Όσκαρ -Flight: Μια πτήση που δε μας απογείωσε!

Ο φακός θολός εστιάζει σιγά σιγά σε ένα γυναικείο στήθος. Ανοίγει σιγά σιγά για να απολαύσουμε το καλλίγραμμο γυμνό κορμί της αεροσυνοδού. Δίπλα της ξαπλωμένος ακόμα μεθυσμένος και μαστουρωμένος ένας άντρας. Τα μάτια του βαριά δε θα ανοίξουν αν δεν κάνει την πρώτη γραμμή κοκαΐνης.  Μα καλά αυτός ο άνθρωπος θα πιλοτάρει το αεροπλάνο;

[highlight color=”eg. yellow, black”]Θα βρεις περισσότερο κέφι σε ένα νεκροταφείο – Gimli[/highlight]

O λόγος για τη νέα συγκλονιστική ταινία του Robert Zemeckis. Αυτός ο σκηνοθέτης έχει κάνει μερικές από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες, όπως Forrest Gump και το What Lies Beneath. Του αρέσει να παίζει με τις ισορροπίες, να διχάζει χωρίς να προκαλεί, όπως στο Contact. Εδώ επέλεξε πάλι να πάρει κάτι απλό και να μας το αναλύσει όσο πιο καλά μπορούσε, πολυεπίπεδα αλλά και απλά. Μη σας ξεγελά, το Flight δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα δυνατό ψυχόδραμα. Παίρνει τον κεντρικό χαρακτήρα του τον κάνει χίλια κομμάτια μπροστά στη σκηνή, τον διαλύει και τον επαναπροσδιορίζει. Αυτό, ας πούμε, το κάνει συχνά κι ο Γούντι Άλλεν σε πολλές ταινίες του (σε μια το ονόμασε κι όλας: Deconstructing Harry, re-constructing θα έλεγα εγώ). Απλά ο Γούντι το κάνει συνήθως με το διάλογο. Ο Ζεμέκις έχει για όπλα του τις εικόνες, τα κοντινά στα πρόσωπα. Η εικόνα συχνά θα ξεκινήσει από γενικό, θα περάσει σε καδράρισμα για να ζουμάρει τελικά στο πρόσωπο, άλλοτε στα μάτια ή ακόμα και τα φρύδια. Παρατήρησα επίσης πόσο ωραία χρησιμοποιεί τη μουσική. Ο ήχος συχνά δυναμώνει αισθητά και δυνατή ροκ μουσική μας εκτινάσσει την αδρεναλίνη εκεί που θέλει να μας φτάσει, ένα τέχνασμα που για εμένα λειτούργησε και το ευχαριστήθηκα.

Άκουσα από πολλούς ότι ο Denzel Washington ήταν εξαιρετικός και επάξια προτάθηκε για όσκαρ. Φυσικά η ερμηνεία του ήταν καλή ως συνήθως, πάντως μπορούσε να δώσει περισσότερα στο ρόλο. Ίσως αν πίσω από τις κάμερες δεν ήταν ο Ζεμέκις να μην πάταγε το κόκκινο χαλί. Έχασε λίγο (από τη μέση και μετά) το σημείο της μετάβασης, της μεταμόρφωσης που περιμέναμε. Από την άλλη μπορεί να ήθελε να δείξει ακριβώς αυτό. Δεν είναι ούτε αθώος ούτε ένοχος, αυτός που θα τον δικάσει τελικά θα είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Το γεγονός ότι όλα μένουν ρευστά σχεδόν ως το τέλος δίνουν στην ταινία bonus παρουσίασης καθώς φαίνεται να μη παίρνει θέση. Ποιοι παράγοντες συντέλεσαν στο ατύχημα και κατά ποιο βαθμό; Και η τελική απόφαση; Τι τον ωθεί εκεί; Η φωτογραφία της αεροσυνοδού; Η ναρκομανής που γνώρισε; O ίδιος του ο εαυτός που είπε “αρκετά”; Σίγουρα το πρώτο μέρος είναι πιο γρήγορο και πιο ενδιαφέρον από το δικαστικό κομμάτι, όμως και το δεύτερο εξυπηρετεί το σκοπό του. Ανοίγει διάπλατα τον κόσμο στα μάτια μας και βλέποντας καθαρά δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε πλευρά μέσα από τη λάσπη. Εκεί θα ζήσει ο αντιήρωας μας εκεί θα αναπνέει και εκεί μέσα θα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του.

Το αρνητικό είναι ότι επικεντρώθηκε λίγο παραπάνω στον κεντρικό ήρωα χάνοντας από τα “πλάγια”. Οι λοιποί χαρακτήρες δεν είναι τόσο αριστοτεχνικά σχεδιασμένοι. Η συμπρωταγωνίστρια, Kelly Reilly, φαίνεται σχεδόν σαν ένα υποτονικό πέρασμα από την εξέλιξη, μια παράπλευρη ιστορία που ίσως μπορούσε και να παραληφθεί. Για μένα έχασε πολύ και στο να μας περάσει το δεσμό που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον Ντένζελ Ουάσινγκτον και την Κέλι Ρέιλι. Ο John Goodman είναι γενικά χάρμα οφθαλμών, νομίζω ότι εδώ το παράκανε. Αφήνει ίσως και λίγο χιούμορ που αρέσει γενικά στο σκηνοθέτη, που εδώ όμως δεν κολλούσε τόσο. Φυσικά, η σέξι Nadine Velazquez επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό της. Τέλος, να επαναλάβω, μη σας ξεγελάσει το τρέιλερ, η ταινία δεν είναι περιπέτεια!