Never Let Me Go

Με μια εξαιρετική πρώτη ύλη -το φιλμ είναι βασισμένο στο ομώνυμο διεθνές best–seller του Κάζουο Ισιγκούρο-, ένα αξιοσέβαστο πρωταγωνιστικό τρίο -Κάρεϊ Μάλιγκαν, Άντριου Γκάρφιλντ, Κίρα Νάιτλι- και έναν σημαντικό σεναριογράφο -ο Άλεξ Γκάρλαντ, συγγραφέας του βιβλίου Η Παραλία και σεναριογράφος του 28 μέρες μετά– αναρωτιέται κανείς τι θα μπορούσε να πάει στραβά στο NeverLetmeGo. Η απάντηση; Πολλά.

Η Κάθι Χ. θυμάται το σχολείο της ως ένα ειδυλλιακό μέρος, όπου περνούσε τις μέρες της με τη φίλη της Ρουθ και τον Τόμι. Έχοντας μεγαλώσει κοιτάζει τα γεγονότα του παρελθόντος από μία απόσταση και καλείται να δώσει εξηγήσεις και να αποδεχθεί παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Το βιβλίο του Κάζουο Ισιγκούρο σε συναρπάζει από την πρώτη αράδα, οπότε καταλαβαίνεις ότι το σύμπαν που έχει δημιουργήσει είναι παράδοξο και ενίοτε εφιαλτικό. Η ψυχρή φωνή της Κάθι και η αναφορά σε πράγματα και καταστάσεις που είναι και ταυτόχρονα δεν είναι αναγνωρίσιμα, μάς εισάγουν σιγά σιγά σε μια διαφορετική πραγματικότητα. Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο βιβλίο, η ταινία του Μαρκ Ρόμανεκ δεν καταφέρνει σε καμία στιγμή να μεταδώσει μια τέτοια ατμόσφαιρα (αν και το προσπαθεί).

Κι αυτό γιατί από το NeverLetMeGoλείπει κάτι βασικό: η ψυχή.  Οι επιλογές –τόσο σκηνοθετικές, όσο και σεναριακές- αφαιρούν πολλά από τα στοιχεία που σε κάνουν να ταυτιστείς με το χαρακτήρα. Δεν είναι απλά το ότι η Κάθι ακούει ξανά και ξανά αυτό το τραγούδι, είναι όλα όσα το τραγούδι σημαίνει και το πως οι γύρω της το εκλαμβάνονται. Δεν είναι απλά ο χρόνος που περιμένουν οι δύο πρωταγωνιστές (δεν αναφέρω ονόματα επίτηδες). Είναι ότι ο σκηνοθέτης τους στερεί (και σε μας) την ικανοποίηση να δούμε την ερωτική επαφή να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας –το σεξ στο βιβλίο παίζει μεγάλο και ιδιαίτερο ρόλο. Είναι ότι όσα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας μοιάζουν αποσπασματικά. Δεν ξέρω τι άποψη θα είχα αν δεν είχα διαβάσει το βιβλίο. Το έχω διαβάσει όμως και το βρήκα συγκλονιστικό. Κάτι που στερήθηκα βλέποντας την ταινία.

Όσο για τις ερμηνείες; Η Κίρα Νάιτλι μου φάνηκε μια καρικατούρα του εαυτού της, φέροντας τις ίδιες εκφράσεις προσώπου που βλέπουμε παντού, ενώ φρεσκάδα αποπνέουν οι ερμηνείες των Άντριου Γκάρφιλντ και Κάρεϊ Μάλιγκαν. Όμορφη και η παρουσία της Σάρλοτ Ράμπλινγκ.

Το NeverLetmeGoδεν αποτελεί μια κακή ταινία. Αδυνατεί όμως να απογειωθεί στο επίπεδο που θα μπορούσε. Και μαζί με αυτήν αδυνατούμε να ταυτιστούμε και εμείς.