Σκουριασμένη Πόλη (Out of the Furnace)

Σε μια επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ, η οποία ζει κυρίως μέσα από το εργοστάσιο χάλυβα και τους παράνομους αγώνες μποξ, δύο αδέλφια προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους. Ο ένας, βετεράνος του Ιράκ, αναζητά το εύκολο χρήμα σε δύσκολους δρόμους. Ο άλλος, ο Ράσελ, ψάχνει πάντα τον σωστό δρόμο. Όταν ο μικρός αδελφός μπλέξει σε περιπέτειες, ο μεγάλος θα αναλάβει δράση.

Την πρώτη ώρα είχα την εντύπωση ότι παρακολουθούσα ένα έν δυνάμει αριστούργημα. Ρεαλιστικές σχέσεις, σκληρή πραγματικότητα, μια Αμερική που δεν φτάνει μέχρι τα εξώφυλλα των περιοδικών, μια Αμερική που κάποτε είχε μια βιομηχανία που ήκμαζε, αλλά πλέον έρχεται αντιμέτωπη με τον θάνατό της. Μια Αμερική που δεν ξέρει τι να κάνει με τα παιδιά της: αν αυτά είναι τυχερά καταλήγουν σ τη φυλακή, εάν δεν είναι επιστρέφουν από το Ιράκ και πεθαίνουν κάθε μέρα ξανά και ξανά.

Σε αυτή την Αμερική εκτυλίσσεται η ιστορία του Σκοτ Κούπερ, ο οποίος πιστός στο σινεμά που είχε κάνει και στο Crazy Heart, δίνει άλλη μία ενδιαφέρουσα ταινία.

Τα λάθη, οι αδυναμίες, η αδικία είναι στοιχεία που συνθέτουν την ταινία –τουλάχιστον στο πρώτο μέρος της. Ο ήρωάς της δεν είναι ένας αλήτης, αλλά ένας ευγενής: ένας άνθρωπος που λατρεύει τον πατέρα του, τη σύντροφό του, τον αδελφό του. Ένας άνθρωπος που αρκείται με τους απλούς ρυθμούς της ζωής του.

Δυστυχώς, στο δεύτερο μέρος όλα κυλούν προβλέψιμα. Ο αδελφός που είναι ψιλο-χαμένος εξαφανίζεται και ο Ράσελ θα τον αναζητήσει. Θα ακολουθήσουν πλάνα σε δάση, κυνηγητά και συμβολισμοί που παραπέμπουν ευθέως –και υπερβολικά έντονα- στον Ελαφοκυνηγό. Ναι το Ιράκ είναι για τους Αμερικανούς το νέο Βιετνάμ, αλλά είναι ανάγκη να βλέπουμε τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά.

Το δεύτερο μέρος της ταινίας πάσχει από έλλειψη ρυθμού ή όλα σου φαίνεται ότι τα έχεις ξαναδεί.

Οι ερμηνείες είναι στιβαρές, αλλά δεν ξεχωρίζει καμία. Τον Γούντι Χάρελσον έχουμε βαρεθεί να τον βλέπουμε σε τέτοιους ρόλους, ο Κρίστιαν Μπέιλ είναι καλός αλλά τον έχουμε δει και καλύτερο, ο Κέισι Άφλεκ είναι αξιοπρεπής, ενώ οι Ζόε Σαλντάνα, Γουίλιεμ Νταφόε και Φόρεστ Γουίτακερ κάνουν σχετικά μικρά περάσματα από την οθόνη.

Με την σέπια φωτογραφία (σε πόσες ακόμα ταινίες τέτοιου είδους να τη δούμε;), την έλλειψη πρωτοτυπίας και την σκιά του Ελαφοκυνηγού, η ταινία δυστυχώς δεν ξεφεύγει από τα αναμενόμενα.

Τελικά να τη δω;

Το πρώτο μέρος θα σας αρέσει πολύ. Το δεύτερο αποτελεί επανάληψη άλλων παρόμοιου ύφους ταινιών, ενώ η σύγκριση με τον Ελαφοκυνηγό μάλλον κακό της κάνει. Πάντως, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση.