Ημερολόγιο Φόνων (Limehouse Golem)
Στο βικτωριανό Λονδίνο μια κοπέλα κατηγορείται ότι δηλητηρίασε τον σύζυγο της και κινδυνεύει να υποστεί τη θανατική ποινή με απαγχονισμό. Για την κοπέλα νιώθει συμπάθεια ένας επιθεωρητής ο οποίος έχει αναλάβει την εξιχνίαση ορισμένων φόνων που έγιναν στην ίδια περιοχή ενός εβραϊκού λόμπι που πριν κάποια χρόνια είχε γίνει σειρά φόνων για τους οποίους ο λαός είχε βγάλει στο δολοφόνο το ψευδώνυμο Γκόλεμ. Ο επιθεωρητής παθιάζεται με την υπόθεση και έχοντας στην κατοχή του συγγράμματα που θεωρεί ότι τα έχει γράψει ο δολοφόνος αναζητά απεγνωσμένα τη λύση του μυστηρίου και τρόπο να βοηθήσει την κοπέλα. Με τους Μπιλ Νάι, Ολίβια Κουκ, Ντάγκλας Μπουθ και Σαμ Ριντ.
Αρχικά ο ρόλος του επιθεωρητή Τζον Κιλντέαρ, που τελικά ενσάρκωσε ο Μπιλ Νάι, ήταν να ανατεθεί στον Άλαν Ρίκμαν, κάτι που τελικά ήταν αδύνατο λόγω της βεβαρημένης υγείας του, καθώς ο δημοφιλής ηθοποιός έχανε τη μάχη με τον καρκίνο και τελικά πέρασε στην αθανασία τον Ιανουάριο του 2016. Οι συντελεστές του αφιέρωσαν την ταινία, έτσι αν το διαβάσετε στους τίτλους τέλους και σας κάνει εντύπωση, ο λόγος είναι αυτός. Πάντως η ταινία που είναι σοδειάς 2016 προβάλλεται με αρκετή καθυστέρηση, σχεδόν δυο χρόνων, στις ελληνικές αίθουσες.
Ως υπόθεση το βιβλίο του Πίτερ Ακρόιντ είναι αναγκαστικά εξαρχής καταδικασμένο να μένει στη σκιά του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Εμπνέεται από τη βικτωριανή εποχή, της φήμες και δεισιδαιμονίες που άκμαζαν στα λεγόμενα penny dreadfulls (από όπου πήρε το όνομα της και η δημοφιλής τηλεοπτική σειρά). Μπλέκει μέσα και τον εβραϊκό μύθο των Γκόλεμ, βάζει έναν τοπικό θίασο με ενδιαφέροντες ποικίλους θεατρίνους της εποχής. Επιστρατεύει μάλιστα και τον ίδιο τον Καρλ Μαρξ ως χαρακτήρα, κάτι που βρήκα ως αστοχία στην υπόθεση, όχι μόνο γιατί δεν χρησιμοποιείται ιδιαίτερα, αλλά διότι φαίνεται να θέλει να προσδώσει ένα ψεύτικο κύρος εντυπωσιασμού το οποίο πραγματικά είναι αχρείαστο. Στη δομή του μπλέκει το άρωμα εποχής με έντονο gore στοιχείο βάναυσων δολοφονιών και επιλέγει να μας δείξει εναλλακτικές εκδοχές για κάθε ύποπτο, βασισμένες στις εικασίες του επιθεωρητή.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας βρίσκεται στο μοντάζ και ειδικότερα στον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να μας παρουσιάσει τα γεγονότα και το μυστήριο. Διότι μια ταινία μυστηρίου είναι σαν ένα παζλ και ο τρόπος που επιλέγει ο σκηνοθέτης να μας δώσει τα κομμάτια-κλειδιά για την ολοκλήρωση του είναι μεγίστης σημασίας. Εδώ η λανθασμένη εξιστόρηση και κάποια στοιχεία που δίνονται πολύ νωρίς έχουν ως αποτέλεσμα να γίνει εύκολα αντιληπτό από την αρχή στο θεατή η λύση του μυστηρίου. Με άλλα λόγια το ποιος ευθύνεται για τους φόνους. Κι αυτό με τη σειρά του μειώνει το ενδιαφέρον στην παρακολούθηση του και θαμπώνει τους λοιπούς χαρακτήρες που υπό άλλες συνθήκες θα κέντριζαν περισσότερο το ενδιαφέρον. Ομοίως τα κουστούμια, στα οποία έχει επενδύσει πολύ η παραγωγή. Μερικά από αυτά είναι πραγματικά υπέροχα να τα χαζεύεις, όμως ορισμένα μοιάζουν να είναι εντελώς εκτός εποχής.
Προβληματική είναι και η ανάπτυξη των χαρακτήρων, των σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ τους και των λόγων που ωθούν στις πράξεις τους. Έχει ενδιαφέρον ως statement ότι τόσο ο επιθεωρητής όσο και ο βοηθός του είναι ομοφυλόφιλοι σε μια εποχή που δε μπορούσαν εύκολα να το δηλώσουν ανοιχτά και πως αυτό το κρατά παράπλευρα από την κύρια ροή. Δεν εξηγείται ιδιαίτερα το δέσιμο που δημιουργείται ανάμεσα στον επιθεωρητή και την άμοιρη κοπέλα που βάζει σκοπό να διασώσει από την κρεμάλα, ίσως περισσότερο από το να λύσει το μυστήριο.
Αν κάτι ξεχωρίζει περισσότερο σε αυτή την ταινία, αυτή είναι η Ολίβια Κουκ που δείχνει με σταθερά βήματα ότι εξελίσσεται σε σταρ. Το στρογγυλό της πρόσωπο και τα εκφραστικά της μάτια θυμίζουν κάτι από Κριστίνα Ρίτσι. Την είχαμε ξεχωρίσει από την ερμηνεία της στο Me, Earl and the Dying Girl, εδώ κρατά από τα μαλλιά τον πρωταγωνιστικό ρόλο και μονοπωλεί με ευκολία το ενδιαφέρον. Αυτό αποτέλεσε αφορμή για να της κάνουμε ξεχωριστό αφιέρωμα (Bright Star: Ολίβια Κουκ) και τώρα αναμένουμε να δούμε την επόμενη εμφάνιση της μπροστά στο φακό, στην επόμενη ταινία του Σπίλμπεργκ Ready Player One.
