Κάθαρση: Έτος Εκλογών (Purge: Election Year)
Τι είναι η Κάθαρση (Purge); Κάθε χρόνο σε μία δυστοπική Αμερική (τα γεγονότα της ταινίας λαμβάνουν χώρα το 2025), η κυβέρνηση έχει επιτρέψει στους πολίτες για 12 ώρες μέσα σε μία ημέρα να διαπράττουν οποιοδήποτε έγκλημα θελήσουν -ακόμα και φόνο-, θεωρώντας ότι έτσι αποτρέπουν τα εγκλήματα τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου. Στο «Election Year» ανακοινώνεται ότι κανείς -ούτε οι πολιτικοί της χώρας- δεν θα μπορούν να έχουν ασυλία. Μία γερουσιαστής που διεκδικεί την προεδρία των ΗΠΑ και τάσσεται κατά της «Κάθαρσης» αποφασίζει να μείνει σπίτι της και να προστατευθεί, ενώ ένας άνδρας θα προσπαθήσει να προστατεύσει το κατάστημά του.
To Purge έχει υπάρξει ταινία – φαινόμενο. Οι δύο πρώτες ταινίες (η πρώτη μάλιστα με πρωταγωνιστή τον Ίθαν Χοκ) κινήθηκαν εξαιρετικά καλά στις ΗΠΑ, αναγκάζοντας προφανώς και την ελληνική εταιρεία διανομής να βγάλει στις αίθουσες (και όχι κατευθείαν στο DVD) την τρίτη ταινία της σειράς. Όχι πως χρειάζεται να έχει παρακολουθήσει κανείς τα άλλα δύο Purge για να καταλάβει τι συμβαίνει εδώ πέρα: όλοι οι βίαιοι και διαταραγμένοι εγκληματίες του κόσμου τούτου ετοιμάζονται για αυτές τις δώδεκα ώρες, όπου απολαμβάνουν καθεστώς ατιμωρησίας.
Κι ενώ τα δύο πρώτα Purge μιλούσαν για μια κοινωνία υπό διάλυση, εδώ μπαίνει έντονα και το πολιτικό στοιχείο (καθότι μιλάμε για Έτος Εκλογών), ενώ ο Τζέιμς Ντε Μόνακο (σεναριογράφος και σκηνοθέτης και των τριών Purge) έχει αρκετά πράγματα ακόμα να πει για τη σύγχρονη Αμερική.
Οι συμβολισμοί έχουν ενδιαφέρον: το άγαλμα του Τζορτζ Ουάσινγκτον καλυμμένο με αίμα, οι λευκοί πατέρες του έθνους να φωνάζουν μέσα σε μία εκκλησία «Κάθαρση, Κάθαρση» είναι μερικές από τις εικόνες που βλέπουμε στην ταινία.
Η εκμετάλλευση του φόβου (η εταιρεία που προστατεύει τις ιδιοκτησίες πολιτών αποφασίζει να αυξήσει τα ασφάλιστρα μία ημέρα πριν την Κάθαρση), ερωτηματικά για το εάν μπορεί η βία να εξαλειφθεί από μία κοινωνία που είναι εμποτισμένη με αυτή, θέματα αλληλεγγύης και ένα έθνος που έχει χάσει τον δρόμο του είναι ζητήματα που προσπαθεί να θίξει το Purge, χρησιμοποιώντας ως όχημα τη φόρμα του B-Movie (μόνο κατ’ όνομα γιατί κατά τα άλλα πρόκειται για μία πολύ καλή παραγωγή).
Και σίγουρα, όλα αυτά έχουν ενδιαφέρον, αλλά αισθάνομαι ότι το τελικό συμπέρασμα συντρίβεται κάτω από ένα κρεσέντο βίας που έχει στόχο την απόλαυση του θεατή και που φαίνεται να απολαμβάνει και ο ίδιος ο δημιουργός. Σε μία ταραντινικού τύπου φρενήρη σκηνοθετική ματιά, βλέπουμε νεαρά κορίτσια ντυμένα με κοντά φορέματα να κρατούν όπλο και να εκφέρουν τις ατάκες τους με ηδυπάθεια. Δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ: αυτή είναι μία ταινία που στηλιτεύει τη βία ή την προσφέρει ως θέαμα;
Οι διαχωριστικές γραμμές χάνονται κάτω από τόνους αίματος σε μία ταινία πολύ βίαιη και σκληρή που σίγουρα κάποιους θα τους απωθήσει.
Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι πρόκειται για μία παραπάνω από φιλότιμη προσπάθεια να φτιαχτεί μία περιπέτεια με μυαλό.
Τελικά να τη δω;
Εάν έχετε δει τα άλλα δύο Purge και σας άρεσαν, θα σας αρέσει και αυτό. Βίαιη και σκληρή, αλλά και με στοιχεία πολιτικής σάτιρας που την καθιστούν ενδιαφέρον σχόλιο για τη βαναυσότητα της ανθρώπινης φύσης.
Trivia: Αρχικά, ο Τζέιμς Ντε Μόνακο σκόπευε να γυρίσει ένα πρίκουελ που θα αφηγείτο την ιστορία της πρώτης – πρώτης κάθαρσης. Η ιδέα εγκαταλείφθηκε όταν ο Φρανκ Γκρίλο δέχθηκε να επιστρέψει στον ρόλο του Λίο Μπαρνς.
