Ο Γιώργος Μελισσινός στους Cinepivates

Γνωστός στον χώρο των media, με μουσικά και κινηματογραφικά ένστικτα που πολεμούν να απελευθερωθούν πάση θυσία. Ραδιοφωνικός παραγωγός στον Rock Fm 96,9 με φανατικό κοινό, μουσικός και δημιουργός ταινιών μικρού μήκους. Ο Γιώργος Μελισσινός μίλησε στους Cinepivates για τη νέα του ταινία, τον κινηματογράφο γενικά και τη μουσική.

Εκτός από λάτρης της μουσικής, έχετε ασχοληθεί και με τον κινηματογράφο. Μπορείτε να μας μιλήσετε για τις δουλειές σας στο χώρο αυτό; Τι ύφος έχουν οι ταινίες σας; Τι θέλετε να περάσετε μέσω αυτών;

Επειδή είναι λίγο χαοτικό να μιλήσω γενικά για έξι μικρού μήκους και πολλά ταινιάκια video-art, θα χρησιμοποιήσω το Hitchcock, She Said, την τελευταία που έκανα, σαν παράδειγμα. Βέβαια, με διάρκεια περίπου 17 λεπτά, για τα εγχώρια δεδομένα δεν είναι ακριβώς “μικρού μήκους” αλλά π.χ. στις ΗΠΑ και αλλού περνάει. Άλλωστε την προόριζα για το Sundance Film Festival όπου τέτοιες διάρκειες είναι συνηθισμένες. Τελικά Sundance δεν τα κατάφερε να πάει για διαφόρους λόγους, κυρίως οικονομικούς. Πήγε αλλού όπου γενικά αντιμετωπίστηκε ως  “πρωτοποριακη”,  “πολύ περίεργη” έως και “επικίνδυνη”. Το σενάριο είχε αρχικά γραφτεί για ταινία κανονική μεγάλου μήκους αλλά βέβαια στην Ελλάδα ήταν αδύνατον να βρεθεί παραγωγός που έστω από περιέργεια να θέλει να διαβάσει τέτοιο σενάριο (και μάλιστα στα αγγλικά) ή να φανταστεί τις δυνατότητες.  Για να μπορέσει να γίνει μικρού μήκους, έστω και 17″, έπρεπε να γίνουν άπειρες τροποποιήσεις και “εκπτώσεις” λόγω ανύπαρκτου μπάτζετ. Γυρίστηκε όλη στα αγγλικά ως υποκειμενικό και με αφήγηση του mind merc, με πρωταγωνίστρια την στάρλετ  και με σκηνικό την Αθήνα τραβηγμένη από κάποιες γωνίες που μοιάζει με Λος Άντζελες.  Το ρόλο της hispanic στάρλετ έπαιξε πολύ καλά η Μπέτυ Αποστόλου και τον mind merc ο φίλος μου κι επίσης παραγωγός του Rock FM, ο Γιάννης Λεουνάκης. Άλλοι φίλοι εμφανίστηκαν στον Ταύρο ως Marines στην Καμπούλ ή σε ανισόπεδες ως μπάτσοι του LAPD και άλλα απίστευτα. Αυτό που με ενδιαφέρει γενικά στις ιστορίες μου είναι τα παιχνίδια του μυαλού, η χειραγώγησης των μαζών από τις Εξουσίες  και να προβληματιστεί το κοινό για το που βρίσκεται η λεπτή γραμμή που χωρίζει την Αλήθεια από το Ψέμα.

Πολλοί, έχοντας κάνει ένα-δυο πράγματα στον κινηματογράφο, αυτοαποκαλούνται δημιουργοί – καλλιτέχνες. Πιστεύετε πως ο ρόλος του δημιουργού έχει μπερδευτεί με τον ρόλο του ερασιτέχνη κινηματογραφιστή;

