25o ΠΕΚ: Polski Film

Τέσσερις Τσέχοι κωμικοί αποφασίζουν να δουλέψουν μαζί σε μια ταινία στην οποία θα υποδύονται τους εαυτούς τους. Βρίσκουν χρηματοδότηση από την Πολωνία με την προϋπόθεση πως σ’ αυτήν θα συμπεριλάβουν μία Πολωνή ηθοποιό ως συμπρωταγωνίστρια. Αλλά μαζί με τα γυρίσματα, ξεκινούν και τα προβλήματα.

Σε κάποια στιγμή στην ταινία αναφέρεται ότι το Polski Film έχει λίγο πολωνέζικο χιούμορ, λίγο τσέχικο χιούμορ. Εάν υπάρχει κάτι από όλα αυτά, αυτό χάνεται κάτω από τον όγκο της παραδοξότητας που επικρατεί στην ταινία.

Στο χαρτί τουλάχιστον η ιδέα ακούγεται καλή. Στην οθόνη, όμως, επικρατεί το χάος. Με ντοκιμαντερίστικο ύφος, ο (πραγματικός) σκηνοθέτης της ταινίας, Μάρεκ Νατζμπρτ, προσπαθεί  να κάνει ένα σχόλιο… πάνω σε τι; στη φήμη, στις ταινίες, στη φιλία, στην τρέλα; Κανείς δεν καταλαβαίνει καθώς βλέπουμε τους τέσσερις ηθοποιούς να προσπαθούν να καταλάβουν τι στο διάολο κάνουν σε αυτή την ταινία.

Ο ένας μοιάζει θρησκόληπτος, ο άλλος είναι τελείως τρελός, ο τρίτος αποφάσισε να κάνει μια ταινία και ξέρει να παίζει μόνο σε σαπουνόπερες, ο τέταρτος νομίζουν όλοι ότι είναι ετοιμοθάνατος, αλλά στην πραγματικότητα έχει πρόβλημα λόγου. Όλα αυτά τα παράδοξα θα μπορούσαν να έχουν ενταχθεί σε ένα πιο ξεκάθαρο σύνολο, ή τουλάχιστον να μην διαρκούσαν τόσο πολύ. Ίσως να απευθύνεται στο τσέχικο κοινό, αλλά και πάλι, δεν υπάρχει δικαιολογία για το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης δεν ξέρει πραγματικά που να σταματήσει ή πώς να δέσει την ταινία του.

Οι  Marek Daniel, Pavel Liska, Tomás Matonoha, Josef Polásek κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά στο τέλος αυτός που κερδίζει τα γέλια είναι ο Πάβελ Λίσκα. Να μην υπήρχε μόνο η υπερβολή στο τέλος σχετικά με τον χαρακτήρα του…

Η παραδοξολογία στο σινεμά είναι καλή. Αρκεί να μην την καταλαβαίνουν μόνο αυτοί που την κάνουν. Εάν κάνεις μια ταινία για να διασκεδάσεις μόνο εσύ, τότε δεν πρόκειται να κερδίσεις κανέναν άλλο…