Κινηματογραφικός Απολογισμός 2015: Οι Επιλογές της Nemo
Μια χρονιά γεμάτη ταινίες, έβγαιναν περίπου 5-8 ταινίες κάθε βδομάδα στις αίθουσες, αλλά και με τεράστιες αντιθέσεις στην ποιότητα. Ας συνοψίσω, όμως, μερικά πράγματα που θα κρατήσω στην μνήμη μου.
1. Birdman: Το δημιουργικό αδιέξοδο ενός ηθοποιού που αναζητά μανιωδώς την καλλιτεχνική καταξίωση. Η κάμερα τον ακολουθεί συνεχώς σε ένα καταιγιστικό roller coaster στους εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους ενός θεάτρου.
2. Mad Max, Ο Δρόμος της Οργής: Για όσους αγαπήσαμε τα δημιουργήματα του Τζορτζ Μίλερ και τον σιωπηλό, σκληροτράχηλο Μελ Γκίμπσον ήρθε η ώρα να αλλάξουμε πλεύση. Η ανανέωση μπορεί να είναι όσο δυναμική και είναι ο προκάτοχος της και το Mad Max είναι η πρώτη απόδειξη της χρονιάς – η δεύτερη είναι το Star Wars- ότι οι συνέχειες μπορούν να κερδίσουν νέες θέσεις στις καρδιές μας.
3. Whiplash: Η αγωνία ενός νεαρού να επιτύχει τους στόχους του και να προσπεράσει τα εμπόδια που μπορεί να θέτει ένας απαιτητικός καθηγητής. Ομολογώ δεν έχω αγχωθεί περισσότερο από ρόλο σε ταινία, όσο απ΄αυτόν του Tζ. Κ Σίμονς. Πανικοβλήθηκα ότι θα πεταχτεί από την οθόνη φωνάζοντας μου «Not my tempo!», και δεν τις μπορώ τις φωνές..
4. H Οικογένεια Μπελιέ: Πόσο σημασία έχουν οι αισθήσεις προκειμένου να εκδηλωθεί η αγάπη; Η μεγαλύτερη μίξη συναισθημάτων που μπορεί να σου προσφέρει μια ταινία. Γελάς, κλαις και όλα αυτά νιώθοντας απόλυτη τρυφερότητα. Ιδιοφυής η συγκινητική σκηνή του ντουέτου, όπου ό ήχος σωπαίνει..
5. Dheepan: Ό, τι πιο επίκαιρο για την χρονιά που μας πέρασε. Οι άνθρωποι που έχουν αποτελέσει μέρος ενός πολέμου κουβαλούν τον πόλεμο μέσα τους, και η ελπίδα για διαφυγή μέσω μετανάστευσης μοιάζει να μην είναι η εύκολη λύση, αλλά η μοναδική.
Ανδρική Ερμηνεία: Πωλ Ντάνο, στο Youth. Γιατί μας θύμισε όλη εκείνη την γενιά του Χόλυγουντ που προσπαθεί απεγνωσμένα να κερδίσει ένα Όσκαρ, διαλέγοντας όλο και πιο φαινομενικά δύσκολους ρόλους (ονόματα δεν λέμε..)
Γυναικεία Ερμηνεία: Σαρλότ Ράπλινγκ στο 45 χρόνια. Για το πιο χτίσιμο ενός δράματος σκαλοπάτι- σκαλοπάτι μέχρι την σιωπηλή κατάρρευση στην τελική σκηνή, που σε κάνει να θέλεις να υποκλιθείς στο ταλέντο της.
Ντοκιμαντέρ: Αρκαδία Χαίρε του Φίλιππου Κουτσαφτή. Για την δεύτερη φορά που κατάφερε να μας συγκινήσει με το πόσο αποτρόπαια φερόμαστε στους ελληνικούς τόπους έχοντας ξεχάσει τις συνδέσεις με την ιστορία.
Animation: Minions. Γιατί τα λατρεύω και ξεχνώ τι σημαίνει αντικειμενικότητα!
Ταινία Τρόμου: Babadook. Επαναφορά σε μεθόδους δημιουργίας τρόμου και αγωνίας χωρίς χρήση ηχητικών και οπτικών εφέ με εξαιρετικές ερμηνείες – ακόμα και από ένα τόσο δα παιδάκι (μα που το βρήκαν;;)!
Ελληνική Ταινία: Chevalier. Έξι γιάπηδες σ’ ένα κότερο προσπαθούν να κερδίσουν τον τίτλο του καλύτερου. Για εκείνους είναι θέμα τιμής η πρωτιά και αναμεσά τους προσπαθεί και ο απολαυστικός Μάκης Παπαδημητρίου, που απλά τους ακολουθεί με τον δικό του κωμικό ρυθμό!
Συγκινητική στιγμή της χρονιάς: Furious 7. Ναι, ήταν η θεαματική περιπέτεια που περιμέναμε. Ταυτόχρονα όμως ήταν και ένας επικήδειος στον Πωλ Γουόκερ που χάθηκε. Η τελευταία σκηνή του Βιν Ντίζελ, ήταν ο αποχαιρετισμός που ήταν απαραίτητος για όλους εμάς που αγαπήσαμε τα Fast n Furious.
