Γλυκό σαράκι

Πορτραίτο μίας γοητευτικής διαβόλισσας ή μήπως μίας ανεξάρτητης γυναίκας; Η ταινία του Roger Michell με τίτλο  MY COUSIN RACHEL (βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Daphne Du Maurier) είναι και τα δύο, αναλόγως την οπτική γωνία του θεατή^.  αν αυτός ταυτιστεί με τον όμορφο και παντελώς άπειρο σ’ό,τι αφορά τις γυναίκες,Φίλιπ  Άσλεϊ-κληρονόμο του Αμβρόσιου Άσλεϊ, τότε είναι πολύ πιθανό να ρίξει το ανάθεμα στην ωραία χήρα, κατά το ήμισυ Ιταλίδα (στο βιβλίο παρουσιάζεται ως κόμησσα) Ρέητσελ, που μαγεύει τους γύρω της με ανεξήγητο τρόπο και τους περιποιείται σερβίροντάς τους  ένα περίεργης γεύσης κι επίδρασης  ιταλικό τσάϊ ονόματι  τιζάνα. Αν ταυτιστεί με τη Ρέητσελ όμως, τότε μάλλον θ’ αγανακτήσει με τον φορτικό ενθουσιασμό του Φίλιπ, καθώς και με τη στενομυαλιά του κόσμου που δεν ανεχόταν να βλέπει μία γυναίκα να διεκδικεί τη ζωή της και τη θέση της στην κοινωνία.

Ατμόσφαιρα που παραπέμπει στα μυθιστορήματα  της λεγόμενης συγκινησιακής λογοτεχνίας που ξετρέλαιναν τους Βικτωριανούς, πολύ ωραία κοστούμια και χώροι (Ιταλία, Αγγλία) όπου διαδραματίζεται αυτή η θανάσιμα γοητευτική ιστορία, ωραιότατη υποστηρικτική μουσική και εξαιρετικές ερμηνείες απ’ το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Rachel Weisz- Sam Claflin, είναι τα στοιχεία που κάνουν την ταινία του Mitchell αξιοθέατη. Η Weisz είναι υπέροχη, πλάθει μία Ρέητσελ πανέμορφη, πανέξυπνη, ανεξάρτητη, με πλήρη έλεγχο του εαυτού της και των περιστατικών που την ακολουθούν, μέχρι το (τραγικό) τέλος.Το μεγάλο ατού της ταινίας, το οποίο ενισχύεται απ΄την ερμηνεία/παρουσία της Weisz, είναι ότι δεν ξεκαθαρίζει  ποιός τελικά ευθύνεται για την τραγωδία^.  η ασθένεια του Αμβρόσιου ή οι ενέργειες της παμπόνηρης Ρέητσελ; Και τί είναι τέλος πάντων αυτή η τιζάνα;

Η ταινία παίζει σαδιστικά με το μυαλό του Φίλιπ αλλά και με του θεατή. Ο όμορφος και μόλις 25 ετών Φίλιπ Άσλεϊ από οργίλος εκδικητής του θανάτου του αγαπημένου  ξαδέλφου- προστάτη του (για τον οποίο θάνατο θεωρεί υπεύθυνη τη Ρέητσελ), σταδιακά μεταμορφώνεται σ’ερωτοχτυπημένο μειράκιο που προβαίνει σε μάλλον επικίνδυνα γενναιόδωρες πράξεις, προς όφελος της ωραίας χήρας Ρέητσελ φυσικά, προκαλώντας την ανησυχία των οικείων του (οι Ian Glen και Holliday Grainger υποστηρίζουν απολύτως τους ρόλους  του νονού- επιτρόπου του Φίλιπ, και της κόρης του αντιστοίχως). Η Grainger έχει μία ειρωνεία πάντα σε κάθε ατάκα της προς τον Φίλιπ, ειρωνεία διανθισμένη με τρυφερότητα, κάτι  που δεν διαφεύγει της προσοχής της Ρέητσελ, η οποία προσπαθεί (γιατί άραγε; ) να τον ρίξει στην αγκαλιά της ευφυούς Λουίζ, που ναί  μεν λυσσάει να καλοπαντρευτεί, αλλά ξέρει να το κρύβει για να μην τρομάξει τους υποψήφιους γαμπρούς).

