Χτυποκάρδια στο Γραφείο

Για τους λάτρεις της ρετρό αισθητικής, το Populaire αποτελεί μια όαση. Δεν χορταίνεις να βλέπεις: ρούχα, χτενίσματα, αυτοκίνητα, αντικείμενα, μακιγιάζ, σταρ, να ακούς τη μουσική της δεκαετίας του 1950 σε μια feelgood ταινία που αποτίει φόρο τιμής στις κλασικές αμερικανικές κομεντί. Αν δεν υπήρχε και αυτή η Βουγιουκλάκη…

Και να μην ήθελες δηλαδή να μην κάνεις τη σύγκριση με τις ταινίες της εθνικής μας σταρ, θα δυσκολευόσουν. Την έχει κάνει ήδη ο διανομέας, δίνοντας στην ταινία τον τίτλο Χτυποκάρδια στο Γραφείο (κατά το Χτυποκάρδια στο Θρανίο). Περισσότερο μοιάζει, βέβαια, η ταινία με το «πιο γρήγορα, πιο γρήγορα», Μοντέρνα Σταχτοπούτα, όπου η νεαρά γραμματέας ερωτεύεται τον φαινομενικά αδιάφορο διευθυντή και αντί για μαθήματα στενογραφίας, παραδίδει μαθήματα… έρωτα στη Ρώμη.

Από τη Ρώμη, όμως, ας πάμε στη Γαλλία, όπου εκτυλίσσεται το Populaire. Μια νεαρή γλυκιά κοπέλα, η Ρόουζ ζει σε ένα χωριό της Νορμανδίας και εργάζεται στο κατάστημα του πατέρα της (ο οποίος την προξενεύει «με το κελεπούρι του χωριού). Εκείνη, όμως, ονειρεύεται τη γραφομηχανή και μια μέρα απποφασίζει να φύγει για την πόλη Λισιέ, όπου ο Λουί, εντυπωσιασμένος από την ταχύτητα της δαχτυλογράφησής της, την προσλαμβάνει για γραμματέα του. Η Ρόουζ ξυπνά το κρυμμένο αθλητικό πνεύμα του Λουί, ο οποίος επιθυμεί να την κάνει πρωταθλήτρια στη δαχτυλογράφηση.

Μοιάζει σαν ο σκηνοθέτης Ρεζί Ρουανάρ να κατόρθωσε με την πρώτη του ταινία το… ακατόρθωτο! Να μεταφέρει μια ολόκληρη εποχή (τέλη της δεκαετίας του ’50 στο σήμερα). Οι εικόνες του μοιάζουν να είναι γυρισμένες στη Γαλλία του ’50 και όχι να έχουν φτιαχτεί για μια ταινία.

«Λατρεύω τη δεκαετία του 1950. Μου αρέσει το στυλ, η ατμόσφαιρα, τα αντικείμενα, η μουσική» δήλωσε ο σκηνοθέτης, ο οποίος βρέθηκε μαζί με τον σεναριογράφο της ταινίας στην Αθήνα. «Μου αρέσει και γιατί σηματοδοτεί μια εποχή που τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν» λέει.

Ακούστε το «Τσα Τσα Τσα των Γραμματέων» που ακούγεται στην ταινία

Η ηρωίδα του (Ντεμπορά Φρανσουά) είναι μια ξανθιά Όντρεϊ Χέμπορν και παρά την αναφορά στη Βουγιουκλάκη, είναι λιγότερο γατούλα και περισσότερο έξυπνη γλυκιά ξανθιά. Από την άλλη, ο φιλόδοξος Ρομέν Ντουρί που ερμηνεύει τον Λουί φέρνει στο νου τον Μοντγκόμερι Κλιφτ, ένα λίγο βρώμικο κλείσιμο του ματιού (γυναικάς και ταυτόχρονα υπερβολικά ηθικός) στους πρωταγωνιστές των αμερικανικών ταινιών εκείνης της εποχής (από τον Κάρι Γκραντ μέχρι τον Ροκ Χάντσον).

