Πεθαίνοντας στο Γέλιο
Το γέλιο ως πολιτική δράση εξετάζει ο Στέλιος Κούλογλου στο νέο του ντοκιμαντέρ, αφηγούμενος τέσσερις ιστορίες. Στην πρώτο το κωμικό δίδυμο Yes Men διοργανώνουν φάρσες υποδυόμενοι μέλη διεθνών οργανισμών -μεταξύ άλλων βγήκαν και στο BBC εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι της εταιρείας που κατέστρεψε την πόλη Μποπάλ της Ινδίας- υποσχόμενοι αποζημιώσεις, σε μια προσπάθεια να στηλιτεύσουν την σκληρή στάση πολλών μεγάλων εταιρειών. Στη δεύτερη, ο Μάρτιν Σόνεμπορν, γερμανός κωμικός και εκδότης του σατιρικού «Τιτανικού» βρέθηκε στο ευρωκοινοβούλιο με την παράταξη «Το Κόμμα». Ο ίδιος δηλώνει ότι έχει βρει τη λύση για την Ελλάδα και προσπαθεί να φέρει το γέλιο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το τραγούδι και όχι το χιούμορ χρησιμοποιούν οι Flashmob, οι οποίοι διαμαρτύρονται για τις εμπορικές συμφωνίες της ΕΕ με ΗΠΑ και Καναδά (ΤΤΙΡ και CETA).
Η τέταρτη ιστορία δίνει και τον τίτλο του ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου, καθώς ασχολείται με το Charlie Hebdo και τη δολοφονική επίθεση. Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει την τελευταία συνέντευξη του Σαρμπ πριν από τη δολοφονία του τον Ιανουάριο του 2015, καθώς και την μαρτυρία του μοναδικού επιζώντα της επίθεσης.
Με την ιστορία των YesMen και του Charlie Hebdo να είναι οι πιο δυνατές (αυτές άλλωστε καταλαμβάνουν και τον μεγαλύτερο χρόνο στο ντοκιμαντέρ), ο Κούλογλου επιχειρεί να μιλήσει για την ανάγκη του χιούμορ ως μέσου πολιτικής δράσης. Παρά την αναφορά στον Μπρέζνιεφ όμως (η αναφορά ανήκει σε ρωσίδα δημοσιογράφο που ισχυρίστηκε ότι η γελοιοποίηση του Μπρέζνιεφ οδήγησε στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης), το ντοκιμαντέρ δεν καταφέρνει να μάς δείξει πώς ακριβώς το χιούμορ θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο – να σημειώσω εδώ ότι είμαι σίγουρη ότι μπορεί και είμαι σίγουρη ότι πρέπει, απλά δεν είναι πεπεισμένη ότι το ντοκιμαντέρ μάς δείχνει τον τρόπο, εάν αυτός ήταν ο στόχος του.
Επιπλέον, με την περίπτωση του Charlie Hebdo δεν μπορείς ακριβώς να κατανοήσεις ποια θα πρέπει να είναι η στάση. Ορισμένοι από τους σκιτσογράφους του περιοδικού ισχυρίζονται ότι ο Σαρμπ δεν έπρεπε να τα βάλει τόσο έντονα με τη θρησκεία, ενώ άλλοι χαιρετίζουν την απόφασή του να το κάνει με κάθε κόστος. Το ντοκιμαντέρ δεν παίρνει θέση απέναντι σε αυτό.
Στο «Πεθαίνοντας για το Γέλιο» κατανοεί, πάντως, κανείς πόσο αμήχανη αισθάνεται η εξουσία απέναντι στο χιούμορ ή τους τρόπους με τους οποίους προσπαθεί να πατρονάρει όσους το επικαλούνται.
Συνολικά, ενδιαφέρουσες οι περιπτώσεις που παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ, αλλά δυσκολεύονται να φτιάξουν ένα ενιαίο σύνολο με ένα συγκεκριμένο «μήνυμα».
