Argo: Επιχείρηση Όσκαρ και η ιστορική πρωτιά του Ντέι Λούις
Τώρα που καταλάγιασε ο θόρυβος των φλας και το κόκκινο χαλί άρχισε να μαζεύεται, μπορούμε να επιχειρήσουμε μια μικρή ανάλυση των φετινών βραβείων Όσκαρ. Κατ’ αρχάς ήταν μια μάλλον αναμενόμενη βραδιά. Αν δείτε και τις προβλέψεις των cinεπιβατών έχουμε πέσει μέσα στα σημαντικά βραβεία. Και αν και θεωρούσαμε ότι ο Σπίλμπεργκ θα αναδειχθεί καλύτερος σκηνοθέτης, η προσωπική μας επιλογή «φώναζε» Ανγκ Λι!
Ήταν μία χρονιά που η Ακαδημία μοίρασε τα βραβεία της. Αν εξαιρέσει κανείς Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου, όλες οι άλλες υποψήφιες ταινίες της εννιάδας πήραν κάποιο Όσκαρ. Έτσι για να μην μείνει κανείς παραπονεμένος.
Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Ή ότι τα μέλη της Ακαδημίας δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τον καλύτερο, ή ότι καμία ταινία δεν ήταν τόσο καλή ώστε να «σαρώσει» όλα τα βραβεία. Θα λέγαμε ότι φέτος ίσχυε μάλλον το δεύτερο. Σε μία χρονιά όπου υπήρχαν ταινίες που δίχασαν πάρα πολύ, το Argo ήταν εκείνο που άρεσε αρκετά σε όλους (πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα είχε ούτε τους υψηλότερους, ούτε τους χαμηλότερους βαθμούς). Εκτός αυτού αποτελεί ένα δείγμα κλασικού χολιγουντιανού σινεμά, στα βήματα του Σίντνεϊ Λιούμετ για παράδειγμα.
Τον μεγάλο νικητή τον περιμέναμε. Η ταινία του Μπεν Άφλεκ έγινε η τέταρτη στην ιστορία των Όσκαρ που κερδίζει το βραβείο καλύτερης ταινίας, ενώ ο σκηνοθέτης της δεν είναι υποψήφιος. Το βραβείο ανακοίνωσε η Πρώτη Κυρία, Μισέλ Ομπάμα από τον Λευκό Οίκο. Για όσους ξεχνάνε ότι τα Όσκαρ είναι αμερικανική υπόθεση… Ήταν και λίγο ταιριαστό: ο Λευκός Οίκος βραβεύει μια ταινία για μία επιτυχημένη επιχείρηση απελευθέρωσης αμερικανών ομήρων από το κακό Ιράν. Αλλά και ο Λίνκολν να το είχε πάρει, πάλι ταιριαστό θα ήταν (εκεί θα μας είχαν βγάλει και τον πρόεδρο).
Ο Μπεν Άφλεκ ήταν βέβαια συγκινημένος και συγκινητικός στην ομιλία του. «Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξαναβρισκόμουν εδώ» είπε, αναφερόμενος στο Όσκαρ σεναρίου που είχε κερδίσει με το φιλαράκι Ματ Ντέιμον για τον Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ. «Οπότε το μήνυμα είναι αυτό: όταν πέφτεις, το θέμα είναι να μπορείς ξανά να σηκωθείς».
Ήταν σίγουρα μία απογοητευτική βραδιά για το Λίνκολν. Παρά τις 12 υποψηφιότητές της, η ταινία του Σπίλμπεργκ είχε από πολύ νωρίς χάσει τη δυναμική που τη συνόδευε. Όλοι μιλούσαν για την ερμηνεία του Ντάνιελ Ντέι Λούις. Αν δεν ήταν αυτός, η ταινία δεν θα ήταν αυτή που είναι. Γι΄αυτό και η δουλειά του αναγνωρίστηκε και δικαίως πήρε το βραβείο. Έτσι, έγινε ο πρώτος άνδρας ηθοποιός στην ιστορία των Όσκαρ που έχει κερδίσει τρία βραβεία Α’ Ανδρικού Ρόλου (εκτός από το Λίνκολν έχει κερδίσει το αντίστοιχο βραβείο για το “Θα Χυθεί Αίμα”, 2007 και “το Αριστερό μου Πόδι”, 1989).
Ο Ντέι Λούις έδωσε έναν από τους καλύτερους ευχαριστήριους λόγους της βραδιάς. Παραλαμβάνοντας το βραβείο από τα χέρια της Μέριλ Στριπ, είπε: «Αρχικά μου είχαν προτείνει να παίξω τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Η Μέριλ ήταν η πρώτη επιλογή του Σπίλμπεργκ για τον Λίνκολν. Θα ήθελα να δω αυτή την εκδοχή», προκαλώντας τα γέλια του κοινού.
Αναφερόμενος στις φήμες που τον θέλουν να ταυτίζεται τόσο με τους ρόλους του, ώστε να μην βγαίνει από τον ρόλο του και εκτός γυρισμάτων, ευχαρίστησε τη γυναίκα του που «χρειάστηκε να ανεχτεί μερικούς πολύ παράξενους τύπους όσα χρόνια είμαστε παντρεμένοι και ήταν υπέροχη σύζυγος για όλους».
