Sicario 2: Η μάχη των εκτελεστών (Sicario: Day of the Soldado)
Η συνέχεια της ιστορίας του Sicario: O Εκτελεστής, είναι μια βίαιη περιπέτεια που συνδυάζει ατμόσφαιρα και δράση και θα μπορούσε να λειτουργήσει και αυτόνομα, χωρίς να προϋποθέτει να έχετε δει την πρώτη ταινία του Ντενίς Βιλνέβ. Η λέξη sicario, που στη λατινική Αμερική συνοδεύεται σχεδόν πάντοτε με τρόμο, γίνεται τελευταία μόδα στην κινηματογραφική βιομηχανία -εκτός της πρώτης ταινίας την ακούσαμε επανειλημμένα και στο πρόσφατο Loving Pablo, τείνει δηλαδή να αποκτήσει τη δική της κινηματογραφική «εποποιία», ακολουθώντας άλλα franchise εκτελεστών, όπως τα Hitman (πράκτορας 47). Η επιστροφή του Sicario, γίνεται με τον Ιταλό σκηνοθέτη του Suburra: Υπόγεια Πόλη, Στέφανο Σολίμα και υπόσχεται μπόλικες μάχες, πολιτικό σχόλιο, αλλά και τη συνέχεια της σκοτεινής ιστορίας του Αλεχάντρο (Μπενίσιο ντελ Τόρο), του εισαγγελέα της πρώτης ταινίας, που μετά τη δολοφονία της οικογένειας του μετατράπηκε σε φονική μηχανή και ορκισμένο εχθρό των καρτέλ. Η συνέχεια έχει και συνέπεια, εφόσον σεναριογράφος είναι και πάλι ο Τέιλορ Σέρινταν.
Ξεκινάμε από τις ΗΠΑ, όπου άγνωστοι (πιθανότατα εξτρεμιστές ισλαμιστές) εισβάλλουν σε πολυσύχναστο σουπερμάρκετ και ανατινάζονται, παίρνοντας μαζί τους πολλούς φιλήσυχους πολίτες. Η χώρα για άλλη μια φορά κυριεύεται από τρόμο. Η κυβέρνηση, που εκπροσωπείται από τον Μάθιου Μοντίν, κηρύσσει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, χτυπώντας «τυφλά» προς κάθε πιθανό εχθρό ή συνεργό τους, εντός, αλλά φυσικά (και κυρίως) εκτός χώρας, όπως τους Σομαλούς πειρατές, με την υποψία ότι άφησαν επίτηδες να περάσουν ανέγγιχτα τα πλοία που μετέφεραν τους εξτρεμιστές.
Κάθε χτύπημα γίνεται πίσω από την ασπίδα της αυτοάμυνας, που δίνει το δικαίωμα να εισβάλλουν σε άλλες χώρες για να προστατεύσουν την ευημερία της δικής τους, όπως ακριβώς κάνουν τους «ηρωικούς» πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν, με σημαία τους την δημοκρατία και την ελευθερία των λαών. Παράλληλα, επειδή θεωρούν τεράστια απειλή την εισροή παράνομων μεταναστών από τα σύνορα του Μεξικού, αποφασίζουν να στραφούν και κατά των καρτέλ, προσπαθώντας να τα αποδυναμώσουν.
Ποιος ευκολότερος τρόπος να αποδυναμώσεις τους εχθρούς σου από το να τους βάλεις να πολεμούν αναμεταξύ τους. Έτσι αποφασίζουν να στήσουν την απαγωγή της κόρης του αρχηγού Ρέγες, Ιζαμπέλ (η πιτσιρίκα Ιζαμπέλα Μονέρ, που έπαιζε και στο τελευταίο Transformers: o Τελευταίος Ιππότης). Αρχηγός της επιχείρησης είναι ο Τζος Μπρόλιν, ο οποίος, φυσικά, εξαπολύει τον Αλεχάντρο (ντελ Τόρο) που φαίνεται να δρα ως πρωτοπαλίκαρο του (αν θυμάστε από την πρώτη ταινία τον είχε εκπαιδεύσει ο Μπρόλιν).
