Η Ληστεία της Στοκχόλμης (Stockholm)
Στοκχόλμη, 1973. O Λαρς, ένας Αμερικανός πρώην κατάδικος, εισβάλλει στη μεγαλύτερη τράπεζα της Σουηδικής πρωτεύουσας με σκοπό να απαιτήσει από τις αρχές να ελευθερώσουν τον φυλακισμένο φίλο του. Γοητεύοντας σταδιακά τους ομήρους υπαλλήλους της τράπεζας με την χαρισματική, ευαίσθητη, αλλά και λίγο ανισόρροπη προσωπικότητά του, θα τους κάνει, όχι μόνο να τον υπερασπιστούν, αλλά να θελήσουν να τον βοηθήσουν να ξεφύγει απ’ τον στενό κλοιό της αστυνομίας και να δραπετεύσει με εκατομμύρια. Μία από τις υπαλλήλους μάλιστα, θα αρχίσει να τρέφει αισθήματα απέναντί του.
Η ταινία βασίστηκε σε άρθρο του δημοσιογράφου Ντάνιελ Λανγκ, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New Yorker το 1974, με τίτλο “The Bank Drama”. Το άρθρο εξιστορούσε πώς το 1973 οι όμηροι σε μια ληστεία τράπεζας στην Στοκχόλμη, δέθηκαν με τους απαγωγείς τους και στράφηκαν εναντίον των αρχών. Μετά τη σύλληψη των δραστών, οι όμηροι προσπάθησαν να συλλέξουν χρήματα, για να ενισχύσουν οικονομικά τον δικαστικό αγώνα των απαγωγέων τους και αρνήθηκαν μάλιστα να καταθέσουν εναντίον τους- συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν ότι ήταν περισσότερο φοβισμένοι από την αστυνομία παρά από τους ληστές κατά την διάρκεια της εξαήμερης ομηρίας τους. Είχαν σαφέστατα συμπαθήσει τους απαγωγείς τους, κάτι το οποίο έδωσε ακαδημαϊκό ενδιαφέρον στο ζήτημα. Ο όρος Σύνδρομο της Στοκχόλμης επινοήθηκε από τον εγκληματολόγο Nils Bejerot και είναι η τάση των ομήρων να δένονται συναισθηματικά με τους απαγωγείς τους προκειμένου να εκλογικεύσουν την ομηρία τους.
Εξαιρετικό υλικό για τον Καναδό σκηνοθέτη Robert Budreau ο οποίος καταφέρνει να αποδώσει πειστικά την όλη ατμόσφαιρα στο εσωτερικό της τράπεζας, με την βοήθεια και του φωτογράφου του Brendan Steacy, αλλά χάνει λίγο στα σημεία και κυρίως στην σχέση του πρωταγωνιστή με τους ομήρους. Αυτό δηλαδή που είναι και το ζητούμενο και το κυρίως θέμα του σεναρίου. Η σχέση του Ethan Hawke με την Noomi Rapace παρουσιάζεται στα γρήγορα, αν και οι ηθοποιοί είναι αμφότεροι εξαιρετικοί. Στα 92 σύντομα λεπτά του, το Σύνδρομο της Στοκχόλμης καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον με την ατμόσφαιρα και τις καταστάσεις του αλλά όχι αμείωτο εφόσον στον τομέα της δράσης τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά. Η ταινία αδυνατεί να εστιάσει ανάμεσα στην ληστεία και την αστυνομία, στους ομήρους και τους απαγωγείς ακόμα και στην κοινή γνώμη και τον κόσμο που για έξι ημέρες είχε μαζευτεί έξω από την τράπεζα. Αναπόφευκτες οι συγκρίσεις με την Σκυλίσια Μέρα του Σίντνευ Λιούμετ αλλά φυσικά οποιαδήποτε σύγκριση σταματάει απλά στο θέμα.
Χάρις στον Ethan Hawke, η ταινία περνάει την βάση και ο ίδιος είναι απολαυστικός στον ρόλο του αν και η χημεία με την Noomi Rapace δεν φαίνεται να λειτουργεί στο 100%. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι πως η ταινία δεν είναι ούτε κωμωδία, ούτε καταγγελία, ούτε περιπέτεια αλλά ούτε και στηρίζεται σεναριακά πάνω στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Συμμετείχαμε αλλά δεν δεθήκαμε ολοκληρωτικά.
