεψη στην Ονειροχώρα για παράδειγμα) και αυτό οφείλεται πιθανότατα ότι δύσκολα τα μικρά κεφάλαια των βιβλίων του Νταλ μπορούν να «τραβηχτούν» προκειμένου να δώσουν μια ταινία δύο ωρών -ακόμα και η animated εκδοχή ήταν 1,5 ώρα-, ενώ η κατάληξη (με τη βασίλισσα και τους φρουρούς) μπορεί να ξενίσει κάποιους.
Τελικά να τη δω;
Πιστή στο πνεύμα του Νταλ και πασπαλισμένη με τη μαγεία του Σπίλμπεργκ, η ταινία είναι ένα υπερθέαμα για παιδιά (που θα εντυπωσιάσει και αρκετούς μεγάλους).
Trivia: Ο Σπίλμπεργκ προσπάθησε να πείσει τον Τζιν Γουάιλντερ να κάνει μία εμφάνιση στην ταινία, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γουάιλντερ ήταν ο Γουίλι Βόνκα της ταινίας του 1971.