Οι ήρωες κινούνται σε μια γοητευτικά στυλιζαρισμένη ατμόσφαιρα που χτίζεται με αφορμή έναν διαγωνισμό δαχτυλογράφησης. Κάθε νεαρή κοπέλα στη Γαλλία εκείνης της εποχής μοιάζει να ονειρεύεται να γίνει γραμματέας. Στην αρχή της ταινίας, λίγο πριν ο Λουί προσλάβει τη Ρόουζ ακούμε, άλλωστε, από το στόμα μιας νεαρής τα χαρακτηριστικά της καλής γραμματέως.

Μπορεί να προκαλεί εντύπωση, αλλά τέτοιοι διαγωνισμοί δαχτυλογράφησης όντως υπήρχαν και ήταν πολύ διαδεδομένοι εκείνη την εποχή. Μοιάζουν, μάλιστα, αρκετά με εκείνους που παρουσιάζει στην ταινία του ο Ρεζί Ρουανάρ. «Είδα ένα ντοκιμαντέρ για αυτούς τους διαγωνισμούς και αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον» είπε ο σκηνοθέτης. «Έκανα έρευνα 4 με 5 χρόνια, μίλησα με παλιές πρωταθλήτριες για να μάθω περισσότερα πράγματα γι’ αυτό» πρόσθεσε.

Αρχικά για να κρατήσει τη δουλειά της, στη συνέχεια επειδή η γραφομηχανή την κάνει να ξεχνάει, κι έπειτα επειδή ερωτεύεται το αφεντικό της, η Ρόουζ αποφασίζει να λάβει μέρος στους διαγωνισμούς. Αρκετά ευτράπελα (όπως η παρουσίασή της στους γονείς του Λουί ως αρραβωνιαστικιάς του) θα προκαλέσουν το χαριτωμένο μειδίαμα του κοινού.

Μπορεί να θέλει να μοιάσει στις αμερικανικές ταινίες, ωστόσο από το Populaire λείπει κάτι βασικό: οι δηλητηριώδεις ατάκες που συνόδευαν τις κωμωδίες του Μπίλι Γουάιλντερ ή εκείνες με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Ντόρις Ντέι και Ροκ Χάντσον. Κάποια πράγματα είναι λίγο πιο γλυκανάλατα από όσο θα έπρεπε: η άνοδος της Ρόουζ και η φήμη που αποκτά, ο τρόπος που ακολουθεί τις οδηγίες του Λουί -αναφορά στο Ωραία μου Κυρία και τον Πυγμαλίωνα- θυμίζουν περισσότερο παλιά (αλλά ευτυχώς καλή) ελληνική ταινία.

Δεν ξέρουμε αν τελικά ο Ρουανάρ έφτιαξε την ταινία που είχε στο μυαλό του. Την έκανε, όμως, με στυλ, χαρίζοντάς της γλυκύτητα και φρεσκάδα (αν και ίσως όχι πρωτοτυπία). Όπως, άλλωστε, μας είπε και ο ίδιος: «Ελπίζω να σας αρέσει η ταινία μου, αλλά ακόμα και αν δεν σας αρέσει, σας υπόσχομαι την επόμενη φορά να προσπαθήσω περισσότερο».

Το Βουγιοκλόμετρο!

Παρακάτω επισυνάπτεται ένα γράφημα που δείχνει πόσο «Βουγιουκλάκη» μπορεί να είναι κάποιες από τις σκηνές της ταινίας. Στο υψηλότερο επίπεδο βρίσκονται οι σκηνές που θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται σε μια παλιά ελληνική ταινία (όπως το συνοικέσιο με έναν άνδρα που δεν θέλει ή η πρόσληψη), ενώ χαμηλά ποσοστά έχουν σκηνές που δύσκολα θα βλέπαμε να παίζει η Βουγιουκλάκη. Χαμηλά ποσοστά συγκεντρώνει για παράδειγμα μια σκηνή σεξ -«ζούμε στα 1959…» (η Βουγιουκλάκη δεν θα το έκανε ποτέ αυτό!) ή η σκηνή που ο Λουί προσπαθεί να πείσει μία φίλη και πρώην ερωμένη του να κάνει μαθήματα πιάνου στη Ρόουζ.

Τελικά να το δω;

Γιατί όχι; Σίγουρα θα περάσετε ένα πολύ ευχάριστο και δροσερό βράδυ σε ένα θερινό, ειδικά εάν σας αρέσουν οι ρομαντικές κομεντί και το γαλλικό σινεμά…