Κινηματογραφικές εμπειρίες: Το Αθηναϊκόν, οι ρέγγες και η Μπριζίτ Μπαρντό

Αθηναϊκόν: παλιός λαϊκός κινηματογράφος της πρωτεύουσας. Πρόβαλε ταυτόχρονα δύο ταινίες και είχε για πελάτες άνδρες θεατές, οι οποίοι συχνά προκαλούσαν επεισόδια. Βρισκόταν Κλεισθένους 15, πίσω από το δημαρχείο. Ξεκίνησε να λειτουργεί το 1926. Το περιοδικό Κινηματογραφικός Αστήρ (3-4-1927) τον χαρακτηρίζει σαν ένα από τα καλύτερα λαϊκά κινηματοθέατρα της πρωτεύουσας: «Μια σάλα αρκετά ευρύχωρος με διάκοσμον ανάλογον και με θέσεις πολιτισμένας, αποτελούν το εσωτερικόν του «Αθηναικού». Το εξωτερικόν είναι επίσης ευπρεπές και αν η τοποθεσία του δεν ήτο εκεί όπου είναι (ως γνωστόν ευρίσκεται πίσω από το μέγαρον της Δημαρχίας) το Αθηναϊκόν  θα ημπορούσε να συναγωνισθή κάλλιστα με τους λοιπούς καλούς κινηματογράφους». Και το άρθρο συνεχίζει: «Ο κόσμος που συχνάζει στο «Αθηναϊκόν» δεν είναι μεν αριστοκράτης, δεν είναι όμως ολωσδιόλου αγροίκος.» Την περίοδο της επταετίας, με την τάση ευπρεπισμού που επιβαλλόταν, ανακαινίστηκε, χωρίς να αλλάξει η λαϊκή του ατμόσφαιρα. Πλέον έχει κατεδαφιστεί και το όνομά του έχει πάρει νεώτερος κινηματογράφος στο κέντρο, ο οποίος προβάλει ταινίες σεξ.

Ο κύριος Γιώργος Γκ. μοιράζεται με τους Cinεπιβάτες τη δική του κινηματογραφική εμπειρία

«Την εποχή που ήμουν νέος (δεκαετία του ’50) υπήρχαν κινηματογραφικές αίθουσες με διαβαθμίσεις. Υπήρχαν τα καλά τα σινεμά, όπως το Αττικόν στη Σταδίου ή το Άστυ στην πλατεία Κοραή που πήγαινες για να δεις καλές ταινίες. Εκεί μαζευόταν τότε η αριστοκρατία. Υπήρχαν αίθουσες δεύτερης ποιότητας, υπήρχαν και τα λαϊκά σινεμαδάκια.

Σε αυτά, όπως ήταν το σινεμά Αθηναϊκόν πίσω από το δημαρχείο στην πλατεία Κοτζιά, πήγαιναν οι μεροκαματιάρηδες (οικοδόμοι, λουστράκοι και πωλητές της οδού Αθηνάς) για να πάρουν έναν υπνάκο πριν βγουν πάλι στους δρόμους για να βγάλουν τα προς το ζην. Θυμάμαι τότε, το Αθηναϊκόν έπαιζε δύο ταινίες και ήταν ανοιχτό από το πρωί ως το βράδυ. Πήγαινε ο λαουτζίκος και άμα έπαιζε καμιά ταινία που είχαν ξαναδεί, γινόταν χαμός: «Δεν μας δείχνεις κάτι άλλο ρεεεεε…» φώναζαν στον προβολατζή. «Αυτό το έχουμε δει». Άλλοι έριχναν κάτι ύπνους στα καθίσματα… βασιλικούς.

Επειδή οι περισσότεροι από αυτούς δούλευαν για ώρες στο δρόμο, ήθελαν κάτι να βάλουν στο στόμα τους. Κουβαλούσαν μαζί τους φαγητά –ό,τι είχε ο καθένας- και τα έτρωγαν την ώρα της προβολής.  Πολλοί αγόραζαν και ρέγγες –τότε η μία ρέγγα ήταν πολύ φτηνή, είχε μία δραχμή-, άναβαν μια εφημερίδα και κάπνιζαν  τη ρέγγα από κάτω. Αυτό γινόταν για να «σκάσει» το δέρμα της ρέγγας και να την καθαρίσουν. Ακόμα και τώρα, οι παλιές νοικοκυρές, έτσι καθαρίζουν τις ρέγγες. Μπορείς να φανταστείς τι γινόταν στο σινεμά… πανηγύρι κανονικό. Βρωμούσε ρέγγα όλος ο τόπος.

Εκείνη την εποχή αυτές οι αίθουσες δεν έπαιζαν πορνό. Καουμπόικα έπαιζαν και κάποιες ταινίες πιο προχωρημένες. Μη φανταστείς, όμως. Έβλεπες το «Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα» και περνούσε η Μπαρντό γυμνή από την οθόνη, πίσω από μία ανοιχτή πόρτα για ένα δευτερόλεπτο και πλάγια. Ε, τι να προλάβεις να δεις; Το τι χαμός είχε, όμως, είχε γίνει με αυτή την ταινία ακόμα το θυμάμαι. Πόσα εισιτήρια είχε κόψει η Μπαρντό…»

• Έχετε μια κινηματογραφική εμπειρία και θέλετε να τη μοιραστείτε μαζί μας; Στείλτε μας e-mail στο cinepivates@gmail.com και διηγηθείτε μας την εμπειρία σας (ή των γονιών σας, των θείων σας, των φίλων σας). Οι κινηματογραφικές εμπειρίες θα δημοσιεύονται κάθε δεκαπενθήμερο…