Το Αγόρι και ο Κόσμος (O Menino e o Mundo)

Καλημέρα Ζωή!

Ο περίεργος τεράστιος κόσμος μέσα από τα μάτια ενός μικρού αγοριού, όπου τα πάντα βγάζουν ήχους. Τρένα και αυτοκίνητα μοιάζουν με πελώριες κάμπιες, γερανοί με πουλιά και τα πλοία είναι σαν γιγάντιες πάπιες. Το μικρό παιδί σαν κατατρεγμένο ζώο είναι σε συνεχή κίνηση ανακαλύπτοντας τον κόσμο…

Ένα καταπληκτικό βραζιλιάνικο σχέδιο που εμπνέεται από παιδικές ζωγραφιές. Αφαιρετικό και ψυχεδελικό, γεμάτο ζωντανά χρώματα και ήχους παρουσιάζει το θέμα του μέσα από πρωτότυπες ιδέες. Παίζει συχνά αλλάζοντας το βάθος του από δυο σε τρεις διαστάσεις και τη γωνία λήψης σε κάτοψη. Το συχνό λευκό φόντο εκμεταλλεύεται το κινηματογραφικό πανί, μοιάζοντας σαν η έμπνευση να επαναπροσδιορίζεται και τα παστέλ σχέδια να δημιουργούνται ξανά εκ του μηδενός μόνο για εμάς.

Στο καταιγιστικό αυτό brainstorming καλλιτεχνικών ιδεών έρχονται να προστεθούν ο προσεγμένος ήχος και η καταπληκτική μουσική που ντύνουν τη δημιουργία και γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της. Πραγματικά, ένα αξιόλογο soundtrack από τα καλύτερα της φετινής χρονιάς, συνδυάζει συμφωνικές συνθέσεις, τζαζ, ζωντανή βραζιλιάνικη μουσική, παραδοσιακά έθνικ όργανα, τον γνωστό βραζιλιάνο ράπερ Emicida και παιδική χορωδία.

Ενώ δεν είναι βουβό, δεν έχει ηθελημένα γλώσσα. Ακόμα και οι πινακίδες και ταμπέλες, όπου αυτές υπάρχουν, είναι αναποδογυρισμένες και με κομμένα γράμματα. Μιλώντας ουσιαστικά τη γλώσσα των παιδιών μας δείχνει έμπρακτα ότι οι έννοιες και τα συναισθήματα δεν πρέπει να περιορίζονται μέσα σε λέξεις.

Οικογενειακοί δεσμοί, ζωή στην επαρχία αγκαλιά με τη δύση αλλά και κοντράστ συναισθημάτων στη ζωή στις μεγαλουπόλεις με τους γρήγορους ρυθμούς τους. Εκβιομηχάνιση, αλόγιστη εκμετάλλευση του ανθρώπου προς τη φύση αλλά και του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, υπερκαταναλωτική κοινωνία. Κατά βάθος το Αγόρι και ο Κόσμος είναι μια ταινία για το αιώνιο παιδί που κρύβουμε μέσα μας και που μπορεί να βλέπει με πιο καθαρό μάτι τον κόσμο. Το βλέμμα του μικρού παιδιού είναι το βλέμμα του σκηνοθέτη και μπορεί εύκολα να γίνει και το δικό μας βλέμμα. Όπως αντίστοιχα και της σύγχρονης Βραζιλίας και τη σημασία που έχει το καρναβάλι για το λαό και όσα συμβολίζει. Γιατί τελικά η ελπίδα είναι σαν τον μυθικό πολύχρωμο πουλί της ταινίας, τον φοίνικα, ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της.

Δείχνει να εμπνέεται σε σημεία και από το the Wall των Pink Floyd κατά ένα τρόπο εκσυγχρονίζοντας το. Το παλιακό με το μελλοντολογικό κι ένα επαναστατικό τραγούδι που μοιάζει να μας λέει «καλημέρα» (Airgela).  Αποτελεί το Koyaanisqatsi / Powaqqatsi των animation!

Σε ένα σημείο το κινούμενο σχέδιο δίνει για λίγο τη θέση του στο βίντεο για να δούμε ότι οι εικόνες που βλέπαμε δεν απέχουν διόλου από αυτές του κόσμου στον οποίο ζούμε.

Το να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο είναι κάτι που το έχουμε τόσο ανάγκη κι αυτή η ταινία φυτεύει άλλον ένα μικρό σπόρο για να ανθίσει ένα καλύτερο αύριο.

Τελικά να τη δω; Ένα κινούμενο σχέδιο για μεγαλύτερα παιδιά, που μπορούν όμως να παρακολουθήσουν και μικρότερης ηλικίας. Με έντονο κοινωνικό σχόλιο, δοσμένο με υπέροχο τρόπο, έρχεται να μας θυμίσει τη χαρά της ζωής και να μας πει ένα δυνατό «καλημέρα».