Οι Κληρονόμοι (Las Herederas)
Ωραίο σε σύλληψη λεσβιακό δράμα τρίτης ηλικίας, από την Παραγουάη. Η ταινία βραβεύτηκε με τη Χρυσή Αθηνά στις 24ες Νύχτες Πρεμιέρας.
> Διαβάστε περισσότερα: 24ες Νύχτες Πρεμιέρας: Στις «Κληρονόμους» η Χρυσή Αθηνά
Η Τσίλα συζεί αγαπημένα με τη σύντροφο της πολλά χρόνια. Αυτή είναι πιο ενεργητική αλλά και χειριστική και η Τσίλα έχει παγιδευτεί σε έναν παθητικό ρόλο, μένοντας συνέχεια στο σπίτι με μόνη ενασχόληση της τη ζωγραφική. Τα τελευταία χρόνια τα οικονομικά τους δεν πάνε καλά και η Τσίλα, γόνος παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας αναγκάζεται να ξεπουλάει λίγο λίγο όλα τα υπάρχοντα της, παλιά σερβίτσια και έπιπλα, ενώ μιας και έχει πλέον μεγαλώσει, δεν της έχουν ανανεώσει το δίπλωμα οδήγησης αλλά και η όραση της δεν τη βοηθά, η φίλη της σκέφτεται να πουλήσουν και το αυτοκίνητο τους. Το ποτήρι ξεχυλίζει όταν από λάθος οικονομικούς χειρισμούς, η φίλη της μπαίνει φυλακή για χρέη.
Ο κόσμος της Τσίλα κυριολεκτικά καταρρέει και μοιάζει μετέωρη και αποσβολωμένη. Η καθημερινότητα της θα αλλάξει ριζικά όταν ηλικιωμένη γειτόνισσα της ζητά να την πάει στη λέσχη που συχνάζει με το αυτοκίνητο και την πληρώνει όσα θα έδινε στο ταξί. Από αυτή τη στιγμή και η Τσίλα βρίσκει νέο νόημα, μεταφέροντας ηλικιωμένες κυρίες, αλλά και την κόρη μιας εξ αυτών, για την οποία της γεννά έντονο ερωτικό ενδιαφέρον.
Με δύναμη που πηγάζει μέσα από το σενάριο, αλλά και τη στιβαρή κεντρική ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, που καλείται αρκετές φορές να εκφράσει πολλά μόνο μέσα από το βλέμμα της και είναι εξαιρετική. Σε αυτό συνδράμουν πολύ και οι ενδυματολογικές επιλογές και τα χτενίσματα, που εκφράζουν έντονα τις συναισθηματικές μεταλλάξεις της ηρωίδας, χωρίς να υποπέφτουν σε υπερβολές. Αξίζει να το αναφέρουμε το πόσο σημαντική δουλειά έχει γίνει στον τομέα αυτό, σε αυτή την κατά τα άλλα low budget ταινία, διότι υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη ότι τα κοστούμια παίζουν ρόλο μόνο σε ταινίες εποχής ή φαντασίας.
Η σκηνοθεσία του Μαρσέλο Μαρτινέσι προσπαθεί να βρει ενδιαφέρουσες γωνίες λήψης, ενώ τα πάει εξαιρετικά στο να χτίσει τον ανομολόγητο αισθησιασμό ανάμεσα στις δυο γυναίκες, που είναι αδιαμφισβήτητα το πιο ενδιαφέρον σημείο της ταινίας, αλλά και ουσίας για την τελική έκβαση της ιστορίας. Τον προδίδει όμως ο αδικαιολόγητα κακός φωτισμός της ταινίας, που είναι στο μεγαλύτερο μέρος της υποφωτισμένη και σκοτεινή. Ένα άλλο σημείο που κάνει την ταινία να κουράσει λίγο περισσότερο από όσο χρειαζόταν, συγκριτικά με τη σχετικά μικρή διάρκεια της, είναι ότι αργεί αρκετά να πάρει μπροστά και χρειάζεται λίγο υπομονή στην αρχή μέχρι να αποκτήσει πραγματικά ενδιαφέρον για τον θεατή. Αυτά όμως δεν μειώνουν στο ελάχιστο τη δύναμη που έχει η ταινία από τη μέση και μετά, όπως και τη θεματολογική φρεσκάδα και πολυπλοκότητα των όσων πραγματεύεται.