Ωστόσο, συνολικά, ο Λίνκολν δεν θεωρήθηκε η καλύτερη ταινία της βραδιάς. Μάλιστα, αυτή που προκρίθηκε έναντι του Λίνκολν, όπως φάνηκε και από την σχετική έκπληξη του βραβείου Σκηνοθεσίας, ήταν η Ζωή του Πι.
Δικαίως ο Ανγκ Λι κέρδισε το Όσκαρ σκηνοθεσίας. Γιατί ήταν η δική του σκηνοθετική ικανότητα που μετέτρεψε τη Ζωή του Πι σε ένα έπος για την πίστη και τη δύναμη της θέλησης, ενώ το Λίνκολν θεωρήθηκε περισσότερο «επιτυχία» του Λούις. Η… μη βράβευση του Σπίλμπεργκ φαινόταν ως ενδεχόμενο και οι Ανγκ Λι και Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ διεκδικούσαν με πείσμα τη νίκη.
Και πάμε στον πρώτο ρόλο. Αν εξαιρέσουμε την Κουβανζανέ Γουολίς και τη Ναόμι Γουότς, δύο θα μπορούσαν ουσιαστικά να κονταροχτυπηθούν: είτε το μοντέλο της νέας και ωραίας ενζενί του Χόλιγουντ, είτε εκείνο της βετεράνου ηθοποιού. Το πρώτο ενσάρκωναν οι Τζέσικα Τσαστέιν και Τζένιφερ Λόρενς, ενώ το δεύτερο η Εμανουέλ Ριβά.
Εκεί που η Τσαστέιν ερμήνευσε έναν ρόλο clean-cut και αρκετά συνηθισμένο, η Λόρενς κατάφερε να «τσαλακωθεί», να δείξει περισσότερη γκάμα συναισθημάτων από την Τσαστέιν. Η Ριβά από την άλλη ήταν μεν πολύ καλή, με έναν ρόλο πιασάρικο, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη όχι καλύτερη από τη Λόρενς.
Ο Ταραντίνο κέρδισε το βραβείο Πρωτότυπου Σεναρίου. Μπορεί σαν σκηνοθέτη να μην τον αναγνωρίζουν τόσο, αλλά τα μέλη της Ακαδημίας αγαπούν τη βιτριολική του πένα. Ανεβαίνοντας στη σκηνή είπε πως φέτος «θα είναι η χρονιά των σεναριογράφων».
Κατά τα άλλα τα βραβεία μοιράστηκαν και μάλιστα με τρόπο αναμενόμενο.
Συνολικά, τέσσερα Όσκαρ κέρδισε η Ζωή του Πι (Οπτικών Εφέ, Καλύτερης Μουσικής, Φωτογραφίας, Σκηνοθεσίας), τρία οι Άθλιοι (Β’ Γυναικείου Ρόλου, Ηχητικού Μοντάζ και Μέικ Απ) και τρία το Argo (Ταινίας, Μοντάζ και Διασκευασμένου Σεναρίου).
Από δύο κέρδισαν τα Django Unchained (Β’ Ανδρικού Ρόλου και Πρωτότυπου Σεναρίου), Λίνκολν (Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και Α’ Ανδρικού Ρόλου) και Skyfall (Ηχητικού Μιξάζ -ισοψήφισε με το Zero Dark Thirty– και Τραγουδιού).
Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας κέρδισε το Amour.
Καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων αναδείχθηκε το Brave, ενώ το Όσκαρ κοστουμιών πήρε η Άννα Καρένινα.
Την παρουσίαση του Σεθ ΜακΦάρλαν τη βρήκα μάλλον υποτονική. Το εναρκτήριο σκετς τράβηξε σε μάκρος (βγήκε και ο Κάπτεν Κερκ να μιλήσει), ενώ τα αστειάκια του με τις νεαρές ηθοποιούς που έχουν δείξει το στήθος τους στη μεγάλη οθόνη, μάλλον ξενέρωσε τις θηλυκές υπάρξεις, οι οποίες δεν ήξεραν που να κρυφτούν (μόνο η Λόρενς το χάρηκε γιατί δεν τα έχει δείξει ακόμα!) Αν δεν ήσουν γυναίκα ηθοποιός στο Dolby Theater μάλλον γέλαγες…
Οι φωνητικές και χορευτικές του ικανότητες αποδείχθηκαν, όμως, μια χαρά: χόρεψε με τη Σαρλίζ Θέρον και τον Τσάνινγκ Τέιτουμ, καθώς και με τους Ντάνιελ Ράντκλιφ και Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ.
Από τα highlight της βραδιάς ήταν το αφιέρωμα στα μιούζικαλ. Η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς μάς θύμισε το All that Jazz (γιατί όχι και η Ζελβέγκερ;), η Τζένιφερ Χάντσον μας άφησε άφωνους με τη φωνή της, ενώ το καστ των Αθλίων τραγούδησε τραγούδια από την ταινία.
Όσο για τους χαμένους; Ο ΜακΦάρλαν είχε και για αυτούς ένα τραγουδάκι…
Όσο για τα ρούχα; Από τις πολύ ωραίες παρουσίες η Σαρλίζ Θερόν, η Τζένιφερ Λόρενς, η Έιμι Άνταμς και η Αμάντα Σέιφριντ. Η μαμά του Μπράντλεϊ Κούπερ πάλι εμφανίστηκε με τουαλέτα και σπορτέξ. Σε περίπτωση που καμιά πρώην του γιου της θελήσει να επιτεθεί, να το βάλουν στα πόδια γρήγορα…
