Νύχτες Πρεμιέρας: On the Ice & Medianeras
Καλή αρχή για το διαγωνιστικό στις Νύχτες Πρεμιέρας. On the Ice και Μεσοτοιχίες είχαν -αν μη τι άλλο- ενδιαφέρον.
On the Ice
On the Ice
Στην Αλάσκα κάνει μήνες να νυχτώσει. Ο πάγος και το κρύο περονιάζει τα κόκαλα. Στην Αλάσκα το τοπίο πρέπει να μένει καθαρό. Όπως το χιόνι. Όταν δύο αγόρια σκοτώνουν καταλάθος έναν φίλο τους και αποφασίζουν να κρατήσουν τις συνθήκες του θανάτου του κρυφές. Έχοντας να αντιμετωπίσουν τις ενοχές τους, μια κλειστή κοινωνία και τις υποψίες του πατέρα ενός εκ των δύο, η συμπεριφορά τους θα αρχίσει να αλλάζει.
Ο Άντριου Οκπεάχα Μακλίν έχει φτιάξει ένα σφιχτό δράμα, με ικανοποιητικές δόσεις αγωνίας. Αυτό που προέχει όμως δεν είναι η αγωνία, είναι η συναισθηματικές αντιδράσεις των ηρώων. Οι σιωπές, οι κραυγές, τα ίχνη στον πάγο. Η ταινία ακολουθεί τους κλασικούς κανόνες του είδους, αλλά ακόμα και αν δεν σφύζει από πρωτοτυπία, καταφέρνει να κρατήσει τον θεατή της αντιμετωπίζοντας με ειλικρίνια και αξιοπρέπεια τους ήρωές της. Το φιλμ κέρδισε Κρυστάλλινη Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Μεσοτοιχίες
«Μου φτιάξε τη μέρα». Αυτή ήταν η φράση που χρησιμοποίησε ο κύριος μπροστά μου μετά την προβολή του Μεσοτοιχίες, αυτής της μικρής κομεντί (;) από την Αργεντινή. «Χαριτωμένο», «πολύ συμπαθητικό» ήταν μερικές ακόμα από τις λέξεις που ακούστηκαν σε μια Αθήνα που βράζει (στο ζουμί της). Το Medianerasείναι όντως χαριτωμένο. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο, αλλά είναι χαριτωμένο. Σκηνοθετικά, σεναριακά, οπτικά. Η ταινία παρακολουθεί δύο νέα παιδιά (έναν άνδρα, μία γυναίκα) στο μετά-την-οικονομική-κρίση Μπουένος Άιρες. Τις επιθυμίες, τις ανασφάλειες, τους φόβους τους. Και φτάνει μέχρι το σημείο της συνάντησής τους. Είναι σαν να λέγαμε μια ανάποδη ρομαντική κομεντί.Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι καλύτερο. Σε μια ψυχρή, παράξενη μεγαλούπολη, οι δύο ήρωες ψάχνουν να βρουν τη θέση τους στον κόσμο και ο ένας τον άλλο. Όταν αρχίζουν οι συμπτώσεις η ταινία χαλάει λίγο, αλλά και πάλι, διατηρεί αρκετά στοιχεία αισιοδοξίας, ώστε να σε κάνει να βγεις από την αίθουσα με ένα ελαφρύ χαμόγελο.
Τάιλερ Ντέρντεν
Βλέπουμε το θυμάμαι πολύ πολλές ταινίες περίπου ζωής στην Αρκτική. Είναι κάτι imprecionante βλέπε πώς αυτοί οι άνθρωποι ζουν.
Aπορώ πώς του έφτιαξε τη μέρα το “medianeras”… Υπερτονίζει το θέμα της μοναξιάς στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις και μπορώ να πω ότι στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ψυχοπλακώθηκα. Το τέλος αποπνέει αισιοδοξία, ωστόσο θεωρώ ότι χαρακτηρίζεται από μια προχειρότητα ως προς τη σύλληψη και τη σύνδεση των διαφόρων σκηνών.
χμμμ εν μέρη συμφωνώ κι εγώ εδώ, αν και ‘οι μεσοτοιχίες’ θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες που είδα φέτος… κι αυτό όχι επειδή είδα λίγες που θα πουν μερικοί φαρμακόγλωσσοι :p