Το ρακούν που ερωτευθηκε ένα κοράκι

‘Ενα μεγάλο σπίτι με  πανέμορφα  δωμάτια. Με χίλια δύο αντικείμενα να  σου αποσπούν την προσοχή. θα μπορούσε να είναι κουκλόσπιτο γιγαντιαίων διαστάσεων. Οι ένοικοί του έιναι ενήλικες και παιδιά. Ενα νεαρό κορίτσι κάθεται στο εσωτερικό περβάζι του μεγάλου παραθύρου , διαβάζει με προσήλωση , παρέα με την τρισχαριτωμένη γάτα της. Στο πάτωμα, πάνω στο μεγάλο χαλί, τρία ανθρωπάκια  ακούνε προσεκτικά την εκτέλεση σύνθεσης του Χένρι Πουρσέλ.

Οι ταινίες του Wes Anderson  μπορουν να περιγραφούν με 2 λέξεις: ευφάνταστα τρελοκομεία. Η τελευταια του δημιουργία με τίτλο Moonrise Kingdom  ειναι και κάτι ακόμη: αριστούργημα. Και το γράφω αυτό με πλήρη συνείδηση . Τι να πρωτοθαυμάσεις; Τις απολαυστικές ερμηνείες  όλων; Απαιχτοι Bill Murray και Frances Mac Dormand – δυο βαριεστημένοι δικηγόροι- η επιβλητική Tilda Swinton, ή ο αστεία ευσυνείδητος Edward Norton; Ακομη και ο Bruce Willis, τον οποιο ποτε δεν ειχα σε μεγάλη εκτιμηση, ειναι απολαυστικός. Τα πρωτα  βιολιά βεβαίως ειναι οι  δυο εξαιρετικοι μικροί ηθοποιοί , Kara Hayward στο ρόλο της δύσκολης  έφηβης Σούζι Μπίσοπ, η οποία λατρεύει τα βιβλια με μάγους και κάστρα, τη γάτα της, και τα κιάλια της, και η απόλυτη φάτσα Jared Gilman στο ρόλο του “φυγά”- ερωτοχτυπημένου προσκόπου  Σαμ Σακάσκι, με ταλεντο στην ακουαρέλλα (οι που ομορφοι πίνακες που κατα το σενάριο, ζωγραφίζει ο  Σαμ ειναι δημιουργίες του Asher Liftin).

Ο,τι και να πω γιαυτήν την ταινία , υπολείπεται  αυτου που ενιωθα όσο την παρακολουθούσα. Ανείπωτη ευφορία. Εξαιρετική δουλειά , φοβερά σκηνικά, πανέμορφα πλάνα.  Καθε νεα μου θύμιζε  έργα της Loretta Lux. Η χρωματική αρμονία  τους σε συνδυασμό με τα πολύ  χαριτωμένα κοστούμια ,δημιουργησαν   αλησμόνητα  “κάδρα”.

Ο Anderson αποδεικνύει  ότι ειναι  Καλλιτέχνης . Τι σημασία εχει  που η ιστορία  ειναι εντελώς  παλαιομοδίτικη;  Που εκτυλίσσεται στο νησί της Νέας Πεζάνς του 1965; Τι σημασία εχει  που στην κατασκήνωση με το θρυλικο όνομα  Ιβανόης   υπαρχουν μόνο αγόρια; Το σενάριο (δια χειρός  Anderson και Roman Coppola )  ειναι  τοσο άπαιχτο, ιδίως  στις λεπτομέρειες που  συνθέτουν τον τρελιάρικο κόσμο της ταινίας,  που αφήνεσαι μ΄ενα χαζοχαρούμενο ύφος   ευδαιμονίας  κολλημένο στη φάτσα σου, να παρασυρθείς απο τα δυο  δωδεκάχρονα που αποφασισαν να  “κλεφτουν” για να περάσουν 10 μερες μαζί. Κι αναστατώνου ολοκληρο νησί.

Μην χάσετε επουδενί τους  τίτλους  τέλους, όπου ο  παιχνιδιάρικος  τροπος  παρουσίασης  των  συντελεστών , συνδυασμένος με την  εκπληκτική μουσική απογειώνει πραγματικά. Θα ξαναπω οτι οι ηθοποιοί  είναι  φοβεροί, οπως φοβερός ειναι και ο συνδυασμός πλάνων- μουσικής. Η original μουσικη ειναι του Alexandre Desplat  αλλα και  οι υπόλοιπες  επιλογές είναι  θαυμάσιες.

Ο Anderson   ξαναπαρουσιάζει  το αγαπημενο του θέμα- όπως συμπεραίνω  κι απο προηγουμενες  ταινιες  του- πολυμελείς οικογένειες με  “μαυρα πρόβατα” , ευφυή μέλη ,απωθημένα και ανομολόγητους έρωτες. Και το παρουσιάζει με τοσο  τρυφερά αστείο τρόπο, τοσο υπέροχα ευρήματα , που δεν μπορεις παρά να θαυμάσεις. Αν κριτήριο χαρακτηρισμού ενός δημιουργήματος ως καλλιτεχνήματος, ειναι η ομορφιά, η αισθητική το χιούμοε και η ατμόσφαιρα, τοτε η ταινια του Anderson παιρνει το χαρακτηρισμό με τα τσαρούχια και τα βατραχοπέδιλα.

Μιά ταινία-παραμύθι, ζαχαρωτό σε κουκλίστικο αμπαλάζ, μια ταινία-φυγή, κόσμημα για το σινεμά.

Ευχαριστούμε Wes.