Ο Γίγαντας (Handia)
Βόρεια Ισπανία, 1843. Ο νεαρός Μαρτίν, επιστρέφοντας στο σπίτι του μετά τον πόλεμο, πληγωμένος και ηττημένος, βρίσκει τον αγαπημένο του αδελφό, Χοακίν, να έχει μεγαλώσει τόσο που μοιάζει με αληθινό γίγαντα. Με τη βοήθεια του αδελφού του, ο Χοακίν γίνεται νούμερο σε τσίρκο και αρχίζει να απολαμβάνει φήμη και χρήματα.
Η ταινία που κατέκτησε δέκα ισπανικά βραβεία Γκόγια βασίζεται σε πραγματική ιστορία που εκτυλίσσεται εν μέρει σαν χρονογράφημα της ευρύτερης βασκικής ιστορίας του 19ου αιώνα.
Οι σκηνοθέτες Τζον Γαράνιο και Άιτορ Αρέγι σκηνοθετούν μετά το Lorak ένα μάλλον συμβατικό ιστορικό δράμα. Ο Γίγαντας εντυπωσιάζει με την παραγωγή του (σκηνικά, κοστούμια), ενώ υπέροχα φωτογραφημένα πλάνα μάς μεταφέρουν στη Χώρα των Βάσκων, καθώς ακολουθούμε τον Μαρτίν πρώτα στον πόλεμο και έπειτα στην Ευρώπη όπου ο αδελφός του Χοακίν αντιμετωπίζεται ως «φρικιό».
Η ταινία αργεί αρκετά να «πάρει μπρος» και να εισάγει τον θεατή στο κυρίως θέμα της που είναι η μεγάλη αλλαγή του Χοακίν και το πώς αυτή επηρρεάζει τη σχέση με τον αδελφό του. Κι ενώ στη συνέχεια ο Γίγαντας μοιάζει να έχει βρει τον ρυθμό του, γρήγορα τον χάνει εξαιτίας της ίδιας της φιλοδοξίας του. Θέλει να αναφερθεί σε πολλά θέματα ταυτόχρονα, χωρίς να μπορεί να ασχοληθεί με όλα επιτυχώς. Παράλληλα, και ο συμβολισμός (ο Χοακίν μοιάζει να συμβολίζει τη Χώρα των Βάσκων που επιχειρεί να επιτύχει την αποδοχή των γύρω του) μοιάζει απλοϊκός, ενώ δεν βοηθά ο απλοϊκός τρόπος αφήγησης που έχουν επιλέξει οι δύο σκηνοθέτες.
Σκηνές ανθολογίας υπάρχουν -ανάμεσά τους εκείνη κατά την οποία η βασίλισσα αναρωτιέται αν η αύξηση στο σώμα του Χοακίν πάει… αναλογικά-, ενώ οι αναλογίες με τον Άνθρωπο Ελέφαντα του Ντέιβιντ Λιντς είναι κάτι παραπάνω από φανερές.
Πολύ καλές οι ερμηνείες των Χοσέμπα Ουσαμπιάγκα και Ενέκο Σαγκαρντόι σε μια ταινία που προσπαθεί να συνδυάσει θέαμα και δράμα, χωρίς να τα καταφέρνει απόλυτα σε τίποτα από τα δύο…