Στο χώρο της Τέχνης καθένας έχει δικαίωμα να αυτοαποκαλείται όπως θέλει γιατί το ξεσκαρτάρισμα γίνεται μοιραία και αυτόματα από το έργο που παράγει ο καθένας. Φαντάζομαι ότι στους αιώνες πολλοί μπορεί να παρίσταναν τους καλλιτέχνες, αλλά τελικά λίγοι πέρασαν στην Ιστορία είτε επειδή πραγματικά άξιζαν ή επειδή υποστηρίχθηκαν από συμφέροντα που έπεισαν τους πολλούς ότι άξιζαν. Είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας σκηνοθέτης και γιατί;

Θα πω δυο γιατί βλέπω τον δεύτερο σαν προέκταση του πρώτου. Μιλάω για τον Ridley Scott και τον Christopher Nolan. Κάποιοι «ψαγμένοι» ίσως τους θεωρούν “εμπορικούς” αλλά αυτό στο δικό μου λεξικό δεν είναι αμαρτία. Και ο Michelangelo ή ο Leonardo da Vinci ήταν πολύ εμπορικοί, ήδη, στην εποχή τους. Και οι Stones είναι εμπορικοί. Από τους κλασικούς υποκλίνομαι στον Alfred Hitchcock. Ίσως είμαι συντηρητικός αλλά απεχθάνομαι τα δήθεν και τις τζάμπα μοντερνιές.

Ποια ήταν η τελευταία ταινία με την οποία ενθουσιαστήκατε και ποια εκείνη που δεν αντέξατε καθόλου;

Ενθουσιάστηκα με το Interstellar ο οποίο μπορεί να έχω δει και πάνω από δέκα φορές. Με ταινίες που βλέπω, σπάνια απογοητεύομαι τελείως γιατί καλώς ή κακώς έχω πληροφόρηση, ξέρω περίπου τι πάω να δω. Είναι σχεδόν απίθανο να δω ταινία που δεν αντέχω καθόλου.

Μουσική και κινηματογράφος. Δύο τέχνες άρρηκτα συνδεδεμένες που μπορούν να ερεθίσουν όλα μας τα συναισθήματα.  Ποιο είναι, λοιπόν, εκείνο το soundtrack που αγγίζει τον ψυχισμό σας και που όσο και να το ακούτε δεν το βαριέστε ποτέ;

Ακούω soundtrack πολύ, άλλωστε γράφω κι εγώ μουσική, για θέατρο κυρίως αφού δεν έχουμε Χόλυγουντ  – φέτος για το Παράνομη Οδήγηση (How I Learned to Drive) της Paula Vogel  που ανέβηκε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, πέρσι για Το Τίμημα (The Price) του Arthur Miller, πάλι στο ΚΘΒΕ κ.α. Ως κορυφαίους στα soundtrack ξεχωρίζω τους Hans Zimmer και Thomas Newman αλλά αυτό που μπορώ να ακούω ασταμάτητα είναι ένα θέμα του Ludwig van Beethoven (Symphony No 7 in A major, Op 92, II Allegretto) στην ταινία The Fall του Tarsem Singh.

Τελευταία παρατηρούμε πως οι δημιουργοί του Χόλυγουντ έχουν στραφεί σε βιογραφικές ταινίες  μεγάλων προσωπικοτήτων της μουσικής όπως τον John Lennon, τους Joy Division, τον Johnny Cash, τον Ray Charles, τον Kurt Cobain κλπ. Θεωρείτε ότι αποδίδουν σωστά κομμάτια της προσωπικότητάς τους ή τείνουν έντονα προς το  χολυγουντιανό στοιχείο, διαφοροποιώντας την προσωπικότητα;

Μου αρέσουν πολύ τα καλά ντοκιμαντέρ για σπουδαίους μουσικούς αλλά δυστυχώς μέχρι τώρα δεν έχω δει κάποιο biopic που να με ενθουσίασε. Μπορεί κάποια να είναι καλές προσπάθειες αλλά πάντα η παρουσίαση του βασικού ήρωα είναι βασισμένη σε κλισέ και κάπως καρτουνίστικη. Ξεχωρίζω το πανάρχαιο The Doors (1991) του Oliver Stone όπου ένας νέος και φευγάτος Val Kilmer σχεδόν σε έψηνε ότι θα μπορούσε να είναι ο Jim Morrison.