Μερικές Σκηνές:
• Α long long time ago…..Η έναρξη της νέας εποχής του Star Wars έκανε τις καρδιές μας να σπαρταρίσουν.
• Το φινάλε του Βόλτα στο Κενό, και ο αποχαιρετισμός του ανθρώπου που έδωσε ψυχή στους Δίδυμους Πύργους «for ever»……
• Το φινάλε του Νορβηγία για την αποκάλυψη σε τι μπορεί να είναι χρήσιμος – ή καλύτερα αχρείαστος- ένας βρικόλακας.
• Όταν ο Joe Manganiello του Magic Mike XXL, χορεύει ημίγυμνος το «I want it that way» των Βackstreet Boys σ’ ένα μινι μάρκετ. Η γείωση της εφηβικής groupie που έκρυβα μέσα μου.
• Η Μαργκερίτα παρκάρει το αμάξι της μητέρας της στο Mia Madre δημιουργώντας ένα φόρο τιμής σ’ όλες εκείνες τις στιγμές που φερθήκαμε αναιδώς στους γονείς μας.
• Όταν ο Ηλίθιος βγάζει έναν – έναν όλους τους κατοίκους της πολυκατοικίας που ετοιμάζεται να καταρρεύσει, χωρίς να είναι ικανός να υπολογίσει τις αντιδράσεις του κόσμου μπροστά στο γεγονός ότι θα χάσει ό,τι έχει και δεν έχει.
Replay στο Youtube: S.W.I.M – Αναζήτηση (Never Find It)
Τι μου έμεινε από τον Αστακό (κατηγορία από μόνη της η ταινία, καθώς σ’ αυτήν την χώρα μιλάνε για τον Λάνθιμο ακόμα και τα ποπ κορν που ψήνονται στην ποπκορνιέρα): Αυτό το κουίζ για το ποιο ζώο θα ήμουν. Αρκούδα μου βγήκε, χωρίς να χρησιμοποιήσει κριτήριο τα κιλά παρακαλώ..
Τα δικά μου Όσκαρ:
«Γέλασα με την ψυχή μου»: The Martian. Και ακόμα γελάω…… Τι να πρωτοθυμηθώ για να γελάσουμε λίγο και μαζί….Κατά βάση….Που πας ρε Καραμήτρο με τον μουσαμά στο διάστημα;;;
«Στριφογύριζα στο κάθισμα»: Αδέσποτα Σκυλιά. Μα 15 λεπτά μονόπλανα χωρίς να κουνιέται φύλο; Ούτε σε video art…..
«Έχασα χρόνο»: By the Sea. Πόσες ποζεριές να αντέξεις από την Ατζελίνα σε μια ταινία; Ένιωθα απεγνωσμένα ότι ήθελα να αρπάξω το ποτό από τα χέρια του αλκοολικού-για τις ανάγκες του ρόλου- άντρα της, Μπραντ Πιτ.
«Συγκρούστηκα με όλους»: Ένας άλλος κόσμος. Και ακόμα τσακώνομαι…..Όχι δεν είναι καλή ταινία, όχι δεν θίγει με απλό τρόπο τα –τεράστια σε μεγέθη- προβλήματα της εποχής μας, όχι ο Παπακαλιάτης δεν μπορεί- ακόμα- να κάνει σινεμά, πρέπει να ξεπλύνει πολλές τηλεοπτικές ώρες από πάνω του. Επιφάνεια, σεναριακή ευκολία, εντυπωσιακό ρεπεράζ για να καλύψει σεναριακές και ερμηνευτικές αδυναμίες με μόνη σανίδα σωτήριας τις καλές ερμηνείες ορισμένων από τους ηθοποιούς που συμμετείχαν.
«Ακόμα ψάχνω να βρω τα 5 αστέρια»: O Γιος του Σαούλ. Στην κατάμεστη – τύπου κάθομαι στο πάτωμα- αίθουσα του ΄Αστυ πήγα να δω την ταινία που όλοι ανεξαιρέτως μου παρουσίαζαν ως αριστούργημα. Έφυγα νιώθοντας ότι έλειπε η σοβαρότητα στην αντιμετώπιση του τεράστιου κεφαλαίου Άουσβιτς της παγκόσμιας ιστορίας.
«Μαραθώνιας Διάρκειας»: Μητριαρχία και Τα παιδιά του Εμφυλίου. Είναι ισοψηφία. Το πρώτο το είδα μέχρι το τέλος, το δεύτερο δεν τα κατάφερα λόγω υποχρεώσεων και αποχώρησα από την αίθουσα –δεν έμαθα αν τελείωσε ποτέ….. μπορεί να παίζεται ακόμα! Όταν η λέξη μοντάζ μοιάζει να είναι πιο χρήσιμη από οποιαδήποτε άλλη στην δημιουργία μιας ταινίας.
«Γιατί; Γιατί; Γιατί;»: Το πεπρωμένο της Τζούπιτερ. Όταν χάνεται η έμπνευση και δεν είσαι πλέον αντάξιος του βιογραφικού σου.
Ταινία που θα δω μόλις τελειώσω αυτήν την λίστα: Ο Νόμος της Αγοράς. Γιατί απλά δεν πρόλαβα νωρίτερα……
