Pixels

Τη δεκαετία του 1980, τότε που το να είσαι κουλ σήμαινε να έχεις αρκετά κέρματα στην τσέπη σου για να μπορείς να βγεις το βράδυ, να πας στα «ουφάδικα» και να δείξεις πόσο καλός είσαι στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τέσσερα νεαρά αγόρια συναντιούνται για πρώτη φορά στη διάρκεια ενός διαγωνισμού. Ο Σαμ (Άνταμ Σάντλερ ), ο Γουίλ (Κέβιν Τζέιμς), ο Λάντλοου (Τζος Γκαντ) και ο Έντι (Πίτερ Ντίνκλεϊτζ) μεγαλώνουν και μάλλον δεν τα καταφέρνουν όπως ακριβώς θα ήθελαν, καθώς η ικανότητα τους στα βιντεοπαιχνίδια δεν είναι αυτό που θα αποκαλούσε κανείς «χρήσιμη». Και, όμως, θα κληθούν να τη χρησιμοποιήσουν όταν καταλάβουν ότι έχουν έρθει οι εξωγήινοι, με όπλο τους τον Pac-Man, το Centipede, τον Donkey Kong και άλλους ήρωες ρετρό βιντεοπαιχνιδιών.

Η αλήθεια είναι ότι ως κόνσεπτ είναι άκρως ενδιαφέρον. Μία προσπάθεια επιστροφής σε μία πιο αθώα διασκέδαση, σε ένα fun που εκ πρώτης όψεως φέρνει στο νου τους Ghostbusters και την μάχη εκείνων των nerds με εχθρούς μεγαλύτερους από τους ίδιους.

Δυστυχώς, η σύγκριση με τους Ghostbusters σταματά εκεί. Γιατί, όσο και αν σέβομαι την παιδικότητα του Κρις Κολόμπους (σεναριογράφου των Gremlins και σκηνοθέτης ταινιών όπως το Μόνος στο Σπίτι και των πρώτων Χάρι Πότερ), αυτή τη φορά κατάφερε μόνο εν μέρει να μεταδώσει τη νοσταλγία των ταινιών της Amblin –όπως ο ίδιος έχει δηλώσει ότι επιθυμούσε. Δυστυχώς, εκεί που η ταινία υστερεί είναι σε χιούμορ και στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Γιατί εάν είχαν κάτι αυτές οι ταινίες της Amblin, αυτό ήταν η αγάπη για τους χαρακτήρες τους. Στην περίπτωση των Pixels έχουμε θεωρητικά υποσχόμενους χαρακτήρες, nerds που δεν κατάφεραν και πολλά στη ζωή τους. Με εξαίρεση, όμως, τον Τζος Γκαντ, οι υπόλοιποι δεν πείθουν. Ο Κέβιν Τζέιμς πρόεδρος των ΗΠΑ; Αυτός που καταφέρνει κάπως να διασωθεί είναι ο Άνταμ Σάντλερ, ο οποίος δεν κάνει τις συνηθισμένες του υστερίες. Ωστόσο, δυστυχώς, το κεφάλαιο που κάποτε ήταν φαίνεται πως έχει χαθεί, καθώς και μόνο η παρουσία του μπορεί να εκνευρίσει τον θεατή. Όσο για τον Πήτερ Ντινκλέιτζ; Αν και οι ξένοι κριτικοί έγραψαν ότι είναι εκείνος που ξεχωρίζει, δεν θα συμφωνήσω. Βρήκα τόσο τον χαρακτήρα του, όσο και τον ίδιο απαράδεκτους.

Υπάρχουν ορισμένες σκηνές που έχουν ένα ενδιαφέρον, όπως η μάχη εναντίον του Centipede ή το κυνήγι του Pac-Man, αλλά σε γενικές γραμμές η ταινία παραμένει αδιάφορη. Σε ένα καλοκαίρι γεμάτο σούπερ ήρωες και σίκουελ, έχουμε δει καλύτερα δείγματα περιπέτειας. Και είναι κρίμα, γιατί τουλάχιστον η ιδέα θα μπορούσε να είχα αποδειχθεί χρυσωρυχείο. Ίσως να χρειαζόταν απλά μια διαφορετική ματιά.

Τελικά να τη δω;

Δύο ώρες θα περάσουν, αλλά το χιούμορ δεν είναι καλό και οι χαρακτήρες δεν προκαλούν έντονα συναισθήματα. Τα εφέ, όμως, και οι σκηνές των αναμετρήσεων είναι καλοφτιαγμένες.

Fun trivia: Ο Ντένις Ακιγιάμα ερμηνεύει μία φανταστική εκδοχή του δημιουργού του Pac-Man, Τόρου Ιγουατάνι. Ωστόσο, ο Ιγουατάνι εμφανίζεται στην ταινία. Απλά δεν έπαιξε τον εαυτό του γιατί δεν μιλά αγγλικά.