Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι: Απελευθέρωση (Fifty Shades Freed)
Τελευταία ταινία – μεταφορά του δημοφιλούς μυθιστορήματος της Ε.Λ.Τζέιμς στους κινηματογράφους. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα θα πρέπει αυτός που θα οδηγηθεί στην αίθουσα να ξέρει περίπου τι θα δει: light ερωτικές σκηνές συνοδεία ποπ μουσικής (από τα εκνευριστικότερα στοιχεία της ταινίας), ταξίδια, εντυπωσιακά ρούχα και σκηνικά.
Η Αναστέζια και ο Κρίστιαν παντρεύονται, πηγαίνουν μήνα του μέλιτος, κάνουν σεξ ουκ ολίγες φορές και παράλληλα έχουν να αντιμετωπίσουν τις απειλές διαφόρων που θέλουν να τους καταστρέψουν τη ζωή. Αυτή είναι η υπόθεση μιας ταινίας που παραπέμπει περισσότερο σε επεισόδιο της Δυναστείας ή των Ατίθασων Νιάτων παρά σε κινηματογραφική παραγωγή.
Ο οποιοσδήποτε ερωτισμός της ταινίας δεν προκύπτει από τη χημεία των Ντακότα Τζόνσον και Τζέιμι Ντόρναν, αλλά από την τελειότητα των σωμάτων τους, τα οποία ο Τζέιμς Φόλεϊ δεν παραλείπει να μας δείχνει συχνά – πυκνά. Και είναι κρίμα που ένας σκηνοθέτης ταινιών όπως τα Οικόπεδα με Θέα ή του House of Cards εξαντλείται σε αδιάφορα ποπ τραγουδάκια, soft porn ερωτικές σκηνές και ατάκες του στυλ «Το e-mail σου μου γύρισε πίσω».
Για φεμινισμό ούτε λόγος. Από την αρχή ο Κρίστιαν Γκρέι θέλει η σύζυγός του να πάρει το όνομά του και εκείνη λίγο αντιδρά μέχρι που μοιάζει να το αποδέχεται, ενώ μια χαρά δέχεται τη διευθυντική θέση στον εκδοτικό οίκο που ανήκει στον σύζυγό της -και το εκμεταλλεύεται δεόντος με το να έρχεται και να φεύγει όποτε θέλει. Παράλληλα, η ταινία διαθέτει έναν βαθύ συντηρητισμό που φυσικά υπάρχει και στα μυθιστορήματα: η ιδέα ότι έναν «προβληματικό» άνδρα μπορεί να τον σώσει και τελικά να τον «εξημερώσει» μια γυναίκα.
Αλλά αν είστε φαν του βιβλίου -και φαντάζομαι ότι για να πάτε να δείτε και την τρίτη ταινία, μάλλον θα είστε- όλα αυτά τα ξέρετε ήδη…
