Είδαμε το The Lobster στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου
Με τους Γουές Άντερσον και Τέρι Γκίλιαμ να έχουν προηγηθεί, ο Γιώργος Λάνθιμος μπορεί να καυχηθεί ότι με το The Lobster βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα ειρωνείας και σκεπτικισμού.
Σε έναν κόσμο ότι πολύ μακριά από τον δικό μας, όσοι μένουν μόνοι τους πρέπει να βρουν ένα σύντροφο, μένοντας σε ένα ξενοδοχείο για 45 ημέρες. Εάν δεν τα καταφέρουν, τότε θα πρέπει να μετατραπούν σε ζώα, τη μορφή των οποίων θα έχουν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Την ίδια ώρα, στο δάσος κατοικούν οι μοναχικοί που κι αυτοί με τη σειρά τους έχουν τους δικούς τους αυστηρούς κανόνες.
Ο Λάνθιμος επιδίδεται σε μία ανελέητη κριτική του τρόπου που αντικρύζουμε τις ερωτικές μας σχέσεις, όχι όμως χωρίς καρδιά. Χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία που είδαμε στις προηγούμενες ταινίες του για να κατασκευάσει μια πικρή κωμωδία που σε σημεία της παραπέμπει σε ταινίες όπως η Οικογένεια Τανενμπάουμ και το Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Υπαρξή του –θα δείτε δείγματα ξηρού χιούμορ όπως αυτά που διακρίνονται στην Ανωτέρα Βία.
Ένα σχεδόν ξερό voice over, το οποίο αυτό-υπονομεύεται από το σάουντρακ της ταινίας (από όπερα μέχρι… Αττίκ), με τους ήρωες να υπογραμμίζουν συχνά τον παραλογισμό της ύπαρξής τους χωρίς απαραιτήτως να τον γνωρίζουν (λίγο πολύ αυτό που κάνουμε τώρα).
Έχοντας ενσωματώσει υπέροχα τις διάφορες κουλτούρες, ο Γιώργος Λάνθιμος κάνει μία ταινία πέρα από σύνορα και χώρες για την αγάπη, τις σχέσεις, τις συμβάσεις, τις υποχωρήσεις, τα ψέμματα. Και μπορεί το πρώτο κομμάτι της ταινίας να είναι το καλύτερο, αλλά και το δεύτερο συχνά είναι απαραίτητο, προκειμένου να καταδείξει την υποκρισία και την ανθρώπινη σκέψη.
Η κληρονομιά του Κυνόδοντα είναι ιδιαίτερα φανερή στο ανοιχτό τέλος της ταινίας (ο μόνος ίσως τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να τελειώσει μία τέτοια ταινία καθώς και με το άκρως σημειολογικό Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη που ακούγεται στους τίτλους τέλους.
Όσο για τις ερμηνείες είναι όλες εξαιρετικά προσεγμένες. Από την Ολίβια Κόλμαν που παίζει τη μάνατζερ του ξενοδοχείου που πάει ο ήρωας (και η οποία θα πρωταγωνιστήσει ως πριγκίπισσα Άννα στην επόμενη ταινία του Λάνθιμου), μέχρι –φυσικά- τον πρωταγωνιστή, Κόλιν Φάρελ. Ο Φάρελ δοκιμάζει εδώ κάτι πραγματικά διαφορετικό και σε συνδυασμό με τον πρόσφατο ρόλο του στο True Detective σε πείθει απόλυτα ως ένας ήρωας με χαρακτηριστικά αντίθετα από αυτά του ήρωα.
Η ταινία ίσως διαρκεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε και προς το τέλος δεν αποφεύγει την επανάληψη, αλλά παρ’ όλα αυτά αποτελεί ίσως την πιο εύστοχη και σίγουρα την πιο ενδιαφέρουσα ταινία που είδαμε μέχρι στιγμής στο Φεστιβάλ.
