Ο Προφήτης

Ένας στρατιώτης φτάνει σε ένα μοναστήρι, αναζητώντας τον πατέρα του. Εκεί θα γνωρίσει τον Προφήτη, έναν ηλικιωμένο άνδρα και ένα νεαρό αγόρι, οι οποίοι σε καιρό πολέμου αρνούνται να πολεμήσουν. Σύντομα, ο στρατιώτης θα καταλάβει ότι οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν κάτι για αυτόν και θα ανακαλύψει ότι δεν του λένε ολόκληρη την αλήθεια.

Ο χρόνος; Άγνωστος. Ένα εναλλακτικό σύμπαν σχεδόν άχρονο, καθώς το μοναστήρι θα μπορούσε να είναι το ίδιο σε παρελθόν, παρόν ή μέλλον.

Αυτή την «αχρονικότητα» την καταφέρνει ο σκηνοθέτης – σεναριογράφος Δημήτρης Πούλος και με την επιλογή της σέπιας, καθώς και με τα κοστούμια. Παράλληλα, η ταινία έχει πολύ καθαρό ήχο (πέτρες που κυλούν, ο ήχος από τον άνεμο στα φυτά).

Το πρόβλημά της έγκειται στο σενάριο, το οποίο εξαντλείται σε τσιτάτα για το τι σημαίνει να είσαι γενναίος, να είσαι άνδρας, να ζεις, να πολεμάς και να πεθαίνεις.

Ταυτόχρονα, μία υπερβολή διακρίνει τις ερμηνείες, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο την συναισθηματική ταύτιση του θεατή. Απαντήσεις πολλές δεν υπάρχουν, αλλά μοιάζει να μην υπάρχει και νόημα σε αυτή την ταινία που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τους κώδικες του σινεμά είδους, χωρίς -όμως- επιτυχία.