Preacher: Βία και απενοχοποιημένο fun

Όταν έχεις στα χέρια σου το twisted κόμικ των Γκαρθ Ένις και Στιβ Ντίλον και στην ομάδα των δημιουργών τους Σεθ Ρόγκεν και Έβαν Γκόλντμπεργκ -σε σενάριο διασκευασμένο από τον Σαμ Κέιτλιν του Breaking Bad-, τότε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι τίποτα δεν θα μείνει όρθιο.

Ο πιλότος του Preacher ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε: γεμάτος βία, αίμα και απενοχοποιημένη διασκέδαση (εάν δηλαδή διασκεδάζεις βλέποντας υπερβολικά βίαιες σκηνές γεμάτες ειρωνία).

Το πρώτο επεισόδιο ξεκινάει με έναν κομήτη που πλησιάζει μια εκκλησία στη Νότιο Αφρική. Ένας ιερέας κάνει ένα κήρυγμα στους πιστούς και μία δύναμη μπαίνει μέσα του. Δύο δευτερόλεπτα μετά, ο ιερέας εκρήγνυται. Μπαμ. Η σειρά δεν σου αφήνει αμφιβολία σχετικά με το τι πρόκειται να δεις.

«Ήρωας» -αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι- είναι ο Τζέσε Κάστερ (Ντόμινικ Κούπερ), ένας ιερέας που έχει χάσει την πίστη του, που βασανίζεται από τον θάνατο του πατέρα του που έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια του (με τον ίδιο να έχει δώσει νωρίτερα κάποια υπόσχεση) και που του αρέσει το ποτό περισσότερο από ότι θα έπρεπε.

Η πρώην του, Τούλιπ (η Ρουθ Νέγκα), μία γυναίκα που δεν σηκώνει πολλά-πολλά, μπορεί να έχει πληγωθεί από τον χωρισμό τους, αλλά θα επιστρέψει στη μικρή επαρχιακή πόλη του  Τέξας όπου είναι ο Τζέσε για να του κάνει μία πρόταση.

Σε όλα αυτά προσθέστε και την παρουσία του Κάσιντι, ενός Ιρλανδού βρικόλακα -στον πιλότο μάς χαρίζει μία από τις πιο απολαυστικές σκηνές, εκείνη στο αεροπλάνο.

Το κλου του επεισοδίου; Ο Τζέσε δέχεται την ίδια «επίθεση» κομήτη που δέχθηκαν και άλλοι θρησκευτικοί ηγέτες -μεταξύ άλλων και ο Τομ Κρουζ λόγω Σαϊεντολογίας!-, αλλά αντί να εκραγεί, κάτι συμβαίνει και μπορεί να πείθει τους ανθρώπους γύρω του να κάνουν ό,τι τους λέει.

Στόχος του Τζέσε, της Τούλιπ και του Κάσιντι θα είναι τελικά να βρουν τον Θεό. Κυριολεκτικά.

Θυμάστε την σκηνή στο Kingsman όπου ο χαρακτήρας του Κόλιν Φερθ ξεπαστρεύει ένα μάτσο συντηρητικούς πιστούς σε εκκλησία; Ε, το πρώτο επεισόδιο του Preacher μού θύμισε αυτή τη σκηνή, αλλά συνέχεια, αν και θα χρειαζόταν λίγο περισσότερη ειρωνία.

Σίγουρα, πάντως, καλύτερο από το παρόμοιας θεματικής Outcast και μία σειρά που θα μας κρατήσει το ενδιαφέρον.