Εκτός από το ραδιόφωνο, έχετε και μεγάλη εμπειρία από την τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ έχουν βγει τηλεοπτικές σειρές που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μια κινηματογραφική παραγωγή. Γιατί πιστεύετε έχει συμβεί αυτή η στροφή στη μικρή οθόνη και πως θα επηρεάσει μακροπρόθεσμα την κινηματογραφική βιομηχανία;

Η αρχή νομίζω έγινε το 2008, την χρονιά που ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Αμερική. Τότε έγιναν μεγάλες απεργίες των σεναριογράφων και άλλων επαγγελματιών του κινηματογράφου. Οι εταιρίες παράγωγης δεν υποχωρούσαν, τσίτωσαν. Ο κινηματογράφος, μια από τις σημαντικότερες αμερικανικές βιομηχανίες βρέθηκε σε ένα χάος. Αποτέλεσμα ήταν πολλοί σπουδαίοι, σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, παραγωγοί, αλλά και λιγότερο glamorous επαγγελματικές κατηγορίες όπως σκηνογράφοι,  ενδυματολόγοι, τεχνικοί κλπ χτύπησαν την πόρτα της τηλεόρασης. Και η τηλεόραση, το πιο ισχυρό ΜΜΕ κατάλαβε ότι μπροστά στην λαίλαπα του ίντερνετ είχε μια θεόσταλτη τελευταία ευκαιρία. Εφευρέθηκαν καινούργια φόρματ τηλεοπτικών σειρών με ποιοτικές προδιαγραφές κινηματογράφου. Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε (φανατικά) και θα τα βλέπουμε για πολλά ακόμα χρόνια. Ο κινηματογράφος αντέχει ακόμα αλλά πλέον τα σύνορα του με την τηλεόραση σχεδόν εξαλείφονται. Νομίζω ότι σύντομα θα πηγαίνουμε στον κινηματογράφο να δούμε σε ολονυκτία καλές σειρές όπως ο Sherlock (με τον Benedict Cumberbatch) ή το House of Cards (με Kevin Spacey) για την τεράστια οθόνη, τον surround ήχο, το ποπ-κορν και την παρέα.

Movie Info

«Hitchcock, She Said» είναι ο τίτλος της ταινίας με ήρωα «έναν Βρετανό που για περίπου δυο δεκαετίες “υπηρέτησε” στα θέατρα των Αμερικανικών πολέμων σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Μέση Ανατολή. Ξεκίνησε από “ενσωματωμένος” δημοσιογράφος μέχρι που έφτασε να είναι κορυφαίος “mind merc” (μισθοφόρος που στόχο έχει το μυαλά των ανθρώπων), ειδικός στην προπαγάνδα και την χειραγώγηση της Κοινής Γνώμης. Επιστρέφοντας στον “πολιτισμό”, ο μισθοφόρος  μας καταλήγει στο Λος Άντζελες ψάχνοντας για δουλειά. Σε ένα κάστινγκ γνωρίζει μια άσημη νεαρή ηθοποιό νοτιοαμερικάνικης καταγωγής που αγωνίζεται να πάρει κανένα ρολάκι. Και του έρχεται μια ιδέα. Την πείθει να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ για τη δύσκολη ζωή της, το οποίο “θα την κάνει γνωστή overnight και θα της ανοίξει πόρτες”. Όμως ο ίδιος ξέρει ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή μιας ασήμαντης από τις χιλιάδες στάρλετ που δουλεύουν γκαρσόνες σε Χόλυγουντ και περίχωρα. Το αληθινό του σχέδιο είναι άλλο. Θέλει να κάνει το ντοκιμαντέρ αλλά με πολύ πιο δραματική (και ενδιαφέρουσα, για εκείνον) πλοκή και φινάλε. Μπαίνοντας βαθειά στη ζωή και την ψυχή του κοριτσιού, χρησιμοποιώντας τις τεχνικές mind control που ξέρει, θέλει να την οδηγήσει στην αυτοκτονία. Την οποία βέβαια θα καταγράψει και θα έχει ένα snuff film που θα μπορεί να κερδίσει βραβεία και να τον ξαναβάλει δυνατά στο παιχνίδι».