Παζολίνι (Pasolini)
Μια καλειδοσκοπική ματιά στην τελευταία μέρα του σπουδαίου ιταλού σκηνοθέτη, Παζολίνι, το 1975.
O σκηνοθέτης Αμπέλ Φερράρα, μετά το Welcome to N.Y. με τον Ντεπαρτιέ να ενσαρκώνει «σιωπηρά» τον Στρος-Καν, καταπιάνεται με τον εμβληματικό ιταλό σκηνοθέτη, Πιερ Πάολο Παζολίνι. Τον ρόλο αναλαμβάνει ο Γουίλεμ Νταφόε και η ιστορία εκτυλίσσεται στην υποτιθέμενη τελευταία ημέρα της ζωής του σκηνοθέτη.
Αποτυπώνει την εποχή και όσες θεωρητικές απόψεις του σκηνοθέτη για τη ζωή, την πολιτική και την τέχνη μπορεί να χωρέσει, καθώς και λιγοστά φλασμπάκ από άλλες ημέρες της ζωής του Παζολίνι. Δεν λείπουν οι σκηνές οργίων, όπως τα σουρεαλιστικά κομμάτια αμφότερα σημεία αναφοράς του Παζολίνι. Το σκοτεινό τελευταίο μέρος, όμως είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στις τελευταίες ώρες του δημιουργού. Η δολοφονία παρουσιάζει ακόμα και σήμερα ενδιαφέρον, μιας που έγινε στην παραλία της Όστια, λίγο έξω από τη Ρώμη, σημείο που αναφέρεται συχνά στα μυθιστορήματα του Παζολίνι. Ενώ αρχικά για το θάνατο φαινόταν να είχε ομολογήσει ένας νεαρός, τριάντα χρόνια μετά, το 2005 απέσυρε την ομολογία του και υποστήριξε ότι άγνωστοι δολοφόνησαν τον Παζολίνι και ότι δέχθηκε απειλές και πιέσεις για την πρώτη του κατάθεση. Η ταινία καταναλώνει χρόνο στο γεγονός, συμπεριλαμβάνει και τα νέα στοιχεία, χωρίς όμως να ρίξει περισσότερο φως.
Ο Παζολίνι, μεγάλος σκηνοθέτης, συγγραφέας, ηθοποιός, ποιητής και σεναριογράφος, παρουσιάζεται ως ένας καλλιτέχνης που προτιμούσε να τον αποκαλούν συγγραφέα, που σόκαρε όσο και ενέπνευσε, αναγνωρίστηκε, αλλά τελικά δολοφονήθηκε επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Όλο αυτό συχνά μοιάζει μια διάλεξη ή ξαφνική λογοδιάρροια, άλλοτε απλά ως μία συνέντευξη βγαλμένη από το αρχείο ενός παλιού ντοκιμαντέρ. Το κύριο δημιούργημα στο οποίο εστιάζει ο Φερράρα, το Salò, 120 Μέρες στα Σόδομα, είναι σίγουρα το πιο αναγνωρίσιμο έργο του Παζολίνι. Ο Νταφόε έχει το ατού της φυσικής εξωτερικής ομοιότητας με τον ιταλό, ιδίως με την προσθήκη των γυαλιών με τον μαύρο σκελετό (μόδα που εδραίωσε ο Αριστοτέλης Ωνάσσης). Υπάρχουν στιγμές που ο Νταφόε είναι πολύ καλός, είναι δυνατός και στο αφηγηματικό κομμάτι, σε στιγμές όμως μοιάζει «παγωμένος» και φανερά απών, σαν να ξεχνά τον ρόλο του.
Ο σκηνοθέτης του Welcome to N.Y. συνεχίζει το μπερδεμένο παιχνίδι, μπλέκοντας ιταλικά, γαλλικά και αγγλικά, γεγονός που τον χαρακτηρίζει στις τελευταίες του ταινίες, αλλά δεν βοηθά την ταινία.
Ενδιαφέρον το σημείο της αλάνας, με την μπάλα ποδοσφαίρου. Ο Φερράρα αναβίωσε μια μικρή αλάνα στην Ιταλία, την περίοδο (αρχές ’70) που έχει πρωτοκάνει την εμφάνιση της η ασπρόμαυρη έκδοση της «στρογγυλής θεάς», αφήνοντας πίσω την προηγούμενη και βαρύτερη έκδοση της με τα κορδώνια, χωρίς την προσθήκη της βαλβίδα ασφαλείας.
Τελικά να τη δώ; Σε ένα έργο που τιτλοφορείται με το όνομα ενός δημιουργού, θα περίμενε κανείς πολύ περισσότερα από ένα γρήγορο πασάλειμμα. Σίγουρα αγγίζει κάποιες από τις πτυχές που θέλει να συμπεριλάβει, αλλά δεν καταφέρνει να καλύψει πλήρως κανέναν από τους τομείς αυτούς.
