Peterloo
Η ιστορία και τα τραγικά γεγονότα της 16ης Αυγούστου του 1819, όπου μια ειρηνική διαδήλωση χιλιάδων εργατών, γυναικών και παιδιών στο Σαιντ Πίτερ Φιλντς στην περιοχή του Μάντσεστερ, βάφτηκε με αίμα από τον βασιλικό στρατό, ύστερα από πιέσεις των τοπικών αρχών, των εργοδοτών, της αστυνομίας και της εκκλησίας. Τουλάχιστον δεκαοχτώ διαδηλωτές έχασαν την ζωή τους και εκατοντάδες τραυματίστηκαν, με αιτήματα το δικαίωμα στην ψήφο και την εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο, απέναντι σε μια καταπιεστική μοναρχία και έναν βασιλιά σκέτη καρικατούρα. Τέσσερα χρόνια είχαν περάσει από την μάχη του Waterloo και η σφαγή αυτή ονομάστηκε καθαρά ειρωνικά Peterloo
Σε σκηνοθεσία του Mike Leigh το Peterloo αποτελεί την πολιτική και κινηματογραφική παρακαταθήκη του 75χρονου Άγγλου σκηνοθέτη, που ανέκαθεν τα σενάρια των ταινιών του είχαν να κάνουν με τους απόκληρους της Αγγλικής κοινωνίας ( Γυμνός) , με το καταπιεστικό σύστημα πρόνοιας της χώρας του ( Vera Drake), με την προσπάθεια της τέχνης και των ανθρώπων της να εναντιωθούν στο κατεστημένο (Mr Turner, Topsy-Turvy) και γενικότερα με ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν την ευτυχία μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον ( Another Year, Secrets and Lies, Happy Go Lucky). Και εδώ στο Peterloo, o Mike Leigh ως άλλος Ken Loach, θέλει να υπενθυμίσει μέσω της ταινίας του, πως η σύγκρουση με την εξουσία, την εργοδοσία και την μοναρχία είναι και θα είναι αέναη. Απόλυτα επίκαιρος εν μέσω μίας Ευρώπης που φαίνεται να κατρακυλάει στην αδικία και στην εκμετάλευση της εργατικής τάξης, που κάποτε δεν είχε καν δικαίωμα εκπροσώπησης και ψήφου, οι γυναίκες ήταν απλά εργάτριες-μητέρες-υπηρέτριες, ο κόσμος πεινούσε ενώ οι τοπικές αρχές, η ανώτερη τάξη με την ευλογία του Βασιλιά επιδίδονταν σε κάθε είδους αυθαιρεσία. Τα δικαστήρια παρωδίες που καταδίκαζαν φτωχούς ανθρώπους σε απαγχονισμό, μόνο και μόνο επειδή πήραν το παλτό του αφέντη τους. Ή τις απελάσεις στην Αυστραλία ως δούλους επειδή έπαιξαν ζάρια. Ο Mike Leigh δεν χαρίζεται πουθενά και χτυπάει με κάθε τρόπο την μοναρχία και το καθεστώς της εποχής, σαν να απαντάει στους απανταχού βασιλολάγνους.
Χωρίς να επικεντρώνεται σε συγκεκριμένους χαρακτήρες, αν και η ιστορία της οικογένειας που καλοδέχεται τον σοκαρισμένο υιό της από τον πόλεμο και τον χάνει στην σφαγή είναι ένα κεντρικό γρανάζι του σεναρίου που μας αποκαλύπτει έτσι την κοινωνική κατάσταση μιας πολυμελούς οικογένειας που προσπαθεί να επιβιώσει. Στις δύο ώρες της ταινίας ο Leigh χτίζει την προετοιμασία αυτής της ειρηνικής διαδήλωσης, τις πρώτες συνελεύσεις, τις επιφυλάξεις αλλά και την αγανάκτηση της εργατικής τάξης και την φέρνει σε πλήρη αντιδιαστολή με την έπαρση και τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, του στέμματος και των εργοδοτών, οι οποίοι φοβούνται το παράδειγμα που έδωσε η Γαλλική Επανάσταση.
Υπέροχη η καλλιτεχνική διεύθυνση (η ίδια υποψήφια για Oscar ομάδα του Mr Turner), η φωτογραφία του Dick Pope σκοτεινή μέσα στα σπίτια αλλά σαν εικόνες ζωγραφικής και στα ηλιόλουστα τοπία της Αγγλικής υπαίθρου. Τα κοστούμια της Oscar winner Jacqueline Durran (Anna Karenina) υπερτονίζουν την απλότητα και την αγνότητα της εργατικής τάξης αλλά και την αυστηρότητα των αρχών. Αυτό που ξεχωρίζει όμως είναι η σκηνοθεσία του Mike Leigh στο τελευταίο εικοσάλεπτο της σφαγής, που με τόση απλότητα αλλά με την ίδια δύναμη μπαίνει στον όχλο και χωρίς εξάρσεις αποτυπώνει το αποτρόπαιο έγκλημα που στιγμάτισε την Αγγλική κοινωνία.
Αναρχικό και επιβλητικό, το Peterloo είναι μια ταινία που δεν θα διεκδικήσει εισιτήρια αλλά διδάσκει με κινηματογραφικό τρόπο ιστορία και υπενθυμίζει πως η κοινωνική αδικία ήταν, είναι και θα είναι παρούσα και πως εμπιστοσύνη στην εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει. Ακόμα και στην κινηματογραφική.