Είναι η Ρέητσελ μία παμπόνηρη διαβολογυναίκα όπως αφήνουν να εννοηθεί οι φήμες που την ακολουθούν σαν σκοτεινό σύννεφο ή μήπως όλ’ αυτά που μαθαίνει ο ερωτευμένος Φίλιπ, είναι κακοήθη κουτσομπολιά; Το πολύ ενδιαφέρον σ’αυτή την ιστορία γοητείας και αμφιβολίας, είναι  ότι η «κακόμοιρη» Ρέητσελ, δε χρειάζεται να κάνει τίποτα, απλώς υπάρχει, και γοητεύει ανεπανόρθωτα όσους τη γνωρίζουν, ξελογιάζοντάς  τους με μόνη την επιμονή της να είναι ο εαυτός της.

Ποτέ δεν έχουμε αποδείξεις ότι όντως η Ρέητσελ δολοφόνησε τους συζύγους της, συγκεκριμένα τον δεύτερο, τον Αμβρόσιο. ‘Η είναι λοιπόν τόσο καθολικά και αποτελεσματικά πανούργα , κι ο Φίλιπ έχει χάσει εντελώς το μυαλό του με δαύτη, ή όλα αυτά είναι ζηλόφθονα κουτσομπολιά που κάνουν οι κοντόφθαλμοι και  κομπλεξικοί  συμπολίτες της. Όχι τυχαία, η ταινία αρχίζει και τελειώνει με τα ίδια ερωτήματα τα οποία αφορούν διαδοχικά τα δύο ξαδέλφια Άσλεϊ, τα οποία σημειωτέον είχαν εξορίσει  τις γυναίκες  απ ΄τη ζωή τους. Είναι χαρακτηριστική η ατάκα του Φίλιπ όταν συζητάει με το νονό του και τη Λουίζ το γράμμα που έλαβε απ΄τον ερωτευμένο Αμβρόσιο και που φυσικά αναφερόταν στην υπέροχα μυστηριώδη Ρέητσελ : «και τι να τις έκανε τις γυναίκες; αφου είχε εμένα»…

Μήπως τελικά όσα συνέβησαν στον Αμβρόσιο αλλά και στον Φίλιπ κατόπιν, είχαν αιτία τους την ασθένεια που γράπωσε και τους δυό, και όχι αυτήν τη «σεξουαλικά αχόρταγη και σπάταλη» γυναίκα με τα περίεργα μαντζούνια;  Δε θα το μάθουμε ποτέ, θα βασανιζόμαστε κι εμείς, όπως ο Φίλιπ, απ΄την αμφιβολία.

 

Trivia :

• Η ταινία αποτελεί τη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της Maurier. Η πρώτη έγινε στα 1952 (το βιβλίο εκδόθηκε την αμέσως προηγούμενη χρονιά) με πρωταγωνιστές την Ολίβια ντε Χάβιλαντ ως Ρέητσελ και τον Ρίτσαρντ Μπάρτον ως Φίλιπ.
• Τα γυρίσματα έγιναν κατά τη διάρκεια της άνοιξης του 2016. Τα μαργαριτάρια που φοράει η Ρέητσελ, το υποτιθέμενο οικογενειακό κειμήλιο, φτιάχτηκαν για την ταινία σύμφωνα μ’ έναν πίνακα του 1835.
• Το τρέηλερ της ταινίας βραβεύτηκε τον Ιούνιο του 2017 με το Golden Trailer Award.
• Η Du Maurier εμπνεύστηκε την ιστορία από ένα πορτραίτο της Rachel Carew, στην οικία Άντονι στην Κορνουάλη.