Κάποτε στην Καλιφόρνια (Once upon a time in Venice)
Ο Στιβ είναι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ που αναλαμβάνει μικρουποθέσεις, ξοδεύει χρόνο με όμορφες γυναίκες, θέλει το καλύτερο για την αδελφή του και την κόρη της και αγαπάει πολύ τον σκύλο του, Μπάντι. Όταν μια συμμορία ναρκωτικών θα του κλέψει τον σκύλο, εκείνος θα μπλεχτεί σ’ ένα κυκεώνα υποθέσεων καθώς στο μυαλό του έχει αποκλειστικά ένα στόχο, να ξαναβρεθεί με τον Μπάντι.
Ο Μπρους Γουίλις επανέρχεται στο κωμικό στοιχείο διατηρώντας το όπλο στο χέρι του. Περιπλανιέται στις παραλίες και ανάμεσα σε εγκληματίες ακολουθώντας τον μίτο που θα τον οδηγήσει στον χαμένο σκύλο του. Σ’ αυτή την ταινία ο Γουίλις δεν αισθάνεται μόνος. Μια σειρά από διαφορετικούς ήρωες, ο κολλητός του (Τζον Γκούντμαν ), ο έμπορος ναρκωτικών (Τζέισον Μομόα), ο καλοκάγαθος συνεργάτης του (Τόμας Μίντλντιτς) και πολλοί άλλοι, συνθέτουν ένα παζλ από πρόσωπα που θα ήθελαν να έχουν μια συνοχή μεταξύ τους αλλά τελικά δεν τα καταφέρνουν. Το σενάριο είναι των, έμπειρων τηλεοπτικά σεναριογράφων, Ρομπ και Μαρκ Κάλλεν (εκ των οποίων, ο Μαρκ αναλαμβάνει και την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά με το Κάποτε στην Καλιφόρνια). Οι προθέσεις είναι καλές, καθώς οι ήρωες δεν είναι αδιάφοροι αλλά δεν είναι και αυτό που θα έλεγες αστείοι. Οι υποθέσεις περιπλέκονται μεταξύ τους, χωρίς όμως να έχουν κάποια σύνδεση, και οι ήρωες μοιάζουν να περιφέρονται αμήχανα από κατάσταση σε κατάσταση εκβιάζοντας, τις περισσότερες στιγμές αποτυχημένα, το κωμικό στοιχείο.
Μέσα στην πληθώρα ανοργάνωτης πληροφορίας υπάρχουν και σκηνές που θα ξεχωρίσεις, όπως το γυμνό skateboarding του Γουίλις και τα ευφάνταστα γκράφιτι, που λειτουργούν όμως αποσπασματικά και όχι τόσο σε σύνδεση με την ιστορία.
Σίγουρα οι κωμικοτραγικές περιπέτειες του Στιβ δεν προβλέπεται να ικανοποιήσουν απαιτητικούς θεατές, παρά μόνο εκείνους που θα το αντιμετωπίσουν ως ένα χαλαρό, εύπεπτο, καλοκαιρινό θέαμα.
