«The Sessions» Όσκαρς: Βγάλτε τη γη απ’τον άξονα!
The Sessions – Μαθήματα Ενηλικίωσης: Η γλυκόπικρη ταινία που κέρδισε την καρδιά μας!
Δυστυχώς και αυτή η ταινία ανοίγει και κλείνει με το γνωστό κλισέ που με εκνευρίζει τελευταία (“based on a true story”). Τελικά τα φετινά όσκαρ είναι αληθοκεντρικά ή ντοκιμενταρίστικα; Στην συγκεκριμένη ταινία τελικά μένει ίσως εντελώς αδιάφορο αν είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα. Ξεκινά απαλά και τελειώνει ακριβώς έτσι, σαν απλοϊκό ποίημα βγαλμένο από την καρδιά. Το ενδιάμεσο είναι μια ειλικρινή κατάθεση ψυχής πάνω στον άνθρωπο και τις ανάγκες του σωματικές αλλά κυρίως ψυχικές.
[highlight color=”eg. yellow, black”]Ποτέ δε περίμενα να πεθάνω πολεμώντας πλάι-πλάι με ένα ξωτικό – Gimli [/highlight]
Ήμουν σίγουρος πριν τη δω για αυτή την ταινία. Το ένιωθα μέσα μου κάτι να με τραβά προς τα εκεί χωρίς να ξέρω γιατί σαν από ένστικτο. Είχα εξ’αρχής μαγνητιστεί από την δυναμική επανεμφάνιση της Helen Hunt που είναι υποψήφια για το β’ γυναικείο όσκαρ απόψε και μακάρι να της το δίνανε. Τελικά βλέποντας την ταινία καταρχάς θεωρώ αδικία που δεν είναι προτεινόμενη για καλύτερη ταινία καθώς και όλη η βασική τριπλέτα χαρακτήρων της (John Hawkes, Helen Hunt, William H. Macy) για τις πολύ καλές ερμηνείες τους. Όλοι τους είναι άρτια δομημένοι και καλοδουλεμένοι, με πολύ βάθος και υπέροχα αποδoσμένοι πατάνε γερά στα πόδια τους και αγγίζουν διαφορετικές χορδές μας.
Το μεγαλείο της ταινίας είναι ότι δεν είναι αυτό που περιμένεις. Όχι, δε μιλά για έναν παραπληγικό, παράλυτο από το κεφάλι και κάτω που είναι εξαρτημένος από ένα κουτί φυλακής το “μεταλλικό πνεύμονα” όπως τον ονομάζουν. Μας μιλά για τον άνθρωπο γενικότερα στις μέρες μας που νοσεί. Νοσεί και διψά για ανθρώπινη επαφή. Και πιστέψτε με θα βρείτε στιγμές που θα ταυτιστείτε με καταστάσεις και συναισθήματα.
To σεξ έρχεται στο επίκεντρο περιμετρικά και τελικά γεμίζει την οθόνη. Οι “ωμές” σκηνές γυμνού δεν είναι καθόλου χυδαίες. Για άλλη μια φορά οφείλω να πλέξω το εγκώμιο της Έλεν Χαντ που ερμηνεύει ακομπλεξάριστα και εύκολα έναν ρόλο εφάμιλλου σε αξία με το As Good As it Gets (Καλύτερα δε Γίνεται) κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Επίσης μπλέκει από την αρχή ευχάριστα τη θρησκεία στο χορό της συζήτησης. Η διάλογοι είναι χιουμοριστικοί, καυστικοί “στο κόκκαλο” αλλά απόλυτα εύστοχοι. Ο William H. Macy ο απολαυστικός παπάς, δίνει πολύ καλή ερμηνεία. Στέκεται ενδιάμεσος ανάμεσα στη γη και το θείο προσπαθώντας κι ο ίδιος να δώσει εξηγήσεις που δεν ξέρει αν έχει και καλείται να τις ψάξει μέσα του. Ο κεντρικός ήρωας ο Mark θα παρασύρει όλους τους γύρω του στην λογική της κοσμοθεωρίας του και θα τους μεθύσει με το κέφι του και τον τρόπο που αντιμετωπίζει την κατάσταση του. Κάπου εκεί νιώθεις τη μαγεία σε όλο της το μεγαλείο. Είναι το σημείο που η γη έχει βγει από τον άξονα της και όλα έχουν σταματήσει να γυρνούν. Διευρύνει τον τρόπο σκέψης μας σε έναν κόσμο που τα σώματα μας είναι μόνο τα οχήματα (vessels) και ο θάνατος δεν έχει δύναμη.
Ο John Hawkes πολύ διαφορετικός από ό,τι μας έχει συνηθίσει κερδίζει τις εντυπώσεις. Η ομιλία του το στήσιμο του είναι όλα εξαιρετικά. Αυτό που έχει δουλέψει όμως περισσότερο είναι το βλέμμα του. Μέσα από τα μάτια του βλέπεις πόσα έχει περάσει αν η ζωή ήταν καλή ή σκληρή μαζί του και πως τα αντιμετωπίζει όλα αυτά στο κεφάλι του. Αν ήταν να το βάλει κάτω θα μπορούσε να το είχε ήδη κάνει. Όταν όμως από παιδί έχει βρεθεί κλειδωμένο σε ένα παράλυτο σώμα αυτό το παιδί έχει μείνει εκεί μέσα φυλακισμένο και θέλει να αναπνεύσει. Ο σκηνοθέτης Ben Lewin αποφεύγει έξυπνα όλα τα κλισέ και επικεντρώνεται στο θέμα του. Δεν αφήνει με τίποτα τα χαλινάρια του έργου του σε όλη τη διάρκεια του να βαρύνει ή να γίνει δακρύβρεχτο. Η μουσική κινείται στο ίδιο σκεπτικό ανάλαφρη και απαλή. Εκτός από πετυχημένη έχει και οικολογικό νόημα: Λείπουν παντελώς τα ενοχλητικά βιολιά και οι βαρύγδουπες μελωδίες που έχουν μοναδικό σκοπό να κάνουν το μισό σινεμά να λιώσει στο κλάμα και από το πλάνταγμα να καταναλωθούν ανά σειρά καθισμάτων 5 πακέτα χαρτομάντιλα!
H ταινία σίγουρα αποτελεί μια φετινή αποκάλυψη και ένα μικρό διαμαντάκι του σινεμά και την συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους. Μη διστάζετε, μπείτε στην μικρή της διαδρομή και ίσως βγείτε πιο πλούσιοι. Όχι μόνο σε διασκέδαση αλλά και σε συναισθήματα. Δείτε το απλά σαν μια δεύτερη ενηλικίωση και πάρτε λίγο χρόνο να σκεφτείτε πόσο σοβαρά βιώσατε την πρώτη σας!
