Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (Lion King)

Με μια φαντασμαγορική μεταφορά άλλης μία κλασικής της animation ταινίας επιστρέφει η Disney. Αντίθετα, όμως, από το Βιβλίο της Ζούγκλας, εδώ τα πράγματα είναι μάλλον… βαρετά.

Το να καταφέρεις να ζωντανέψεις έναν ολόκληρο φυσικό κόσμο, να δημιουργήσεις εικόνες ζώων που να μοιάζουν απόλυτα ρεαλιστικές και να κινούνται στο πλαίσιο μιας ταινίας μυθοπλασίας (και όχι ενός ντοκιμαντέρ) είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Σε αυτό το επίπεδο η ταινία (και ο σκηνοθέτης της Τζον Φαβρό) τα καταφέρνουν.

Εκεί που αποτυγχάνουν είναι στο σενάριο. Το The Lion King αποτελεί σχεδόν πιστή αντιγραφή της ταινίας κινουμένων σχεδίων. Ένα λιονταράκι θα ενηλικιωθεί μέσα από πολύ δύσκολες καταστάσεις και θα βρει την θέση του στον… κύκλο της ζωής.

Ο Φαβρό δεν προσπαθεί να αλλάξει κάτι στην κλασική συνταγή. Ο Βασιλιάς των Λιονταριών έχει δράμα, περιπέτεια, χιούμορ και μπόλικα… τραγούδια. Και ενώ όλα αυτά φαντάζουν χαριτωμένα -μέχρι και συγκινητικά- στην animation εκδοχή, εδώ μοιάζουν μάλλον αστεία. Το σενάριο θα χρειαζόταν ένα «ξεσκόνισμα», ώστε να μείνουν τα απαραίτητα και να φύγουν τα περιττά στοιχεία.

Αυτό δεν γίνεται εδώ. Αυτή η ανθρωπόμορφη παραβολή μοιάζει παράταιρη σε ένα τόσο ρεαλιστικό περιβάλλον. Και τι υπέροχη δουλειά έχει γίνει σε αυτό! Ελέφαντες, λιοντάρια, ύαιανες, αγριόχοιροι μοιάζουν να ζωντανεύουν δίπλα σου. Η υπέροχη φωτογραφία του Καλέμπ Ντεσανέλ αναδεικνύει ρεαλιστικά και ψηφιακά τοπία για να δημιουργήσει μια μεγαλοπρεπή σαβάνα.

Το θέαμα είναι άκρως εντυπωσιακό. Αλλά τα αδιάφορα αστεία και τα γλυκερά ποπ τραγούδια δεν το αφήνουν να «αναπνεύσει».