Η Μυστική Γραφή (The Secret Scripture)
Βασισμένη στο best seller του Ιρλανδού Σεμπάστιαν Μπάρι, η ταινία «Μυστική Γραφή» είναι η ιστορία μιας γυναίκας που ζει στην συντηρητική και αυστηρά καθολική Ιρλανδία του 1940. Κεντρική ηρωίδα είναι η Ρόουζ, την οποία βλέπουμε κλεισμένη σε μια ψυχιατρική κλινική για περίπου 50 χρόνια. Όταν έρχεται η στιγμή της μεταφοράς της, εκείνη αρνείται να φύγει. Ο Δρ. Γκριν, ένας ψυχίατρος, αναλαμβάνει να ανασυνθέσει την ιστορία της Ρόουζ, την οποία βρίσκει με τη μορφή σημειώσεων στο περιθώριο και τις σελίδες της Βίβλου της (η «Μυστική Γραφή» του τίτλου). Οι αποκαλύψεις έρχονται να διαδεχθούν η μία την άλλη, καθώς μαθαίνουμε περισσότερα για την ομορφιά της Ρόουζ και τις προσπάθειες της ιρλανδικής κοινωνίας να απομακρύνει τον «ηθικό κίνδυνο» που θεωρεί ότι αυτή αποτελεί.
Η ταινία του Τζιμ Σέρινταν (Το Αριστερό μου Πόδι, Εις το Όνομα του Πατρός) βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ατμόσφαιρα που χτίζει. Κοστούμια και σκηνικά είναι εντυπωσιακά, αν και η επανάληψη της σονάτας του Μπετόβεν τονίζει τον μελοδραματικό χαρακτήρα της ταινίας.
Υπάρχει αρκετό υλικό που θα μπορούσε να κάνει το φιλμ ενδιαφέρον. Το ασφυκτικό περιβάλλον που δεν αποδέχεται μία δυναμική, αλλά ούτε και όμορφη γυναίκα, το σκληρό πρόσωπο της καθολικής εκκλησίας (στη σκηνή όπου η ψυχιατρική κλινική παίρνει τα παιδιά που έχουν μόλις γεννηθεί από τις γυναίκες που μένουν εκεί δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε την εξαιρετική Φιλομένα).
Ίσως στο βιβλίο, οι λεπτομέρειες να φώτιζαν καλύτερα τους χαρακτήρες και το κοινωνικό υπόβαθρο. Ως έχει, συχνά αισθάνεσαι ότι η ταινία αποτελεί περισσότερο μια συρραφή επεισοδίων με χαρακτήρες που μοιάζουν σχεδόν καρικατούρες (όπως ο ιερέας, που αν και ενδιαφέρων χαρακτήρας η ταινία φαίνεται να μην ξέρει πώς να χειριστεί) και αποκαλύψεις που δεν είναι απλώς αναμενόμενες, αλλά και βεβιασμένες.
Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ ερμηνεύει με ταιριαστή σύγχυση την κεντρική ηρωίδα της ταινίας, ενώ η Ρούνι Μάρα, πάντα ενδιαφέρουσα, έχει τη δυνατότητα να αποκαλύπτει την δυναμική της στο πρώτο μέρος της ταινίας, αν και στο κομμάτι του εγκλεισμού της στην ψυχιατρική κλινική -που θα έπρεπε να είναι και το πιο ενδιαφέρον της ιστορίας- μοιάζει να έχει εγκαταλειφθεί να σηκώσει στους ώμους της το βάρος όλης της ταινίας. Δεν τα καταφέρνει πάντα και αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι σε στιγμές που ο Σέρινταν θα έπρεπε να είναι συγκρατημένα δραματικός -όπως υπήρξε σε παλαιότερες ταινίες του-, γίνεται υπερβολικά και γλυκερά συναισθηματικός.
