Οι Μπαμπούλες που ζεσταίνουν την καρδιά μας

Αν ξεχωρίζουν για κάτι οι ταινίες της Pixar, αυτό δεν είναι μόνο ότι προχωρούν το animation ορισμένα βήματα μπροστά, αλλά και για το γεγονός ότι είναι γεμάτες συναίσθημα και ουσία. Οι «Μπαμπούλες Πανεπιστημίου» δεν αποτελούν εξαίρεση.

Η ταινία που μας περιγράφει τα φοιτητικά χρόνια του Τζέιμς Σάλιβαν και του Μάικ Βαζάουσκι -δηλαδή μιλάμε για ένα prequel- ξεκινά μάλλον υποτονικά, από το όνειρο του μικρού Μάικ να γίνει φοβερός και τρομερός «φοβιστής» -σύνδεση με τα προηγούμενα: οι φοβιστές τρομάζουν μικρά παιδάκια (που κατά τα άλλα θεωρούν «τοξικά»), προκειμένου να τροφοδοτήσουν με ενέργεια τον κόσμο τους.

Από τη στιγμή, όμως που στο πλάνο εμφανίζονται και οι δύο ήρωές μας, η ταινία «απογειώνεται». Ενώ ο Μάικ διαβάζει σκληρά για να γίνει φοβιστής, ο Τζέιμς Σάλιβαν το έχει μάλλον εύκολο και εξαιτίας του τρομακτικού παρουσιαστικού του και επειδή κατάγεται από οικογένεια φοβιστών. Η αντιπάθεια είναι αμοιβαία. Όταν, μάλιστα, ένα λάθος θα τους στοιχίσει τη συνέχιση των σπουδών τους, η έχθρα αυτή θα κορυφωθεί. Το μόνο που μπορεί να τους κάνει να επιστρέψουν στο πρόγραμμα είναι ένας διαγωνισμός φόβου. Θα πρέπει, βέβαια, να συνεργαστούν. Και να αντιμετωπίσουν τα πιο αιμοβόρικα τέρατα του πανεπιστημίου.

Μεγάλη «δύναμη» των ταινιών της Pixar είναι τα «δίδυμά» της: Γούντι και Μπαζ, Μάρλιν και Ντόρι, Τζέιμς και Μάικ. Πρόκειται για χαρακτήρες με πραγματικά προβλήματα, ανησυχίες και προκλήσεις. Δεν έχει σημασία που ο Τζέιμς και ο Μάικ είναι τέρατα.

Στην πραγματικότητα, κυνηγά ο καθένας τα όνειρά του. Το «Μαθήματα Πανεπιστημίου» μπορεί να μην είναι πολύ πρωτότυπο, αλλά μας μιλά με τρόπο τρυφερό για τη δυσκολία του να στέκεσαι αντάξιος των προσδοκιών (των άλλων, αλλά και των δικών σου), για το πώς να αναγνωρίζεις τα λάθη σου, πώς να μαθαίνεις να συνεργάζεσαι, πώς να δέχεσαι το γεγονός ότι είσαι διαφορετικός και πώς να αντιμετωπίζεις τις αποτυχίες σου.

Και, φυσικά, στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται η φιλία. Η φιλία που τα κάνει όλα αυτά (και ακόμα περισσότερα) πολύ πιο εύκολα, αλλά που μερικά (αυτά δηλαδή που αξίζουν) τα κάνει δύσκολα, τα «παιδεύει» γιατί οι φίλοι έτσι κάνουν, παιδεύουν.

Και μπορεί στην ανορθόδοξη παρέα της ταινίας να προστίθενται σιγά-σιγά και άλλα τέρατα (καθένα από αυτά με τη δική του, ξεχωριστή προσωπικότητα), αλλά τα πράγματα μάλλον δυσκολεύουν παρά πιο εύκολα γίνονται.

Προσωπικά, συγκινήθηκα στη σκηνή που δίπλα σε μια λίμνη ο Τζέιμς και ο Μάικ αποκαλύπτουν τους μεγαλύτερους φόβους τους. «Μπορεί να μην είσαι τρομακτικός, αλλά είσαι ατρόμητος» λέει ο ένας από τους χαρακτήρες στον άλλο.

Αυτή η ταινία δεν είναι, όμως, υπαρξιακό δράμα. Είναι μια ταινία τρυφερή, με χιούμορ και δράση. Μπορεί το Μπαμπούλες Α.Ε. να ήταν καλύτερο, αλλά το Μπαμπούλες Πανεπιστημίου δεν μένει πολύ πίσω. Αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι οι ταινίες animation είναι τόσο για μικρά παιδιά, όσο και για όσους θέλουν πάντα να νιώθουν σαν μικρά παιδιά.

Φυσικά, βοηθούν και οι «ερμηνείες»: όταν έχεις ταλέντα όπως οι Τζον Γκούντμαν, Μπίλι Κρίσταλ, Στιβ Μπουσέμι και Έλεν Μίρεν -η τελευταία μάλιστα εξαιρετική ως την τρομακτική πρύτανη της σχολής- τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

Αλλά και τεχνολογικά η Pixar έχει προχωρήσει πολύ. Στις σκηνές που έχουμε τοπία νιώθεις ότι βλέπεις live action ταινία. Σε λίγα χρόνια δεν θα καταλαβαίνουμε καν ότι το animation είναι ψεύτικο!

Τελικά να τη δω;

Ναι. Γιατί είναι η πιο ενδιαφέρουσα ταινία της κινηματογραφικής εβδομάδας που τελειώνει, γιατί είναι τρυφερή και με δράση, γιατί μας ξανασυστήνει δύο αγαπημένους χαρακτήρες, γιατί έχει συναίσθημα, γιατί ζεσταίνει την καρδιά μας, γιατί μας κάνει να γελάμε, γιατί θα θέλαμε περισσότερες τέτοιες ταινίες στις αίθουσες.

ΥΓ. Μείνετε μέχρι να τελειώσουν οι τίτλοι του τέλους. Η αναμονή αξίζει. Και φυσικά πηγαίντε από την αρχή για να δείτε και την -εξαιρετική- μικρού μήκους (αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία). Σύντομα κοντά σας.