Όλο αυτό το «καουμποϊλίκι» των ΗΠΑ όπως παρουσιάζεται στην ταινία μοιάζει να είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, σε σημείο που ίσως να ενοχλήσει κάποιους που απλά ήθελαν να δουν μια χαλαρή ταινία δράσης χωρίς πολιτικές χροιές. Η ταινία όμως έχει κρυφούς άσσους στο μανίκι και εκεί που είναι έτοιμος κάποιος να εκνευριστεί θεωρώντας ότι βλέπει μια ακόμα προπαγανδιστική «αμερικανία», που θα κλείσει ως συνήθως με τους ήρωες στρατιώτες να δακρύζουν κοιτώντας την αμερικάνικη σημαία να ανεμίζει υπό τον ήχο του εθνικού ύμνου τους, κάπου εκεί ρίχνει εύστοχα το φαρμάκι της και προς την άλλη μεριά. Ιδιαίτερα από την Κάθριν Κίνερ ακούγονται δυο τρεις «ωμές» ατάκες, που δεν μας έχουν συνηθίσει να ακούμε αντίστοιχες ταινίες. Έτσι η ταινία διατηρεί το ρεαλισμό της και παράλληλα ικανοποιεί όλες τις πλευρές, τις πτυχές που θέλει να ακούσει ο ορθολογικά σκεπτόμενος θεατής για να αισθανθεί ότι σέβονται την αντίληψη του για τον κόσμο.
Σίγουρα το Sicario 2 δεν έχει το ίδιο ύφος που είχε η ταινία του Βιλνέβ. Ο τελευταίος και να ήθελε δεν θα προλάβαινε να σκηνοθετήσει τη συνέχεια αφού είχε ήδη αναλάβει τις υποχρεώσεις για τα Άφιξη (Arrival) και Blade Runner 2049 που ακολούθησαν. Ο Στέφανο Σολίμα, όμως αποδείχτηκε άξιος -όχι αντικαταστάτης του αλλά- συνεχιστής του, καθώς έχει σωστή αίσθηση του ρυθμού, δημιουργεί ένταση και την κρατάει ζεστή, ενώ είναι ίσως καταλληλότερος του προκατόχου του στις σκηνές δράσης. Στη διατήρηση του ύφους, αλλά και τη δημιουργία ατμόσφαιρας, πέραν της προσεγμένης φωτογραφίας του έμπειρου Ντάριουζ Βόλσκι (Η Διάσωση/the Martian, Alien: Covenant, Προμηθέας, Βόλτα στο Κενό/the Walk, Οι πειρατές της Καραϊβικής: Σε άγνωστα νερά), οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στην Ισλανδή Χίλντουρ Γκούντναντοτιρ, που πήρε το μουσικό θέμα του αποθανόντα Γιόχαν Γιόχανσον (στον οποίο και υπάρχει αφιέρωση στο τέλος), από την πρώτη ταινία και το χρησιμοποίησε δημιουργικά, φτιάχνοντας ένα επιβλητικό ηχητικό χαλί που καλύπτει μεγάλα κομμάτια της ταινίας.
Ο Τζος Μπόλιν, που φαίνεται να έχει αφήσει πίσω του την αποτυχημένη απόπειρα μεταφοράς του Old Boy στο Χόλιγουντ, και μετά τα Sin City 2: Αμαρτωλή Πόλη η Κυρία Θέλει Φόνο, Έμφυτο ελάττωμα (Inherent Vice), Έβερεστ, Χαίρε Καίσαρ, βλέπει την καριέρα του να αποκτά δεύτερη άνθιση στο σύμπαν της Marvel, μάλιστα διπλή, μιας και ανέλαβε τον μεγάλο κακό Thanos (είδαμε τελευταία στo Avengers: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας) αλλά και τον Cable στο φετινό Deadpool 2. Εκεί συναντήθηκαν ξανά κινηματογραφικά, μέσω Marvel, με τον Μπενίσιο ντελ Τόρο, που είχε μικρές εμφανίσεις ως ο Collector.
Ο ντελ Τόρο περισσότερο μικρότερες εμφανίσεις έχει τελευταία, πιο πρόσφατο το Star Wars: Οι Τελευταίοι Τζεντάι, κι είναι κρίμα γιατί είναι ηθοποιός που «γράφει» ωραία στο φακό αν του δοθούν ο ρόλος και ο χρόνος συμμετοχής. Στο τελευταίο μέρος της ταινίας, που παίρνει το φακό πάνω του αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό. Εκεί, η δίψα του για εκδίκηση θα συγκρουστεί με το «πατρικό ένστικτο» της ανάγκης να προστατεύσει το μικρό κορίτσι που βρίσκεται εγκλωβισμένο σε έναν πόλεμο στον οποίο οι περισσότερες πλευρές θα ήθελαν να το δουν νεκρό.
