Μιά καλή κουβέντα
Υπάρχουν κάποιες ταινίες, που όταν τις βλέπεις, ή σε βυθίζουν στην τρύπα της πιό φρικτής απελπισίας, ή σε κάνουν (δια της σκέψης: ” και μη χειρότερα”)να εκτιμάς την προσωπική σου κατάσταση,ή να αισιοδοξείς με τη ζέση ετοιμοθάνατου…
Η ταινία Precious, βασισμένη στο βιβλίο με τίτλο Push, της Sapphire, με την πολύ καλή στον ομωνυμο ρόλο Gabourey Sidibe, είναι φοβάμαι μία τέτοια ταινία. Η Precious ειναι σωματοτυπικά, το ακριβώς αντίθετο της Liya Kebede του Desert Flower. Αν υπήρχε η δυνατότητα να συνυπάρξουθν αυτές δύο κοπέλες στο ίδιο κάδρο, θα αντιλαμβανόσασταν αμέσως τι εννοώ. Εκείνη, η Γουόρις Ντίρι, αν και όχι λιγότερο βασανισμένη και ταλαιπωρημένη ψυχόσωματικά, προκαλούσε τον θαυμασμό με την απερίγραπτη ομορφιά της, ενώ η Precious προκαλεί, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, αποστροφή και οίκτο. Διότι η Precious, είναι μία 16χρονη , αναλφάβητη έφηβη, τετράπαχη, άσχημη, η οποία έχει πέσει επανειλημμένως θύμα βιασμού εκ μέρους του διεστραμμένα στοργικού πατέρα της, υπο την ασυγχώρητη και εντελώς απαράδεκτη ανοχή της μητέρας της, έχει μείνει 2 φορές έγκυος, και τελικά μαθαίνει πως έχει aids. ‘Οπως λέει ο λαός: ” όλα τα κακά της μοίρας της” έχει. Δεν φταίει όμως. Αυτό είναι πιστέυω το μεγάλο πλεονέκτημα που διαθέτει, κι αυτό που μας εξοργίζει διπλά καθώς παρακολουθούμε τι υφίσταται αυτό το παιδί, στο σκατόσπιτο που του έλαχε να ζήσει. Ο αληθινός υπαίτιος για το απερίγραπτο δράμα που βιώνει καθημερινά , το αληθινό τέρας που την καταστρέφει και υπονομεύει μεθοδικά, είναι η μάνα της. Η Mo’Nique ως μάνα-δράκαινα-τύραννος είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Τόσο καλή , που δεν ξέρεις αν πρέπει να τη συγχαρείς για την ερμηνεία της, ή να τη σπάσεις στο ξύλο, επειδή ενσαρκώνει με αφόρητη αληθοφάνεια ένα ανεπρόκοπο τσογλάνι, που θέλει να λέγεται μητέρα, μόνο και μόνο για να μπορεί να εισπράττει ΄το σχετικό επίδομα απ΄την Πρόνοια. Χιλιοϊδωμένη ιστορία…
Είναι απίστευτος ο ζόφος ,η μιζέρια και τ’ αρνητικά συναισθήματα που μεταδίδει αυτή η ταινία. Και δεν έχει σχέση το χρώμα-κατράμι της πρωταγωνίστριας. ‘Αντίθετα, έχουν σημασία οι απαράδεκτες συνθηκες διαβίωσης και ανατροφής αυτού του πλάσματος, που ενώ είναι ακόμη ανήλικο, φορτώθηκε δύο παιδιά, καρπούς βιασμού. Βιασμού αποσιωπημένου επιμελώς απ΄τη μάνα-βασανιστή-γομάρι-τηλεθεατή επί 24ώρου βάσεως. Η επαναλαμβανόμενη σεξουαλική κακοποίηση της Precious , αποτελεί τη θεμελειώση “λεπτομέρεια” που η μάνα της φροντίζει ν’ απωθεί μέσα της, κατηγορώντας τη μικρή υπέρβαρη ότι της ξεμυάλισε(!!!) τον άντρα, χτυπώντάς την όπου βρεί, κοροϊδεύοντάς και μειώνοντάς της συνέχεια( αν σου λένε σαν μάντρα, καθημερινα ότι είσαι “άχρηστη, τόφαλος και κανεις δεν χέστηκε για σένα”, το πιστεύεις κάποια στιγμή… Συνειδητά ή ασυνείδητα), και προβάλλοντας πάνω της όποιο σύνδρομο κατωτερότητας ταλανίζει την ίδια. Η οικοσκευή έχει “ταξιδέψει” πολλές φορές προς το σώμα της Precious σας διαβεβαιώ, μεχρι και τηλεόραση της πέταξε στο κεφάλι αυτή η εντελως άξεστη και απαίδευτη μάνα.
Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας είναι πως η πλειοψηφία των ηθοποιών ειναι μαύροι, κάτι όχι σπάνιο πλέον, καθώς και η συμμετοχή δύο αστεριών του πενταγράμμου, που εμφανίζονται σε συμπαθέστατους και κρίσιμους για τη ζωή της Precious, ρόλους: η Mariah Carey στο ρόλο της κοινωνικής λειτουργού(;) και ο Lenny Kravitz στο ρόλο του νοσοκόμου. Πολύ καλοί και οι δύο, κόντρα στην εικόνα του σταρ που δικαίως ή αδίκως τους περιβάλλλει.
‘Οπως μας έχουν διδάξει άπειρες κοινωνιολογικές έρευνες και ταινίες “φυλετικής θεματολογίας”, η παιδεία, η ψυχοσυναισθηματική υποστήριξη απ΄το οικογενειακό περιβάλλον και κυρίως η ΑΓΑΠΗ, αποτελούν τα σημαντικότερα εφόδια κάθε ανθρώπου, προκειμένου να λάμψει. Και γιαυτό το κορίτσι του Χάρλεμ, εν έτει 1987 οι παροχές, υλικές και κυρίως συναισθηματικές, είχαν παύσει ήδη απ’ τη γέννησή του.
Φράνσις
