Ο Κορσικανός
Γράφει ο Τάσος Ντερτιλής
(το κείμενο δημοσιεύτηκε στο grandmagazine.gr)
Η ταραγμένη δεκαετία του 90 στην Κορσική σε ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό φιλμ από τον Τιερί Ντε Περετί
Παραγωγή: Γαλλία – 2017
Διάρκεια: 107 λεπτά
Είδος: Κοινωνικοπολιτικό
Σκηνοθεσία: Thierry de Peretti
Πρωταγωνιστούν: Jean Michelangeli, Henri-Noël Tabary, Cédric Appietto, Marie-Pierre Nouveau, Délia Sepulcre-Nativi, Dominique Colombani, Paul Garatte, Jean-Étienne Brat.
Η Κορσική στη δεκαετία του ’90 υπήρξε ένα πεδίο πολύ βίαιων εθνικιστικών συγκρούσεων με δεκάδες νεκρούς και με στόχο την αυτονόμηση (έως και ανεξαρτησία) του νησιού από τον έλεγχο της Γαλλίας. Αυτές οι ολέθριες επιπτώσεις που είχαν τα εθνικιστικά κινήματα στη γενέτειρα του σκηνοθέτη, ζωντανεύουν μέσα από την ιστορία ενός νεαρού μεσοαστικής καταγωγής, ο οποίος αναγκάζεται να μεταναστεύσει στο Παρίσι, προκειμένου να ξεφύγει από το βίαιο παρελθόν του, καθώς υπήρξε ενεργό μέλος εθνικιστικών οργανώσεων. Το 2001, ο θάνατος ενός παλιού συντρόφου, του ξυπνά μνήμες και συνειδητοποιεί όλα όσα τον μεταμόρφωσαν από έναν νέο άνθρωπο γεμάτο όνειρα και σχέδια για το μέλλον σε έναν ακτιβιστή επαναστάτη, που περνάει τη ζωή του μόνιμα καταδιωκόμενος. Η απόφαση στο δίλημμα να παραστεί ή όχι στην κηδεία του συντρόφου του στο νησί όπου είναι καταζητούμενος, είναι αυτή που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής του.
Ο Τιερί ντε Περετί εμπνέεται από την αληθινή ιστορία ενός συμπατριώτη του ακτιβιστή για να μιλήσει για τους μηχανισμούς της ριζοσπαστικοποίησης και τις αντιφάσεις της κουλτούρας της ιδιαίτερης πατρίδας του που ναι μεν ανήκει διοικητικά στη Γαλλία αλλά Γαλλία ποτέ δεν κατάφερε να γίνει (ούτε και το θέλησε πραγματικά). Η πιο καθυστερημένη αλλά και παραμελημένη περιοχή του Γαλλικού κράτους, ένα νησί με ζωντανές ακόμη τις βίαιες παραδόσεις της βεντέτας και με ισχυρό και οργανωμένο σε φαμίλιες εγκληματικό στοιχείο, επιχείρησε να αυτονομηθεί από τη δεκαετία του 70 με αποτέλεσμα να μπλεχτούν μαφιόζοι και αναρχοαυτόνομοι σε ένα κουβάρι βίας και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών από το οποίο η μόνη που ωφελήθηκε ήταν η κεντρική εξουσία του Γαλλικού κράτους.
Ενδιαφέρον θέμα σε άγνωστα για το ευρύτερο κοινό ιστορικά νερά, δεν ευτυχεί ακριβώς κινηματογραφικά αφού οι πληγές είναι όπως φαίνεται ακόμη ανοιχτές και η ταινία διστάζει να τις ξύσει σε βάθος, με αποτέλεσμα να παραμένει κολλημένη σε ένα πρώτο αφηγηματικό επίπεδο, ελάχιστα ενδιαφέρον για ένα διεθνές κοινό. Τυχόν δε συσχετισμοί με το σινεμά του Ματέο Γκαρόνε ή με παλιότερες γκανγκστερικές ταινίες παραμένουν απλά στο επίπεδο της ευγενούς πρόθεσης.
Ίσως θα ήταν προτιμότερο ένα ντοκιμαντέρ που θα κατέγραφε πιο ψυχρά και αντικειμενικά μια Ιστορία που συνεχίζει να εξελίσσεται χωρίς πραγματικό φως στο βάθος του τούνελ (και χωρίς να ενδιαφέρει κανέναν πλην των Γάλλων).
