Η Κόρη του Ρέμπραντ

Σε μία πολυτελή βίλα λαμβάνει χώρα ένα πάρτι. Ορισμένοι από τους παρευρισκόμενους αναζητούν έναν μυθικό πίνακα, έναν Ρέμπραντ που λέγεται ότι έχει στην κατοχή του ο ιδιοκτήτης της βίλας (Γιάννης Μπέζος). Ανάμεσα σε αυτούς που έχουν έρθει να δουν τον πίνακα είναι ένας τεχνοκρίτης (Λάκης Λαζόπουλος) και ένας νεαρός που παίζει τον δικό του ρόλο (Χρήστος Λούλης). Αλλά τι σχέση έχει με όλα αυτά μία αιθέρια ύπαρξη (Δούκισα Νομικού) που μοιάζει πολύ με την γυναίκα που απεικονίζεται στον πίνακα;

Διαβασμένος, γνώστης του σινεμά και λάτρης της τέχνης γενικότερα, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι ικανός να ποτίζει τις ταινίες του με ενδιαφέροντα στοιχεία, ακόμη και σε περιπτώσεις που τα όσα διαδραματίζονται επί της οθόνης δεν είναι και τόσο ενδιαφέροντα.

Στην περίπτωση της Κόρης του Ρέμπραντ έχουμε μία συρραφή σουρεαλιστικών σκετς που ενώνονται με την αφορμή της ύπαρξης ενός πίνακα. Και όπως όλα τα σουρεαλιστικά σκετς, άλλα είναι περισσότερο και άλλα λιγότερο επιτυχημένα.

Μπορεί ο Παναγιωτόπουλος να αφιερώνει την ταινία στο Μπουνιουέλ (και μπορεί κανείς να δει τη σύνδεση, σουρεαλιστικό χιούμορ που έχει ως στόχο τη μεγαλοαστική τάξη), αλλά ταυτόχρονα η σύνδεση τόσο με τον Πάολο Σορεντίνο (θυμηθείτε τη σκηνή του πάρτι για παράδειγμα στη Μεγάλη Ομορφιά όπου γκροτέσκο και αστείο συνδυάζονται), όσο και με τον Φελίνι (ο Σορεντίνο με τη σειρά του συνδέεται με τον Φελίνι). Για να επανέλθω στη σύνδεση με τον Σορεντίνο, τόσο η σκηνή με τον δρομέα στον Παναγιωτόπουλο παραπέμπουν στην Μεγάλη Ομορφιά (ομοιότητες με τη σκηνή με το κοριτσάκι και το έργο τέχνης), όσο και εκείνη με το τσιφτετέλι που ακολουθείται από τον δυνατό άνεμο.

Όλα αυτά μένουν σε επίπεδο ενδιαφέρουσων παραδοξοτήτων, καθώς δεν ακολουθούνται ούτε από το αντίστοιχο επίπεδο εικόνας, αλλά ούτε και από τις αντίστοιχες ερμηνείες. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας,  αισθάνεσαι ότι ερμηνευτικά, αυτό που παρακολουθείς είναι μια ιδιόμορφη θεατρική παράσταση με τους περισσότερους πρωταγωνιστές να ερμηνεύουν για το θέατρο. Φωτεινή εξαίρεση ο Χρήστος Λούλης που τελευταία τον έχουμε δει να δοκιμάζει τις δυνάμεις του στο παράδοξο χιούμορ με επιτυχία και η προσωπική μου αγαπημένη Αλεξία Καλτσίκη που εντείνει τον σουρεαλισμό.

Στο ύφος τόσο της Λιμουζίνας, όσο και των Οπωροφόρων της Αθήνας (αλλά όχι το ίδιο επιτυχημένη κατά τη γνώμη μου), η Κόρη του Ρέμπραντ ασχολείται με το βασικό μυστήριο της υπόθεσης προς το τέλος της ταινίας, προσεγγίζοντάς το με έναν έξυπνο τρόπο -αλλά μέχρι εκεί.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε στην εξαιρετική και πανέξυπνη αφίσα της ταινίας.

Τελικά να τη δω;

Εάν σας άρεσαν οι προηγούμενες ταινίες του Παναγιωτόπουλου (όπως η Λιμουζίνα), τότε είναι πιθανό να σας αρέσει και η Κόρη του Ρέμπμραντ. Κατά τα άλλα περιορίζεται σε μία σειρά παραδοξοτήτων.

Fun trivia: Ο Παναγιωτόπουλος αφιερώνει την ταινία στους αδελφούς Μαρξ, τον Λουίς Μπουνιουέλ και τον Τσέχοφ.