Ο Πιλότος (Koblic)

O Κόμπλικ ή «Πολωνός» ήταν πιλότος της πολεμικής αεροπορίας της Αργεντινής την περίοδο της δικτατορίας. Μια βραδιά του ανέθεσαν να πετάξει το αεροπλάνο του κουβαλώντας πολιτικούς κρατούμενους τους οποίους πέταξαν στο κενό, ζωντανούς, χωρίς αλεξίπτωτο.

Ήταν το αποκορύφωμα τις κτηνωδίας του καθεστώτος για τον Κόμπλικ που έκανε την επιλογή του και μη μπορώντας να το αντέξει άλλο αποφασίζει να εξαφανιστεί. Κρύβει όσο καλύτερα μπορούσε τα ίχνη του και πηγαίνει σε ένα επαρχιακό χωριό να κρυφτεί σε έναν παλιό φίλο του πατέρα του που έχει ένα ψεκαστικό αεροπλάνο. Εκεί όμως εκτός από τους παλιούς εχθρούς θα κάνει και νέους, αλλά και θα γνωρίσει έναν καινούργιο έρωτα.

Αυτό που σίγουρα ήταν καλό στην ταινία ήταν η φωτογραφία της, σταθερά προσεγμένη σε αργεντίνικες ταινίες.

Όλα τα άλλα όμως, σενάριο, σκηνοθεσία και ερμηνείες είναι υπό αμφισβήτηση, σε μια ταινία που θέλει να είναι ένα άτυπο νοοτροπίας bad-ass γουέστερν, με τον πενηντάχρονο πιλότο να τα βάζει με όλους, να νικά και να κλέβει και το κορίτσι… Αυτό από μόνο του μπορεί να χάνει σε ρεαλισμό, ιδίως προς το τέλος της ταινίας, ενώ όσο διατηρεί την ατμόσφαιρα του κυνηγημένου που κρύβεται και προσπαθεί να αποφύγει τα προβλήματα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Δυστυχώς, όλα τα περί δικτατορίας είναι μόνο το background, με το κουμπί που κρατά σφιχτά στο χέρι του να μας θυμίζει μια άλλη ταινία, το εξαιρετικό και λυρικό Μαργαριταρένιο Κουμπί  από τη Χιλή, το οποίο φυσικά δε φτάνει ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι. Πέραν της δομής του σεναρίου ευθύνεται και η σκηνοθεσία και το μοντάζ που αφήνει πράγματα εκτός, αναπτύσσει ελλιπώς κάποια ή περνά άλλα σχετικά βιαστικά. Έτσι, όταν ο πιλότος φιλιέται ξαφνικά με το κορίτσι, χωρίς να έχει προηγηθεί ούτε μια σκηνή φλερτ με τα μάτια, όλοι στο κοινό κοιταχτήκαμε αμήχανα. Ομοίως σε επίπεδο ερμηνειών, το μεγάλο όνομα, ο Ρικάρντο Νταρίν μένει πολύ μακριά από όλες τις προηγούμενες πετυχημένες του εμφανίσεις, χωρίς να ξεχωρίζει και κάποιος από τους υπόλοιπους.