‘Οταν η ψυχή σπαράζει σε μι μινόρε

Η τρέλα δεν είναι  μόνο  ηα απευκταία παρενέργεια  της καταλυτικής παρουσίας κάποιου ανθρώπου στη ζωή ενός άλλου ( βλ. το θαυμάσιο SHINE  φερειπείν, με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Geoffrey Rush, στο ρόλο του ταλαντούχου πιανίστα Ντεϊβιντ Χελφγκοτ, ο οποίος υπεφερε ψυχικά διά βίου,   λόγω της κυκλοθυμικής, αυταρχικής και εντελώς αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του βιολονίστα  πατέρα του, απέναντι του).

Η τρέλα  μπορεί να είναι αποτέλεσμα  και της απουσίας. Η ταινία του  Ricardo Milani   Piano, Solo , βασισμένη στο βιβλιο του  Walter Veltroni για τον πιανίστα της τζαζ, Luca Flores, είναι  τρυφερότατη, χαμηλοτονη και με έναν εξαιρετικό (και πανέμορφο) πρωταγωνιστή, να υποδύεται τον ταλαντούχο  μουσικό. Ο 43χρονος ηθοποιός  και σκηνοθέτης παρακαλώ, Kim Rossi Stuart νομίζω πως  ειναι  ο Flores. Διαισθητική διαπίστωση , μιά που αγνοούσα  τον συγκεκριμένο μουσικοσυνθέτη αλλά ο Stuart με το υπέροχο  βλέμμα του ,τις σιωπές του, που σε κανουν ν’ακροβατείς  μεταξύ απορίας και λατρείας, η όλη ερμηνεία του, αποτελούν το βασικό πόλο έλξης αυτης της ταινίας, μαζι με την εξαιρετική μουσική επένδυση, ιδίως για τους λάτρεις της πιανιστικής τζαζ. Απολαυστικοι στους ρόλους τους επίσης, είναι οι δυο ηθοποιοί πoυ υποδύονται τους μουσικούς που μαζι με τον Flores αποτελουν το συγκρότημα “Invitation Trio”. Αξιοσημειωτη επισης είναι η Paola Cortellesi  στο ρόλο της  μεγαλύτερης αδελφής του Flores, Μπάμπα. Εκφραστικότατη, κι ας εχει τα συναισθήματά της μονίμως στο mute.

Το πιό σημαντικό  πράγμα για τους περισσοτερους ανθρώπους, με την θετικη ή αρνητική  εννοια, γραφει ο Rolf  Grigot, ειναι η ζωή τους στην οικογένεια. Ο Flores  σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από έναν θανατο και ασυνείδητα ίσως, ομοιοπαθητικώ τω τρόπω, με θανατο λυτρώνεται (συγκλονιστικό το φινάλε).

Προλαβε όμως ν΄αφησει “ενα γλυκο σημαδι στον κόσμο”.

Αλίμονο σ’αυτους που έζησαν σα να μην υπήρξαν.